แคว่ก!!!
"จะว่าไป...เธอก็ซ่อนรูปเหมือนกันนี่" สายตาที่จาบจ้วงจ้องมองเธออย่างเจ้าเล่ห์
"ยะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ" ฉันขอร้องและอ้อนวอนเพื่อให้เขาปล่อยและหลุดพ้นออกจากตรงนี้
"อยากเป็นมากไม่ใช่เหรอ? เมียฉันน่ะ ฉันก็จะสนองให้เธอไง" ยุนกิยกยิ้มมุมปากขึ้น ก่อนจะก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างรุนแรงราวกับไม่กลัวว่าคนใต้ร่างจะเจ็บ
"ไม่ๆ อย่า! ฮือออ อย่านะ..." เสียงร้องไห้อ้อนวอนดังขึ้นไม่หยุดแต่เขากลับได้สนใจไม่ กลับทำต่อไปและยังทวีเพิ่มความรุนแรงเพิ่มขึ้นอีก รอยคิสมาร์กแดงเป็นจ้ำไปทั่วลำคอ แถมยังมีรอยเขี้ยว รอยกัดอีกหลายๆรอย
"ฮือออ ปล่อยฉันเถอะ ขอร้อง..." เสียงคร่ำครวญยังคงดังเรื่อยๆไม่หยุด
"ได้ เธอได้ร้องแน่... ร้องครางไง" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
"ฮึก! ไม่!!!!!" เสียงร้องไห้ก็ยังดังต่อเนื่องเพื่อร้องขอความเห็นใจ แต่เขากลับไม่สนใจราวกับไม่ได้ยินเสียงนั้น
พรึ่บ!
บราตัวจิ๋วถูกดึงออกอย่างแรงและถูกเหวี่ยงออกไปไกลๆ
"ฮือออ พี่ยุนกิปล่อยฉันเถอะ ขอร้องล่ะ" ฉันยังคงขอร้องเรื่อยๆ แต่กลับไม่ได้รับความเมตตาจากคนตรงหน้าเลย
"ร้องไปสิ ร้องไปเลย เธออย่าคิดว่าฉันจะเมตตาสงสารเธอ!" เสียงตะคอกดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งโหยง
"..."
"เงียบก็ดี เพราะต่อไปเธอไม่ได้เงียบแน่นอน"
"อ๊ะ ฮือออ เจ็บ" ยุนกิกัดเข้าที่หน้าอกคนตัวเล็กจนเป็นรอยฟัน พร้อมกับขบเม้มไปเรื่อยๆ จนตอนนี้คนตัวเล็กมีรอยแดงตั้งแต่ลำคอจนถึงหน้าอกแค่มันยังไม่หยุดอยู่แค่นั้น
"พอแล้วๆๆ" เสียงคร่ำครวญกลับมาอีกครั้ง
"เกะกะชะมัด!" เขาพูดพร้อมกับดึงกางเกงคนตัวเล็กออกไปด้วย
"เหลืออีกชิ้นสินะ" ยุนกิพูดขึ้นพร้อมกระชากปราการด่านสุดท้ายออกอย่างแรง
"กรี๊ดดดดดดดดดด" ฉันร้องกรี๊ดออกมาพร้อมความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ
ยุนกิเห็นดังนั้นจึงจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกบ้าง
แกนกายขนาดใหญ่ปรากฏแก่สายตา ต่อให้ฉันรับรู้แล้วก็เถอะว่ายังไงเขาก็ไม่ปล่อยฉันแน่นอน แต่ฉันก็ไม่พร้อมที่จะรับมันหรอกนะ
ยุนกิจัดการจับขาคนตรงหน้าแยกออกจากกันก่อนจะแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลาง ก่อนที่จับแกนกายนั้นจ่อไปที่ช่องทางรักที่ยังแนบสนิท แน่นอนสิ! เขาแต่งงานกับเธอมานานแล้วก็จริง แต่เขายังไม่เคยทำอะไรเธอเลยด้วยซ้ำแม้แต่จับมือ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ยุนกิจัดการดันมันไปจนสุดแรงโดยไม่มีการเล้าโลมใดๆ เขายังไม่ขยับอะไรโดยที่ยังกดค้างไว้อย่างนั้น
"แน่นชิบ!!!" ยุนกิสบถออกมาก่อนจะค่อยๆขยับสะโพกช้าๆ
"อึก! เจ็บ ฮือออ เจ็บ" น้ำตาไหลออกมาบ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับ
พั่บ พั่บ พั่บ
ยุนกิขยับเร่งจังหวะขึ้นไปอีก
"เจ็บ พอแล้ว เจ็บไปหมดแล้ว" ฉันร้องออกไปเพื่อขอความเห็นใจบ้าง แต่เขายังคงไม่สนใจยังขยับต่อไปเรื่อยๆ
พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ
มันทั้งเร็วขึ้น แรงขึ้นและถี่ขึ้น
"เจ็บไปหมดแล้ว ไม่ไหวแล้ว พอสักที" ใช่! ฉันเจ็บไปหมดแล้ว ทั้งร่างกายและจิตใจ พอแล้ว พอแล้ว ฉันพอแล้ว
"อีกนิดน่า" ยุนกิพูดขึ้นและขยับอีกสองสามครั้ง ฉันรู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆพุ่งเข้ามาในตัวฉันพร้อมกับเขากระตุกอยู่สองสามครั้งเขาก็ลุกออกไปจากตัวฉัน ก่อนจะหายไปในห้องน้ำ และออกมาอีกครั้งเขามองาที่ฉันแววตาเขาไหววูบเล็กน้อยแต่ก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้นและเขาก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่น้อย
Guest
