🚫ทำการรีไรท์เนื้อหาใหม่ทั้งหมดอยู่ อย่าเพิ่งกดอ่านค่ะ🚫
พันธะรักของหัวใจ
รีไรท์: 19/03/2025
โดย ซอ.ซี
เสียงลมหายใจแผ่วเบาดังสะท้อนอยู่ในห้องทำงานที่เงียบสงัด
ภายในห้องกว้างใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยความหรูหราและเย็นเยียบเหมือนใจเจ้าของสถานที่
‘คิน ภาคิน ธีรเมธากุล’ ยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่ทอดมองเห็นวิวเมืองกรุงเทพยามค่ำคืน แสงไฟระยิบระยับเบื้องล่างไม่เคยแตะต้องความว่างเปล่าภายในใจเขาได้เลย
...เพราะต่อให้โลกทั้งใบสวยงามแค่ไหน มันก็ไม่มีความหมาย
หากข้างกายไม่มี ‘เขา’ คนนั้นอยู่
‘ตะวัน ทานตะวัน ศิริวัฒน์กุล’
ชื่อที่เคยเป็นทุกอย่างในชีวิตของเขา
เด็กคนนั้น...ที่เขาเคยรักที่สุด
เด็กคนนั้น...ที่เขาเคยปกป้อง ดูแล และหวงแหน
เด็กคนนั้น...ที่ครั้งหนึ่งเคยให้สัญญาว่าจะแต่งงานกัน
“หลังวันรับปริญญา เราแต่งงานกันนะตะวัน”
"ครับ ผมจะแต่งงานกับพี่"
...แต่สุดท้าย คนที่สัญญาไว้ กลับเป็นคนเดียวกันที่ทำลายหัวใจของเขาจนยับเยิน
ภาพในวันนั้นภาคินยังจำได้ดี ‘วันรับปริญญา’ ตอนที่สายตาและรอยยิ้มของตะวันจ้องมองมาที่เขา มือเล็กๆนั่นที่ยื่นมากอดแขนเขาไว้ ใบหน้าน่ารักแสดงออกถึงความดีใจที่หลังจากนี้จะได้ใช้ชีวิตด้วยกัน
แต่แล้วหลังจากวันนั้นไม่กี่วัน ตะวันก็หายไป…
อีกฝ่ายหายจากชีวิตเขาราวกับว่าไม่เคยมีตัวตนมาก่อน ไปจากกันโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวสักคำ
ไม่มีจดหมายลา
ไม่มีข้อความ
ไม่มีคำอธิบายใด ๆ
ไม่มีแม้แต่เหตุผล...ว่าเขาทำผิดอะไร
ทิ้งเขาไว้กับคำสัญญาที่มันไม่มีอยู่จริง ทุกวันเขาใช้ชีวิตราวกับคนบ้า ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็นึกถึงแต่คนที่ทิ้งกันไป
ตะวันผู้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา พอไม่มีอีกฝ่ายอยู่เคียงข้างเขาก็เสียศูนย์ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ทำงานไม่ได้ หรือแค่จะใช้ชีวิตอย่างคนปกติทั่วไปก็ยังทำไม่ได้
จิตใต้สำนึกของเขาในเอาแต่ร้องเรียกหาคนคนนั้นอยู่ตลอด สุดท้ายก็ป่วยจนต้องเข้ารับการรักษา
ห้าปี...
ห้าปีที่เขาใช้เวลาเดินออกจากซากปรักหักพังในหัวใจตัวเอง เขาเปลี่ยนจากคนที่เคยอ่อนโยน กลายมาเป็นคนที่เย็นชาและไร้หัวใจ ความรักที่เคยมีก็ค่อยๆเลือนหายไปตามกาลเวลา
แต่โลกนี้มันช่างใจร้ายนัก... เพราะคนที่เขาเคยรักกลับเดินย้อนเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง ในวันที่เขาไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว
ตะวันกลับมาในฐานะสถาปนิก คนที่ต้องร่วมงานกับเขา ต้องเผชิญหน้ากับเขา ต้องอยู่ในสายตาเขา และต้องกลายมาเป็นลูกจ้างในกำมือเขา
"หึ... ฉันจะคืนทุกอย่างที่เธอเคยทำไว้กลับไปให้หมด!"
ทั้งความรัก
ทั้งความทรมาน
ทั้งความเจ็บปวด
และคราบน้ำตา…..