คำเตือน : นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาไม่เหมาะสม มีการใช้ความรุนแรง การใช้คำพูดหยาบคาย และการใข้สิ่งเสพติดร่วมถึงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ภายในเรื่อง เยาวชนอายุต่ำกว่า 18 ปีควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
“อย่ายุกยิกสิ ไอ้บ้า เดี๋ยวก็โดนจับได้หรอก"
“นี่แกจะไม่ให้ฉันหายใจเลยรึไง ไอ้บ้า"
เอากับมันสิ ฉันเกือบจะถอนหายใจออกมาแล้วฟาดกบาลมันด้วยมือของฉันไปแล้ว ถ้าหากว่าไม่ได้กำลังอยู่ในปฏิบัติการภารกิจสำคัญที่อาจจะเปลี่ยนแปลงชีวิตนักข่าวสาวประจำโรงเรียนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าไปเลยก็ได้นับจากวันนี้ที่ฉันอาจจะได้แชะภาพเด็ดของรุ่นพี่คนหนึ่งที่กำลังเป็นข้อครหา หัวข้อเม้ามอยประจำโรงเรียนวิชชาอนันต์แห่งนี้
ฉันผู้นี้นี่แหละ ที่จะแฉความลับที่ซ่อนไว้ในส่วนลึกสุดของจิตใจ ฉันจะทำให้โลกนี้ได้กระจ่างด้วยสัจธรรม!!!
“ฉันว่าพี่ฟอร์สไม่ได้เป็น... หรอก...”
มันว่าแล้วเอนหัวพิงกับไหล่ของฉัน แต่ฉันหลบแล้วผลักหัวของมันออกไปทันทีอย่างเงียบๆ
“เป็นหรือไม่เป็น ก็ต้องพิสูจน์กันให้รู้ไปเลย...” ฉันว่าแล้วเลียริมฝีปากตัวเอง "แต่ฉันว่าเป็นก็ดีนะ"
“นี่แกเป็นโรคประสาทเหรอไง ถึงได้อยากให้ผู้ชายได้กันเองน่ะ...”
เขาคนเดิมหันมาถามด้วยสีหน้าหงุดหงิด คิ้วเข้มๆ ของเขาขมวดเป็นปมทุกครั้งที่ฉันแสดงออกถึงรสนิยมส่วนตัว เออ จริงๆ ก็ไม่ส่วนตัวนักหรอก เพราะมันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วในตอนนี้... เขาชื่อว่าปราย... สถานะ ? เพื่อนของฉันเอง เอ่อ... ก็ประมาณนั้นแหละ ประมาณเพื่อน... นั่นแหละ
“ถ้าพี่ฟอร์สเป็นจริงๆ แกว่าพี่เขาจะจีบแกเปล่า ?” ฉันถามแล้วหันไปมองหน้ามันอย่างอยากรู้อยากเห็นจริงจัง
ปรายถลึงตาแล้วมองฉันตาโต
“นี่แกบ้าเหรอ ??” เขาว่าแล้วยิ้มเย็นๆ แยกเขี้ยวใส่ฉัน "ฉันเป็นแฟนแกนะ ส่วนไอ้นั่นมันคือคนที่แกคิดว่าเป็น...”
“เดี๋ยว หนึ่ง ฉันยังไม่ตอบตกลงเลยนะ สอง ฉันแค่ถามว่าพี่เขาจะจีบแกไหม ไม่ได้ถามว่าแกจะจึกๆ กับพี่เขาด้วยซะหน่อย ทำมาเป็นหน้าดงหน้าแดง หรือจะให้ฉันรื้อฟื้นเรื่องที่แกโดนเก้งจีบที่หน้าตลาดวันก่อน ?” ฉันว่าแล้วเอียงคอมองหน้าปรายด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ มันสูง มันหุ่นดีเพราะเล่นกีฬา กล้ามเป็นมัดๆ หน้าตาเหรอ... ถ้าพูดอย่างไม่มีอคติก็พอดูได้ ด้วยเหตุนี้ มันจึงมีสเน่ห์ที่ดึงดูดทั้งเพศตรงข้ามและเพศเดียวกันได้อย่างเหลือเชื่อ... แต่ฉันกลับไม่คิดว่ามันหล่อเลย!!!
“แฟนต้า... แก...”
“ไอ้ปราย หุบปาก!!!”
ฉันว่าแล้วผุดลุกขึ้นนั่งหน้าขาตั้งกล้องสามขาที่ตั้งไว้ตั้งแต่เมื่อกี้ มือข้างหนึ่งปิดปากปรายแล้วกดหมอนั่นอัดไว้กับพุ่มไม้ที่ใช้เป็นที่กำบังไม่ให้เป้าหมายเห็นในระหว่างที่ปฏิบัติภารกิจลับของฉัน... มาแล้ว เป้าหมายมาแล้ว เพิ่งออกมาสดๆ ร้อนๆ กับสภาพที่... อาาาห์ คุณพ่อคุณแม่คะ หนูไม่ได้หื่น หนูแค่แตกตื่นเรื่องเพศ...
ฉันกดชัตเตอร์กล้องรัวๆ ด้วยความตื่นเต้น เมื่อชายสองคนตรงหน้ากำลังยืนคุยกันที่หน้าโรงยิม โดยมีฉากหลังเป็นดวงอาทิตย์ที่กำลังตกลงสู่ขอบฟ้า แสงสีส้มทอแสงสาดลงมายิ่งช่วยเสริมเพิ่มความโรแมนติกให้กับภาพของฉัน ชายคนหนึ่งในนั้นคือพี่คอปเตอร์ พี่คนหล่อคนดีของฉัน คนอะไร... หล่อที่สุด แถมยังเจ้าชู้ที่สุดในโรงเรียน แบดบอยแบบนี้อยากจะให้แม่ยกขันหมากไปขอพี่เลยค่ะ พระเจ้าช่วย ทำไมพี่ถึงมีแฟนเป็นผู้หญิงคะ พี่ยังไม่ได้ค้นพบตัวเองใช่ไหมคะ ??? แล้วนั่น... เป้าหมายของฉัน...
พี่ฟอร์ส... คุณชายคนดี ขวัญใจสาวทั้งโรงเรียนรวมทั้งเก้งกว้างชะนีลิงค่างทั้งหลายนั่นด้วย สิ่งเดียวที่ฉันรู้เกี่ยวกับพี่เขานอกจากใบหน้าหล่อใส หล่อชิบหาย หล่อระดับมดลูกเรียกร้องนั่น(คือฉันชอบสไตล์หน้าสวยๆ แบบพี่ฟอร์สมากกว่าหล่อเท่ๆ แบบพี่คอปเตอร์) ก็คือความรวย รวย รวยมหารวยของพี่เขาที่เป็นที่โจษจันกันทั้งโรงเรียน แต่สิ่งที่ลือลั่นยิ่งกว่าคือรสนิยมส่วนตัวของพี่ท่านน่ะค่ะ ก็คิดดูสิ หุ่นดี๊ดี หล่อ รวย เสริมเพิ่มออฟชั่นด้วยผลการเรียนดีเลิศกับรถสปอร์ตเปิดประทุนเจ็ดสีเจ็ดวัน แต่พี่เขายังไม่มีแฟน... มันแปลกไหมล่ะ ??? แปลกสิ พวกแกจงคิดว่ามันแปลก!!!!!
อาาาห์ แล้วยังสภาพมอมแมมแบบนั้น มันชวนให้คิดจริงๆ นะนี่ แถมยังออกมาจากโรงยิมพร้อมกันสองคนอีก...
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด คุณแม๊!!!!!
ฉันต้องเอามือปิดปากตัวเองในขณะที่มือรัวชัตเตอร์กล้องถี่ยิบพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัว ใบหน้าแดงซ่านเหมือนมะเขือเทศถูกสาดด้วยเฮลบลูบอย เมื่อพี่ฟอร์สโน้มหน้าขึ้นไปต่อไฟบุหรี่กับพี่คอปเตอร์ที่กำลังคาบมันไว้ด้วยริมฝีปาก และด้วยเพราะลมหรือแรงพรหมลิขิตของพี่เขาทั้งสองคนมันช่างเหมาะเจาะกันก็ไม่รู้ ไอ้บุหรี่ที่คาบไว้ดันร่วงลงมาจากปากพี่คอปเตอร์ และทั้งภาพและวีดิโอจากมุมที่ฉันถ่ายได้นั้นสวยงามราวกับตอนจบของหนังรักที่พระนางจูบกันภายใต้แสงอาทิตย์ยามเย็นที่สาดส่อง...
พระเจ้า พระเจ้า... ให้ตายเถอะจอร์จ...
พรุ่งนี้ที่โรงเรียน จะไม่มีใครไม่รู้จักชื่อแฟนต้า นักข่าวสาวมือสมัครเล่นที่กำลังจะแจ้งเกิดในวันพรุ่งนี้
Guest
