รักฉันเรียกว่าเธอ

Intro....

ณ จังหวัดกระบี่..

กระเป๋าใบหรูถูกลากโดยเจ้าของร่างเพียวสูงหุ่นดีในชุดนักท่องเที่ยวแสนธรรมดาที่มันดูไม่ธรรมดาแน่นอนเมื่อบนร่างของร่างเพียวดีกรีนางแบบระดับโลกอย่าง

"เมญ่า วอร์คเกล" เสียงหวานทรงเสน่ห์เอ่ยบอกพนักงานพร้อมกับแว่นสีม่วงแบรนด์หรูถูกถอดออกมองบอกคู่สนทนาตรงหน้าเธอคือพนักงานต้อนรับที่เมื่อได้ยินเธอบอกชื่อแล้วก็แทบลนลานอย่างทำตัวไม่ถูก ก็เธอน่ะ..หลานสาวของเจ้าของกิจการโรงแรมและรีสอร์ทที่ใหญ่ที่สุดในกระบี่นี่นะ และก็มีแนวโน้มด้วยว่าในอนาคตเธอก็จะได้มาเป็นเจ้าของกิจการที่นี่ด้วยสิ

"เอ่อ คือทางเราไม่ทราบมาก่อนว่าคุณหนูจะมาเลยไม่ได้ทำการต้อนรับไว้ ยังไง..." มือบางบางยกขึ้นเบรกก่อนที่พนักงานสาวจะรีบพร่ามเยอะกว่านี้ เธอไม่ชอบฟังอะไรยาวๆ

"ฉันแค่มาพักผ่อน เพราะมีงานแถวๆนี้ เอาคีย์การ์ดห้องพักมาให้ฉันก็พอ"

"เอ่อ  ค่ะๆ สักครู่" พนักงานสาวรีบตรวจดูห้องพักของโรงแรมที่เธอชอบมาพักบ้างครั้งคราวราวปีละครั้งสองครั้งแล้วรีบส่งให้เธอ

"ขอบใจ" มือเรียวรับคีย์การ์ดมาก่อนจะหมุนตัวออกมากวาดตามองรอบๆภายในโรงแรม ค่อนข้างมีผู้คนพลุกพล่านแม้ที่นี่จะหรูมากแต่ก็ได้รับความนิยมมากจนผิดจากโรงแรมหรูที่อื่นๆอาจเพราะเป็นเขตสถานที่ท่องเที่ยวถึงแม้จะหรูและแพงมาก แต่ขึ้นชื่อว่าการท่องเที่ยวคือการพักผ่อนอย่างเต็มที่หลายคนจึงเต็มใจจะจ่ายก็เป็นเรื่องปกติ

ในห้องพัก

"เฮ้อ.." ร่างบางทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มอย่างแรงด้วยความเหนื่อยจากงานและเพลียจากการเดินทางทำเอาคนมักจะร่าเริงซึมลงได้ไม่ยากเลยจริงๆ

Trrr........

"ว่า.."

(ถึงกระบี่แล้วไม่คิดจะโทร.หากันบ้างเลยรึไงญ่า) มือบางยกมือถือที่เอาไปกดรับโดยไม่ทันดูเบอร์เล็กน้อย

"ฉันมาทำงาน" คิ้วเรียวเริ่มขมวดเข้าหากัน

(เวลก็เห็นคุณทำงานตลอด ตั้งแต่เด็กด้วยซ้ำ... ใช่สิเวลผมมันไม่สำคัญพอให้คุณจะใส่ใจ ทั้งที่ผมรอคุณอยู่ตลอด..) เธอกรอกตาไปมาอย่างเบื่อๆ ให้ตายสิผู้ชายพวกนี้ ถ้าเธอไม่อยู่สังคมเดยวกับพวกเขาอยากรู้จริงจะตามตื้อเธอขนาดนี้มั้ย

"เยอะไปน่า 'เวล' ฉันเคยขอให้นายรอรึไง" ร่างบางขมวดคิ้วอย่างริ่มหงุดหงิด

(เวลอยากเจอคุณ มาที่ผับเวลสิ ..สี่ทุ่มที่เดิม) เธอกรอกตาไปมาก่อนจะตอบตกลงไป

"อืม ตกลง"

22.20

ผับ Zeed

ทันทีที่ย่างกายเข้ามาในสถานบันเทิงแห่งนี้แล้วสิ่งที่รับรู้ได้นอกจากเสียงเพลงฮิตจะดังจนเหมือนระเบิดลง ผู้คนที่คับคลั่งที่กำลังสังสรรค์อย่างเฮฮาลืมโลกแล้วก็มีสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาที่เธอ เธอก็ออกจะชินนะเพราะต้องทำงานท่ามกลางสายตาผู้คนเยอะๆ แต่ไม่อยากชินด้วยก็คงสัมผัสฉวยโอกาสที่แอบเนี่ยนมาจับลูบอย่างถือวิสาสะจนน่าสะอิดสะเอียน ถ้าเธอไม่เคยอยู่สังคมเมืองนอกคงกรี้ดลั่นไปแล้ว

"ฉันคิดว่าแกพูดเล่นนะเนี่ย วู้วว.." มาถึงจุดที่นัดหมายก็ต้องยืนงงอยู่แปป ก็ไหนคนชวนมาเพราะอยากเจอกันไหงมีคนอื่นๆ ก็..เพื่อนเขานั่นล่ะมาเต็มโต๊ะขนาดนี้ มันก็ไม่น่าอึดอัดเท่าไหร่เพราะจริงๆทั้งโต๊ะก็ไม่ได้มีเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวแต่ยังคงมีหญิงสาวอีกหหลายคนอยู่เป็นคู่คลอเคลียกับในโต๊ะอยู่ หนึ่งในนั้นพึ่งเงยหน้าออกมาจากซอกคอหญิงสาวผมทองบนตักหันมาแซวทักทายเธอ

"ญ่า มาสิ นี่เพื่อนๆผมเอง" หันไปมองตามเสียงเจ้าของนัดที่ชวนมาแล้วชักยั้วะแหะ

"อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิญ่า เวลเปล่าชวน แค่คุยกับพวกมันแล้วหลุดปากว่ามีนัดกับญ่าพวกมันเลยตามมาอย่างที่เห็น" เวลรีบแก้ตัวก่อนจะถือวิสาสะลากเมญ่าเข้าไปนั่งที่ที่เขาเตรัยมไว้  "ถ้าอึดอัดเดี๋ยวขึ้นไปข้างบนก็ได้นะ เวลอยากเจอญ่ามาก อยากคุยด้วยจริงๆนะ"

"อ๊ะจะไปไหนกันวะ ยังไม่ทันทำความรู้จักกันเลย" เพื่อนเวลอีกคนทักท้วงขึ้นเมื่อดูมาอยู่พักยังหาจังหวะชวนคุยไม่ถูกเพราะไม่แน่ใจว่าใช่คนชื่อเมญ่าอย่างที่เพื่อนตนบอกว่าตามตื้ออยู่รึเปล่า เวลหันไปมองเพื่อนตนเองสลับกับหญิงสาวตรงหน้าอย่างกับทำอะไรไม่ถูก เขายอมรับว่าแพ้ดวงตาเอาแต่ใจของคนตรงหน้าจริงๆ สุดท้ายญ่าก็ยอมแนะทำตัวทำความรู้จักกับเพื่อนเวลก่อนจะขอตัวขึ้นไปดื่มชิวๆอย่างสงบคนเดียวข้างบนโดยที่มีเวลจอมตื้อตามขึ้นมาขอนั่งคุยด้วย เรื่องที่คุยก็ไม่พ้นการถามไถปนกับเล่าเรื่องตัวเองไปเรื่อยเพื่อจะชวนหญิงสาวคุย

"เวล ..ญ่าขอเวลาส่วนตัว" ในที่สุดหญิงสาวขจึงตัดสินใจบอกไป เธอมาพักผ่อนต้องการความเป็นส่วนนตัว เธอเป็นคนเเกร่งเอาตัวรอดได้และชอบที่จะอยู่ ทำอะไรคนเดียวมากกว่า การที่เขาออกมากับเวลาเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ทางธุรกิจที่ผูกพันธ์กันมานาน เธอรู้จักกับเวลตั้งแต่เด็ก เเละเวลมักจะตื้อเธอแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วแลพเธอก็ชินกับการตื้อของเวลไปซะแล้ว ดูเหมือนการที่เวลเอาใจเธอจะเป็นเรื่องปกติมากสำหรับเธอล่ะ

"..." ชายหนุ่มสะอึกค้างกลางประโยคที่กำลังจะคุยต่อเรื่องบลาๆพรางเงยหน้ามองหญิงสาวหน้าเสียไป "เวลคงพดมากไปหน่อย.. แต่ว่ามีเรื่องจะถามเรื่องสุดท้าย"

"ว่ามา" เธอยอมรับฟังแม้สายตาจะไม่ได้สนใจชายหนุ่มตรงหน้าเท่ากับวิวรอบนอกพร้อมกับกำลังจิบเหล้าชั้นดีไปพรางๆไปด้วยอยู่

"ได้ยินคุณลุงว่าญ่าจะมาเรียนมหาลัยที่นี่ จริงใช่มั้ย"

"ก็ใช่ .. มีอะไรเหรอ" ตอบทั้งที่สายตาคมเรียวเริ่มหยุดนิ่งที่เป้าหมายหนึ่งด้านล่าง คือชายร่างสูงคนหนึ่งที่นั่งกระดกเหล้าอยู่ท่าทีปกติ โซฟาข้างๆก็มีเพื่อนๆเขานั่งอยู่ ป็นกลุ่มชายหนุ่มสามคนที่ดูดีมากๆ แต่มันมีอะไรพิเศษกว่านั้น แม้จะมีผู้คนพลุกพล่านและมีคนเเวะเวียนเข้าไปชวนชายหนุ่มที่มีออร่าดึงสายตาของเธอคุยแต่ไม่นานก็เหมือนจะถูกปฏิเสธเรื่อยๆ แม้จะมีคนสวยมากในสายตาเธอหรือแ้แต่คนดังๆในย่านนี้อย่างใยคุณหนูเจ้าของห้างในกระบี่เข้าไปหายังถูกปฏิเสธออกมา ชักน่าสนใจแล้วสิ ..รอบยิ้มมุมปากยขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัวแต่คนที่นั่งร่วมโต๊ะเธอกลับสังเกตุเห็น และกำลังฉงนมองตามสายตาร่างบางที่เขาสนใจอย่างชักเริ่มไม่ค่อยชอบใจซะเเล้วสิ

"ญ่า ข้างล่างมีใครน่าสนใจรึไง" น้ำเสียงหงุดหงิดของชายหนุ่มร่วมโต๊ะดึงให้สายตาเรียวคมของหญิงสาวละกลับมามองต้นเสียงพรางเลืกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

"นายไม่ใช่เจ้าของฉันนะ อย่ามาทำเสียงอย่างนั้นกับฉัน" ร่างบางเอ่ยตัดอย่างไม่พอใจ

"แต่เวลชอบญ่า เวลหวง เวลไม่ยอมให้ญ่าสนใจคนอื่นเด็ดขาด" เวลว่าขึ้นเสียงเเข็งพร้อมกับจ้อมหน้าหญิงสาวที่ตนชอบเขม็ง ก่อนจะต้องหน้าเหวอเพราะเหล้าแพงถูกสาดเข้าไปเต็มหน้าหล่อากฝีมือคนตรงหน้า

"เลิกเพ้อซะ ชีวิตเป็นของฉัน" ว่าจบก็กระแทกแก้ววางบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นแล้วร่างเพียวก็เดินลงไปยังชั้นล่างทันทีโดยไม่มีท่าทีสำนึกผิดใดๆปล่อยให้ชายหนุ่มที่ถูกตอกหน้าหนาชามือกำเข้าหากันแน่นก่อนจะคว้าเหล้าที่เหลือมากระดกลงคออึกใหญ่รวดเดียวเพื่อดับความดือดในใจของตน เขาไม่อยากใช้กำลังกับหญิงสาวที่ตนชอบมานานตั้งแต่เด็กจนดูเหือนจะเป็น รักแรกของเขา..

ชั้นล่างของผับชื่อดังย่านท่องเที่ยงที่ขึ้นชื่อที่สุดของกระบี่ แน่นอนทีนี่เป็นที่ที่รวมนักท่องเที่ยวที่มาจากหลายจังหวัด เชื้อชาติ ถ้ากลางวันละก็ไม่พ้นเทียวเกาะ ดำน้ำบลาๆ แต่ถ้าเป็นกลางคืนละก็สำหรับนักท่องเที่ยวที่ชื่นชอบสงสีต้องไม่พลาดที่นี่ ใช่ ที่นี่ก็มีหลายอย่างที่น่าสนใจ มันอาจจะหยุดเขาได้ง่ายๆตั้งแต่มีสาวไทยตรงสเปคทั่วไปเขาเข้ามาหาแล้วก็ขอสานสัมพันธ์ก็เยอะไป เขาจะหยุดเลือกสักคนก็ได้ถ้าไม่เจอสิ่งทีสะดุดตากว่านั้น ..มันมากกว่าแค่ตรงสเปคพอจะข้นเตียงผ่านไปได้สักคืน แต่มันมีคนที่ดึงดูดเขายิ่งกว่านั้น คนที่สะดุดสายตาเข้าตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาในนี้ แต่น่าเสียดายที่รู้สึกว่าจะเป็นคนของเจ้าของผับที่เขามาที่ยวซะได้ ใช่ เขารู้เพราะงานของเขามันทำให้เขาระวังมากพอที่จะต้องสืบรู้ทุกอย่างแม้แต่สถานที่หรือแหล่งหลับนอนในแต่ละครั้งที่ไปว่าเป็นของใครรึเปล่า ก็นะ...คนในวงการมืดนี่นะจะเถล่อถล่าไปเหยียบถิ่นซัตรตรูแล้วโดนดักตีตายคงน่าอนาถชิบหาย

ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าเขาจะล้มเลิกการให้ความสนใจกับคนที่เขาคิดว่าจะชวดไป เมื่อสังเกตุเรื่อยๆก็จะมองออกว่า หญิงสาวที่เขาสนใจนั้นไม่ได้สนใจคนที่เป็นเจ้าของที่นี่ทำท่าตื้อเธอซะออกนอกหน้านั่นเลย น่าขำจริงๆ การพักชิวๆโดยมีเพียงเหล้าละเสียงพูดคุยของเพื่อนที่มาร่วมเที่ยวด้วยกันโดยยังไม่คิดจะเอาสาวคนไหนเข้ามานั่งคุยด้วยก็ยังคงเป็นไปได้ไม่น่าเบื่อเท่าไหร่ เพราะเขากำลังจับสังเกตุเเละรู้ตัวด้วยว่า 'เธอ' คนนั้นก็กำลังมองอย่างสนใจเขาอยู่เชนกัน และมันยิ่งน่าสนุกเมื่อเขาไม่จำเป็นต้องเดินเข้าไปหาเธอเลยและรู้สึกได้เองว่าเอ กำลังจะมาหาเขาเอง.. หึหึ

"จิม พนันกันมั้ยว่าคนนี้มันก็ได้อีก"  'ท็อป' เพื่อนร่างสูงหัวทองในเสื้อเชิตสีขาวไม่ติดกระดุมเสื้อสักเม็ดตาสไตล์การแต่งตัวบบนักท่องเที่ยวมันเอ่ยขึ้นพรางโครงเหล้าในมือกรอกปากรวดเดียวเหมือนกับพูดเรื่องทั่วไปกับเพื่อนอีกคนที่นั่งตาใสอยู่ข้างๆมัน

"มึงเคยเห็นมันไม่ได้ใครมั่งล่ะวะ"  'จิม' จิมมันว่าพรางสอดสายตามองหา คงจะเป็นเป้าหมายเดียวกับที่ผมมองไว้

"มึงรู้เหรอว่าคนไหน" ผมมองไอ้ท็อปมันนิดๆไม่ได้สนใจไอ้จิมมัน มันตามผมไม่ค่อยทันหรอกที่รู้ได้ก็เพราะไอท็อปบอกนนี่ล่ะ ไอ้นี่ท่าทางกระล่อนแต่เก็บรายละเอียดดีและรู้ทันผม เกือบจะหมดน่ะนะ

"พวกกูรู้จักมึงมากี่ปีวะ คิดว่าแค่นี้ไม่รู้รุไงว่ามึงสนใจสาวน้อยตาเฉี่ยวชุดน้ำเงินที่เจอสวนกันที่หน้าผับรึไง"  ไอ้นี่มันรู้ดีกว่านั้นอีก ผมละอึ้ง

"เฮ้ย มานู่นแล้วว่ะ" เสียงไอ้จิมเรียกห้ผมหันไปมองนิดๆ อ่า ใช่เธอจริงๆด้วย ยิ่งได้เห็นใกล้ขึ้นยิ่งรู้สึก 'ถูกใจ' มากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

"คุณ เดี๋ยวสิ ?" คงไม่คิดใช่มั้ยว่าคนอย่างผมที่มีคนเดินเข้ามาก่อนเองจนต้องปฏิเสธไปจะลุกขึ้นทักทายของทำความรู้จักกับใครก่อน ผมไม่เคยคิดว่าจะต้องทำมาก่อนเลยนอกจากเธอคนนี้ที่ทำผมประหลาดใจ เธอเดินตรงมาเหมือนจะเข้ามาหาผมกำลังจะยิ้มด้วยความชนะแล้วนะแต่จู่ๆรอยยิ้มเหยียดจากปากสวยก็ออกมาก่อนที่เธอจะทำเมินแล้วทำท่าจะเดินผ่านโต๊ะผมไปยอมรับเลยว่า เฟล ไม่ว่ายังไงต้องแก้ตัวให้ได้เธอจะมาเมินผมได้ยังไงกัน

"คะ ?" เธอชะงักยอมหันมาตามเสียงเรียกและแรงดึงที่ผมไม่รู้ว่าไปเผลอฉวยข้อมือเธอตั้งแต่ตอนไหน คงเป็นปฏิกิรอยาต้องารหยุดเธออัตโนมิติล่ะมั้ง

"ผมคิดว่า.. เหมือนเราจะสนใจกันแล้วทำไมถึงทำท่าจะผ่านผมไปล่ะ ? " ผมไม่ชอบอ้อมค้อม สงสัยก็ถามไปเลย จะให้มันคาใจไว้ทำไม แต่เเล้วเสียงหัวเราะพร้อมกับคำอธิบายของเธอก็ทำคิ้วผมกระตุก เพราะเพื่อนเวรมันรอขขำผมอยู่ด้วยน่ะสิ

"ฉันแค่กะว่าจะไปเข้าห้องน้ำก่อนจะกลับมาทำความรู้จักคุณ เอ๊ะ แต่ถ้าฟังไม่ผิด เมื่อกี้คุณบอกว่าสนใจฉันอยู่ด้วยเหรอ? " รอยยิ้มล้อๆของเธอนั้นมันคืออะไร จะหาว่าผมใจร้อนเกินไปจนดูเหมือนกลัวเสียเธอไปงั้นเหรอ ให้ตายสิ

"ใช่ ผมสนใจคุณ แล้วผมก็มั่นใจด้วยว่าคุณก็สนใจผม"

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันก่อนเสียงหวานจะเอ่ยขึ้นพร้อมกับเป็นฝ่ายจับมือผมมาไปลูบเล่น รู้สึกเป็นต่อยังไงชอบกลไม่รู้สิ "ฉันก็ยังไม่ได้ปฏิเสธนี่คะ ฉันสนใจคุณจริงๆJ"

เหนือคำพูดที่เกินความคาดหมายก็คือสายตาที่กำลังทำให้ประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำไงดี ผมชักอยากได้เธอมาครอบครองแล้วสิ...

#สวัสดีนักอย่านทุกคน เรื่องเลยแนวนี้ ไม่ได้เขียนนิยายนานมาก ยังไงฝากติชมด้วยนะ เรื่องนี้คงจะเน้นนางเอกนิดนึง -..- ขอบคุณล่วงหน้า