เล่ห์ร้ายพิศวาส
ใครกันเล่าจะกล้ามาปราบเสือร้าย แต่เพราะเป็นเจ้าหล่อนนั่นไงเขานั้นถึงยอมสิโรราบ
-วิภาดา นิรันดร์-
....เธออาจดูเหมือนแม่สาวหวานผู้ยอมคนแต่ถ้ามากล้าแหย่ แม่จะข่วนให้เจ็บแสบแม้เขาที่ทำให้ใจสั่นเธอก็ไม่ยอม....
-ภาคภูมิ วชิรภัค-
....เขานั้นหยิ่งยโสผู้ไม่เคยปรารถนาสิ่งใดนอกจากเงินตรา แต่เมื่อเธอก้าวเท้าเข้ามาในชีวิต เขาก็ปรารถนาเธอยิ่งกว่าทุกสิ่ง....
ภาคภูมิ วชิรภัค
ชายหนุ่มรูปงามเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับประเทศผู้มีอดีตลึกลับ
เขาไม่เคยศรัทธาสิ่งใดทั้งนั้นนอกจากเงินตราเพราะมนุษย์นั้นไว้ใจไม่ได้
จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้พบผู้หญิงที่กล้าต่อฝีปากกับเขาและทัศนคติท่าทางที่แสนจะไม่ยอมคนแม้ว่าหล่อนจะอยู่ต่างสถานะกับเขามากแค่ไหน
เขาก็รู้ทันทีว่าจะต้องพิชิตใจ วิภาดา นิรันดร์ แม่เลขาสาวจอมพยศคนนี้มาครอบครองให้จงได้
💋💋💋💋💋
“ผมเรียกคุณว่า ภาดา ได้มั้ย”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ได้ล่ะคะ”
“ผมก็จะเรียกอยู่ดี”
“งั้นจะถามทำไมมิทราบคะเจ้านาย”
“ก็ผมชอบตอนคุณพยศน่ะสิ”
“ทำไมคะ เพราะคุณเคยเจอแต่พวกประจบประแจงสิท่า”
“นั่นก็ส่วนหนึ่งแต่ความจริง…..” เขาฉีกยิ้มกว้างยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาเป็นประกายพราว
“……ผมล่ะอยากรู้ชะมัดว่าคุณจะพยศแค่ไหนตอนอยู่บนตัวผม” พูดจบเขาก็ก้มหน้าลงหมายจะประทับจูบลงบนผิว ฉันหลับตาปี๋ทันทีก่อนจะตะโกนก้อง
“คุณภาค!”
💋💋💋💋💋
"เจ้านายคะ..."
"ว่าไงครับ?"
"ปล่อยเถอะค่ะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว" เขาเหยียดยิ้มพลางเอียงศีรษะมองด้วยนัยน์ตาสีเข้มเป็นประกายพราวก่อนเลื่อนมือเข้ามาในเสื้อเชิ้ตเนื้อผ้าบางเบาที่กำลังเปียกชุ่มจากน้ำฝน
"ก็คุณกลัวฟ้าร้องไม่ใช่หรอ" ใบหน้าฉันร้อนผ่าวเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสจากปลายนิ้วอุ่นร้อนของเขาบนผิวกายเย็นเฉียบของตัวเองหลังเขาเริ่มลูบไล้ไปตามแนวผิวพร้อมเลียริมฝีปากล่างตัวเองเบา ๆ หลังจ้องมองริมฝีปากของฉันอยู่นาน
"ก็กลัวแต่ว่ามันไม่ร้องแล้วเพราะงั้น--" พูดยังไม่ทันขาดคำเขาก็ประกบปากลงมาครอบครอบปากของฉันไว้ด้วยลีลาจูบแสนร้ายกาจนั่น ทันทีที่ลิ้นสอดแทรกเข้ามาร่างทั้งร่างของฉันที่กำลังสั่นด้วยความหนาวเหน็บก็สั่นสะท้านด้วยสัมผัสของเขาแทน ฉันส่งเสียงครางในลำคอก่อนจะเผยอปากออกด้วยความผิดหวัง
"ตัวคุณสั่นจัง ภาดา" ไฟสีดำลุกโชนอยู่ในดวงตาของเขาขณะก้มลงมองฉันที่กำลังยุ่งเหยิงด้วยสัมผัสของเขา ร่างตัวเองอ่อนปวกเปียกไร้แรงขัดขืนเมื่อเขากอบกุมหน้าอกทั้งสองข้างของฉันไว้พร้อมกับลงน้ำหนักบีบแผ่วเบา
"หนาวใช่ไหม" ฉันพยักหน้าแทนคำตอบเพราะไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียงบอกเขาด้วยถ่อยคำง่าย ๆ
"งั้นผมจะทำให้คุณอุ่น" ดวงตาของเราประสานกันเมื่อเขาพูดน้ำเสียงห้าวลึกในลำคอตอนเขาครอบครองปากของฉันไว้แล้วปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดออก ตอนนี้ร่างของฉันไม่ได้สั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บอีกต่อไปแล้ว แต่กลับสั่นสะท้านเพราะแรงปรารถาในตัวเขาที่กำลังลุกโชนอยู่ในร่างแทนเสียได้
"ที่ไหนดี ในห้องหรือตรงนี้" เขาเย้าหยอก
"หรือบนตัวผมดี?"
💋💋💋💋💋
วู้ววววว สวัสดีทุกท่านที่หลงเข้ามาด้วยค่ะ
นิยายเรื่องนี้พระเอกขี้อ่อยเจ้าค่ะ เตรียมตัวรับสกิลอ่อยเบอร์แรงของอีตาคุณภาคได้เลยเจ้าค่ะ
ถถถถถถว์
วิ้ววววววววว // โปรยดอกไม้แล้ววิ่งหนีแฟนคลับนิยายเรื่องอื่นที่ตามมาเผา ถถถว์
Guest
