Treasure of people(สมบัติของผู้กล้า)

ก็สวัสดีทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านอะนะ กระผมมีนามปากกาแว้ ฟลอดิรันเต้ เซสเธอร์

 ชื่อเล่นชื่อ การ์ตูน นะฮะ อย่าเรียก กระตุ๋น นะไม่ดีไม่งาม เราก็เป็นคนกันเองอะนะ มีไอเดียก็ลงไม่มีก็นอนเป็นตัวขี้เกรียจอยู่บ้านไปวันๆอะนะ  

ส่วนตัวแล้วผมมักจะเล่นเกมส์การีน่า อะไรงี้มากกว่านะ แต่ว่าเนื่องด้วยตัวผมน่ะเข้ากับคนอื่นๆได้ง่ายแต่ว่า โดนเพื่อนใน รร. แกล้งหนักจนต้องพบจิตแพทย์อะนะ ทำให้ผมก็ห่างเหินกับส่วนๆนี้ไป

แต่ส่วนตัวผมชื่นชอบ ธรรมชาติ ความงดงามของการเขียนและการรังสรรค์เนื้อเรื่องในรูปแบบต่างๆ หรือ ความสร้างสรรค์ที่ออกมาจากใจของเราออกมาจากจิตนาการของเรา หรือโลกที่เรารังสรรค์ขึ้นมาตามที่เราต้องการในรูปแบบของตัวอักษร 

ผมเป็นคนๆหนึ่งล่ะที่ชอบการอ่าน แน่นอนว่าไม่ใช่หนังสือเรียนนะ แต่เป็นหนังสือจำพวกแฟนตาซีอะไรงี้ ในส่วนตัวผมในตอนนี้ ไม่ว่าอะไรๆก็ล้มเหลว ผมสามารถบอกทุกๆท่านเกี่ยวกับประวัติส่วนตัวของผมได้ 

ผมก็แค่เด็กขี้เบื่อ ผมอยากจะเป็นนักเขียน แต่ผมก็ได้แค่เขียนในสมุด ในความรู้สึกผมผมมองว่ามันคือที่สุดของผมมันคือทุกสิ่งทุกอย่างของผมในตอนนี้ อาจจะดูเป็นเด็ก ช่างฝัน ก่อนหน้านี้ผมอยากเป็นนักเขียนการ์ตูน ผมเปิดหาแรงบัลดาลใจจากนักเขียน และแน่นอนไม่มีอะไรที่คนเราเก่งมาตังแต่เกิด ผมวาดรูปไม่ค่อยเก่ง และไม่เคยใส่ใจ ปัจจุบันนี้ผมมีความฝันว่าอยากจะใช้ชีวิตโดยการ 

อยู่คนเดียว เล่นหุ้น รายวันกับรายเดือน เขียนนิยายลงเว็บหรือส่งไปตามบริษัท  แค่นั้นแหละชีวิตผม ผมเป็นคริสเียนและมีหลายๆสิ่งที่พ่อแม่อยากให้ผมรับผิดชอบในเรื่องนี้ ทั้งการพาคนมาเชื่อ การเพิ่มความเชื่อในตัวเอง ผมยอมรับ ผมชอบอะไรวายๆ และแน่นอนสำหรับผมผมไม่รู้ว่ามันผิดมั้ยแน่นอนมันอาจจะผิด

แต่ผมว่าผมจะทรมาณมากกว่าที่ไม่ได้ทำในสิ่งที่ผมชอบ ผมเคยคิดว่าจะเปิดคาเฟ่สาวดุ้นนะ แต่ถ้าทำจริงๆ พ่อแม่จะว่าไง... มีหลายๆสิ่งที่ผมสิ้นหวังกับมัน

จำได้ม้้ยที่ผมบอกว่าอยากเป็นนักวาดการ์ตูน ผมขอของขวัญวันเกิดเป็นสมุดวาดภาพผมมีความสุขมาก จนกรทั้งเพื่อนฉีดมันต่อหน้าต่อตาคุณ.....ผมยอมรับว่านั้นทำให้ผมใจสลายมาก ผมสิ้นหวัง ตอนนั้นผมคิดแต่ว่าผมไม่เหลืออะไรแล้ว แต่แล้วผมก็ตั้งต้นเริ่มทุกอย่างใหม่หมด จากที่อ่านมานี้ผมไม่ใช่เด็กเนอร์นะ ผมเป็นเด็ก พิเศษ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าผมด้อยเรื่องอะไร แต่ผมก็พอรู้ว่าเยอะ และนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ผมเขียนลง แน่นอนว่าตอนแรกๆไม่มีใครมาเม้นเท่าไหร่ แต่ว่านะ ตอนนี้พอผมมานึกย้อนดูผมไม่ได้ต้องการเขียนลงเพื่อต้องการให้คนมาเม้นแต่ผมทำเพราะ มันคือโลกที่ผมได้รังสรรค์ออกมาให้ทุกๆคนที่อ่านได้มีความสุขกับสิ่งที่ผมสร้างขึ้นมา ทั้งหัวเหราะและร้องให้

จนกระทั่งพิมพืมาถึงนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าผมพิมพ์แบบนี้ทำไม= = แค่จะเป็นการแนะนำตัวในแบบของผมล่ะมั้ง สุดท้ายของฝากให้ทุกคนได้มีความสุขกับสิ่งที่ผมได้รังสรรค์ให้ทุกคนสนุกไปกับโลกของผม ขอบคุณครับ