ร่างบางที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนในยามวิกาล กำลังย้อนนึกถึงประโยคที่คนรักของเขาพูดเมื่อไม่กี่นาทีนี้ ก่อนจะหายไปทันทีและไม่คิดที่จะกลับมา "เราเลิกกันเถอะ!" ทำไมกัน..เขาพูดประโยคนี้กับผมทำไม เขาหนีไปโดยไม่มีช่องว่างให้ผมได้พูดอะไรบ้างเลย ผมทำอะไรผิดหรอ ร่างเล็กมองไปบนฟ้าด้วยสายตาว่างเปล่า ในใจคิดว่าคงไม่มีอะไรที่จะช่วยเขาได้แล้วนอกจากสิ่งนี้ การขอพรที่เขาไม่เคยเชื่อไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นจริง แค่ทำเพราะอาจจะช่วยยึดเหนี่ยวจิตใจเขาไว้บ้างเท่านั้น "พระเจ้าครับ ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ขอแค่คนที่รักผมจริงๆ คนที่พร้อมจะอยู่กับผมและเป็นของผมแค่คนเดียวเท่านั้น ได้มั้ยครับ ผมขอแค่นั้นจริงๆ.." พูดจบน้ำตาที่ถูกซ่อนเอาไว้ก็ไหลออกมาปนกับน้ำฝนที่เลอะหน้าเขาอยู่แล้ว พอตั้งสติได้ร่างเล็กก็เดินกลับบ้านตัวเองซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ตรงนี้ โดยเขาไม่คิดด้วยซำ้ว่าการกระทำของเขามันจะเปลี่ยนชีวิตเขาไปเลยหลังจากวันนี้..
09.00น.
'ติ๊ด ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ'
เสียงนาฬิกาปลุกเป็นสัญญาณที่ทำให้ร่างเล็กต้องลุกขึ้นจากเตียง พรางนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีนัดสำคัญ
นัดสำคัญที่ว่านี่คือ ต้องพานายแบบต้นสังกัดของเขาไปเลือกซื้อเสื้อผ้าหนะสิ ลำพังตัวเองก็แต่งตัวไม่ค่อยจะเป็น เป็นถึงนายแบบแนวหน้าจะมาแต่งตัวเละเทะไม่ได้เด็ดขาด!
คนตัวเล็กรีบลุกไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว พอเดินผ่านมาทางห้องครัวกลับได้กลิ่นอาหารหอมคลุ้ง ทั้งๆที่บ้านเขาไม่เคยมีแม่บ้าน หรือถ้าจะเป็นไอ้นายแบบต้นสังกัดของเขามันก็ไม่น่าจะเข้ามาได้ แล้วไอ้ที่อยู่ในครัวมันคืออะไร หรือว่า..โจร!!!
พอคิดได้อย่างนั้น ร่างเล็กรีบหาสิ่งที่จะสามารถป้องกันตัวเองได้รอบๆ แต่แถวนี้มันมีแค่ไม้กวาดง่อยๆด้ามนึงเท่านั้น พอตั้งสติได้ร่างเล็กค่อยๆย่องเข้าไปในครัวหวังจะฟาดไม้กวาดด้ามนี้ใส่โจรที่มันบังอาจเข้ามาในบ้านของเขา แต่พอเข้าไปแล้วกลับไม่พบใครเลย ในครัวมีแต่อาหารที่ทำเสร็จใหม่ๆ วางไว้บนโต๊ะอาหาร
เห็นอย่างนั้นร่างเล็กก็ค่อยๆเดินไปที่โต๊ะอาหาร แล้วเพ่งสายตามองไปที่โต๊ะ
"โหหหนี่มันข้าวต้ม น่ากินจังงง" คนตัวสูงที่แอบดูพฤติกรรมของร่างเล็กอยู่นาน กระซิบที่ข้างหูร่างเล็กอย่างแผ่วเบา
"น่ากินก็กินสิครับ:)"
"เฮ้ยยยยยย!" ด้วยความตกใจ เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีจึงถูกส่งผ่านไม้กวาดไปยังร่างสูงที่อยู่ด้านหลังเขา
"โอ้ย! พอแล้วๆๆ ผมเจ็บแล้ว"
"นายเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับนาย!!!"
พูดจบร่างเล็กก็ลงมือฟาดร่างสูงอีกรอบ แต่คราวนี้ร่างสูงไม่ยอมง่ายๆแน่ เขาจัดการรวบมือของร่างเล็กทั้งสองข้างแล้วดึงไม้กวาดด้ามนั้นไปให้พ้น จากนั้นร่างสูงจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขา คนตัวเล็กหลับตาปี๋ทำให้ร่างสูงหลุดหัวเราะออกมา
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ คิดว่าผมจะทำอะไร เอ๊ะ!หรือว่าอยากให้ทำครับพี่จีมิน :)"
"เอ๊ะนี่นาย..รู้ชื่อฉันได้ยังไง อย่าบอกนะว่านายแอบตามฉันมานานแล้วอ่ะ เฮ้ยยยย ไอ้พวกถำ้มอง ไอ้หน้ากระต่าย ไอ้..."
"จุ๊ๆๆๆ อะไรกันอ่ะ ก็พี่เป็นคนเรียกผมมาเองนี่นา อย่ามาทำเป็นลืม เรียกมาแล้วก็ต้องรับผิดชอบสิ แล้วอีกอย่างนะผมไม่ใช่โจร โจรอะไรจะมาทำกับข้าวให้พี่กินฮะ"
ร่างเล็กตอนนี้คิดไม่ออกว่าไปเรียกไอ้หน้ากระต่ายนี่มาตอนไหน จะมีก็ตอนขอพรเอง แต่ไม่น่าใช่หรอก เรียกปุ๊บก็มาปั๊บเลยหรอ อะไรมันจะเร็วขนาดนั้นอ่ะ
"ฉันเรียกนายมาเองงั้นหรอ อย่าบอกนะว่า.."
"ตอนขอพรไง ก็พี่เป็นคนขอพรมาเอง ผมก็เลยถูกส่งมาที่นี่ก็เพราะพี่นะ พี่ต้องรับผิดชอบ"
"ส่งมา? อะไรคือส่งมา นายเป็นอะไรกันแน่วะเนี่ย"
"เป็นคนหล่อ และต้องเป็นคนดูแลพัคจีมินครับ!"
"โอ้ยนี่นายอย่ากวนได้มั้ยเนี่ย ฉันจริงจังนะ"
"เอ้า! ก็พูดความจริง ยังจะมาว่าอีก เฮ้อๆๆ"
"..."
"อ่ะๆ เข้าเรื่องเลยละกันนะ"
"ผมถูกส่งมาก็เพราะว่าพี่เป็นคนขอพร พี่คงจะสงสัยใช่มั้ยว่าผมจะอยู่นานแค่ไหน"
ร่างเล็กพยักหน้าตอบร่างสูงแบบอยากรู้สุดๆราวกับว่าไม่ต้องการให้เขาอยู่ที่นี่นานนัก ทำให้ร่างสูงนิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นกวนๆแทน
"นั่นมันก็เรื่องของผมครับ ฮ่าๆๆๆ" ว่าไงนะ นี่เขาล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย แล้วผมต้องทนอยู่กับไอ้หน้ากระต่ายนี่ไปถึงเมื่อไหร่กัน จะบ้าตายยย
"ฉันขอพรให้นายมาแต่ฉันไม่มีสิทธิ์ขอให้นายไปเลยหรือไง ทำไมมีแต่นายที่ตัดสินใจได้เองล่ะเนี่ย เฮ้ออออ"
"ทำไมครับ ถ้าอยู่ด้วยกันมากๆแล้วกลัวชอบจอนจองกุกคนนี้รึไง"
จองกุกพูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้าจนจีมินต้องหลุบตาตำ่ลงเพราะรู้สึกว่าร่างสูงเข้ามาใกล้เกินไป
"จองกุกงั้นหรอ...เอ่องั้นจองกุก นายช่วยออกไปไกลๆฉันหน่อยได้มั้ย ฉันอึดอัด" ร่างเล็กพูดด้วนนำ้เสียงสั่นเครือ จองกุกที่เห็นอย่างนั้นจึงลอบยิ้มเจ้าเหล่
"รังเกียจผมงั้นหรอ"
"มะ..ไม่ใช่นะ คือว่าฉัน.."
"ทำไมล่ะครับ ตอนที่พี่ขอผมมาพี่บอกเองนะว่าขอคนที่รักพี่คนที่จะอยู่กับพี่แล้วก็.."
"แล้วก็อะไร"
"แล้วก็..เป็นของพี่แค่คนเดียวไง"
"..."
"พร้อมมั้ย?"
"ฮะ! ว่าไงนะ ฉันมะ.."
ยังไม่ทันที่จีมินจะพูดจบ จองกุกดันร่างจีมินไปติดกำแพงแล้วใช้จังหวะนี้เข้ามาประกบปากจีมินจนร่างเล็กเบิกตาโพลง
จองกุกประกบริมฝีปากนุ่มอย่างทะนุถนอม ราวกับต้องการจะรักษามันให้ดีที่สุด
"ย่า! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ" จีมินผละออกจากจองกุกแล้วพูดห้ามเพราะเริ่มจะหัวเสีย
"ปากพี่หวานกว่าที่คิดอีกนะ"
ในจังหวะที่จีมินจะอ้าปากพูดตอบจองกุกอีกรอบ จองกุกใช้จังหวะนั้นประกบริมฝีปากเข้าไปอีกครั้ง ครั้งนี้เขาเริ่มใช้ลิ้นร้อนๆดันเข้าไปในปากของร่างเล็กเพื่อลิ้มรสความหวานจากข้างใน
"อื้ม.." จีมินครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่อยากจะยอมรับเลยว่าจองกุกทำให้หัวใจเขาเต้นแรง และการจูบครั้งนี้มันอ่อนหวานเกินกว่าที่ใจเขาจะห้ามไหว
ไม่นานนักจีมินจึงจูบตอบจองกุกบ้างอย่างลืมตัว จองกุกเมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มตอบสนอง เขาจึงเพิ่มเลเวลการจูบให้ร้อนแรงขึ้น ทั้งสองคนจูบกันซักพักจนอารมณ์ในร่างกายของจองกุกเริ่มพุ่งพล่านอย่างห้ามไม่อยู่ ในจังหวะนั้นจองกุกจึงถอนริมฝีปากออกและมองตาคนตรงหน้า
"พี่ ผมว่าเราย้ายที่กันเถอะ" พูดจบจองกุกก็ช้อนตัวจีมินขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาวแล้วไปที่โซฟาห้องรับแขก
"เดี๋ยวก่อนจองกุก"
"..."
"นายแน่ใจแล้วหรอที่จะทำแบบนี้น่ะ ค..คือ ฉันยังไม่พร้อม"
"ไม่พร้อม? แต่พี่ก็จูบตอบผมเนี่ยนะ"
"คือว่าเรื่องนั้น.."
จองกุกมองไปที่ร่างบางที่แววตาสั่นเครือ จากนั้นจึงละสายตาจากคนตรงหน้าไปมองที่ของสำคัญของร่างบางก็พบว่าของด้านในกางเกงของร่างบางพร้อมที่จะออกมาข้างนอกเต็มทีแล้ว
"พี่หลอกผมไม่ได้หรอกนะ" จองกุกยิ้มน้อยๆก่อนจะจัดการลูบของสำคัญของคนตรงหน้าผ่านกางเกงตัวบาง
"อึก อ..อย่านะ!!" จีมินร้องห้ามเสียงหลง
จองกุกรู้ดีว่าสิ่งที่คนตรงหน้าต้องการตอนนี้มันคืออะไร แต่อาจเพราะเราพึ่งรู้จักกันเลยทำให้ร่างบางไม่อยากจะทำตามใจซักเท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไรถ้าจีมินไม่กล้าเขาก็จะทำเอง
จองกุกละมือจากเป้ากางเกงของจีมิน แล้วจัดการถอดเสื้อเชิ้ตตัวบางของจีมินออก เมื่อเห็นว่ามันเกะกะ เมื่อถอดเสร็จจองกุกจึงหันไปจูบจีมินต่อจากนั้นจึงไล่ระดับลงมาเป็นต้นคอเพื่อทำรอยคิสมาร์คจนมาหยุดอยู่ที่ยอดอกสีชมพูของคนตัวเล็ก เขาจัดการดูดดุลหัวนมข้างขวาพลางใช้มือซ้ายบีบคลึงที่ยอดอกด้านซ้าย
"อ๊ะ.." จีมินร้องออกมาด้วยความเสียว
เมื่อจองกุกเห็นว่าอารมณ์กำลังได้ที่แล้วเขาจึงจัดการปลดเข็มขัดของตัวเองและร่างเล็กออก จากนั้นจึงถอดกางเกงตัวบางของจีมินออกก็พบว่าของของจีมินก็พร้อมสำหรับการร่วมรักครั้งนี้แล้วเหมือนกัน
"ผมขอโทษนะ ที่ทำให้พี่ต้องรู้สึกแบบนี้ แต่ผมสัญญาว่าหลังจากนี้ผมจะเป็นคนดูแลพี่เอง"
"จองกุก ฉันไม่ไหวแล้ว" เมื่อเห็นจีมินรู้สึกทรมาณอยู่ตรงหน้า เขาจึงตัดสินใจเสียบแก่นกายที่กำลังชูชันเข้าไปในช่องรักของจีมิน
เมื่อแก่นกายร้อนเข้าไปแล้วจองกุกรู้ได้เลยว่านี่เป็นครั้งแรกของจีมิน เมื่อรู้แบบนี้แล้วเขาก็ยิ่งต้องดูแลจีมินให้ดีกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า
"โอ้ย จองกุกฉันเจ็บ" จีมินน้ำตาไหลทันทีเมื่อจองกุกดันแก่นกายของตัวเองเข้ามา เลือดแห่งความบริสุทธิ์ก็ไหลออกมาด้วย เมื่อจองกุกเห็นอย่างนั้นเขาจึงดึงร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมา
"ทนหน่อยนะครับ ถ้าผ่านช่วงนี้ไปแล้วผมรับรองว่าพี่จะมีความสุขแน่นอน"
จองกุกยิ้มบางๆส่งมาให้จีมิน แต่ใบหน้ายิ้มๆนั้นก็แฝงไปด้วยความเสียว เนื่องจากของจีมินมันแน่นมากแน่นจนพอเขาดันแก่นกายของตัวเองไปสุดแล้วช่องทางนั้นมันบีบรัดของจองกุกจนเขาต้องร้องออกมาด้วยความเสียว
"อ่าา~ ของพี่แน่นจังเลย ผมจะไม่ไหวแล้วนะ"
จองกุกขยับเเก่นกายเข้าออกเป็นจังหวะที่เหมือนกับจังหวะหัวใจจองพวกเขาทั้งคู่ เสียงเนื้อตีกันเวลาจองกุกขยับแก่นกายมันยิ่งเพิ่มความเสียวได้เป็นอย่างดี ใบหน้าจีมินที่ตอนนี้แสดงความเสียวออกมาบวกด้วยเหงื่อที่ปกคลุมบนร่างของจีมินนั้นทำให้จองกุกมองว่าคนตรงหน้าเซ็กซี่เหลือเกิน จีมินเสียวจนต้องหาที่ระบายโดยการจิกไปที่หลังของจองกุก จองกุกรับรู้ถึงความเจ็บที่ร่างเล็กส่งผ่านมาทางแผ่นหลังของเขา จองกุกจึงรู้ได้ทันทีว่าร่างเล็กต้องการระบายมากแค่ไหน
"ทนอีกนิดนะครับผมจะเสร็จแล้ว"
ไม่นานนักจองกุกก็ปล่อยนำ้รักออกมา เมื่อเสร็จแล้วจองกุกจึงดันตัวเองไปนอนข้างๆจีมินแทนเพราะโชคดีที่โซฟากว้างพอสำหรับพวกเขาทั้งสองคน
"จองกุก..ฉันยังไม่เสร็จเลย"
"งั้นพี่ออนท็อปผมได้มั้ย พี่จะได้รู้จุดที่ตัวเองต้องการ"
จีมินไม่ตอบอะไรแต่ก็ดันร่างของตัวเองขึ้นนั่งแล้วมาคร่อมจองกุกไว้แทน ตอนนี้แก่นกายของจองกุกถูกดันเข้าไปทางช่องรักของจีมินโดยจีมินเองจองกุกชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นจีมินเป็นผู้คุมเกมซะเอง จองกุกยิ้มน้อยๆให้กับท่าทีของคนตัวเล็ก หลังจากนั้นร่างบางจึงเริ่มขยับสะโพกไปมา เพื่อที่จะหาจุดเสร็จของตัวเอง จากที่ขยับช้าๆในตอนแรกร่างบางก็เริ่มเพิ่มเลเวลให้เร็วกว่าเดิม
"อ๊ะๆๆ โอ้ย"
เมื่อจองกุกเห็นว่าจีมินเริ่มเหนื่อยกับการออนท็อปเขาจึงจัดการช่วยร่างเล็กอีกแรง จองกุกจับจีมินนอนควำ่แล้วจัดการเสียบแก่นกายเข้าไปอีกรอบ
จองกุกเริ่มขยับแก่นกายเข้าออกช้าๆ
"จองกุก นายช่วยเร่งจังหวะหน่อยได้มั้ย"
"อยากให้ผมทำให้ก็ครางชื่อผมด้วยสิครับ"
ความคิดอยากจะแกล้งจีมินผุดขึ้นมาในหัว ก็เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าน่ารักจนน่าแกล้งมากนี่นา
"ฮรึก.. จองกุก..จองกุกนายช่วยฉันหน่อยนะ"
จองกุกเมื่อได้ยินจีมินเรียกชื่อ เขาจึงยกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ แล้วจัดการทำที่จีมินขอทันที
"ต้องแบบนี้สิครับที่รัก"
ครั้งนี้จองกุกขยับแก่นกายถี่และเร็วขึ้นกว่าเดิม
"อ๊ะ จองกุกอ๊ะๆๆ ฮรึก" เสียงครางของจีมินยังคงดังในห้องอย่างไม่ขาด
"อ๊าา~!" เสียงครางสุดท้ายดังออกมาจากจีมินบ่งบอกว่าจีมินเสร็จไปเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจองกุกจึงล้มตัวลงไปนอนข้างๆร่างบางอีกครั้งแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่น
"ผมว่าผมรักพี่เข้าจริงๆแล้วล่ะ..ขอโทษนะครับที่ทำให้เหนื่อย"
จองกุกพูดกับร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดที่ตอนนี้ได้หลับไปแล้วเพราะเหนื่อยจากกิจกรรมรักเมื่อครู่ และหลังจากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทรา..
Talk with writer
เรื่องนี้เป็นแบบ one shot ตอนเดียวจบนะคะ ถ้าผลตอบรับออกมาดีเราอาจจะแต่งเพิ่มน้าา ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่าา
Guest
