รักร้ายใต้เงาจันทร์ (Mpreg)
เปิดเรื่อง: 2/04/2568
โดย ซอ.ซี
เสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งเบา ๆ สายลมอ่อนๆพัดผ่านสวนดอกเข็มสีแดงสดที่ปลูกเรียงรายอยู่หน้าคฤหาสน์ริมทะเล เด็กชายตัวเล็กนั่งกอดเข่าอยู่ใต้ต้นหูกวาง ใบหน้ากลมเงยขึ้นมองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาของเขาสะท้อนภาพของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน
“ราวิน” เด็กชายผู้เป็นเหมือนพี่ชายของเขา
"พี่วิน" เสียงเล็กเรียกอีกฝ่ายด้วยความคุ้นเคย "อีกหน่อยถ้าผมโตขึ้น ผมจะตามพี่ไปทุกที่เลย"
เด็กหนุ่มที่โตกว่าห้าปีหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะย่อตัวลงลูบศีรษะเด็กน้อยที่เขาเอ็นดูมาตั้งแต่จำความได้ "งั้นถ้าเธออยากไปไหน พี่จะพาไปเองดีมั้ย?"
“เจ้าจันทร์” เด็กชายวัยสิบขวบ ยิ้มกว้าง ตากลมใสเปล่งประกายราวกับจันทร์เต็มดวงในคืนฟ้าเปิด เขาเชื่อในคำพูดของพี่วินเสมอ เพราะอีกฝ่ายไม่เคยโกหกเขาเลยสักครั้ง
แต่เขาไม่เคยรู้เลย... ว่านั่นจะเป็นคำสัญญาที่ไม่มีวันเป็นจริง
คืนหนึ่ง.. ไฟไหม้คฤหาสน์ทั้งหลัง มันลุกโหมขึ้นสู่ท้องฟ้าสว่างไสวไปทั่วบริเวณ เสียงกรีดร้องดังระงม เปลวเพลิงเผาไหม้ทำลายล้างทุกสิ่ง เด็กชายตัวน้อยถูกคว้าตัวออกมาจากห้องนอน เขาสะลึมสะลือและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงแค่ว่าหลังจากเหตุการณ์นั้น เขาก็ไม่ได้เห็นพี่ชายคนสนิทอีกเลย...
ไม่มีใครพูดถึงราวินกับครอบครัว ราวกับพวกเขาไม่เคยมีตัวตนมาก่อน
เสียงคลื่นยังคงกระทบฝั่งไม่ขาดสาย ทว่าในค่ำคืนอันโหดร้ายนั้น ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงอบอุ่นของคนคุ้นเคย มีเพียงเถ้าถ่านและเปลวเพลิงที่เผาผลาญทุกสิ่งไปจนสิ้น
รุ่งเช้า... ข่าวการเสียชีวิตของครอบครัววิริยะกุลถูกเผยแพร่ออกไป ไม่มีใครรอดชีวิตจากกองเพลิง ไม่มีราวิน ไม่มีพ่อแม่ของเขา เหลือเพียงเถ้าถ่านกับความทรงจำจางๆในใจเด็กคนหนึ่งเท่านั้น
สิบห้าปีต่อมา...
“ยินดีต้อนรับท่านประธานกลับประเทศไทยครับ” เสียงของเลขาหนุ่มดังขึ้นขณะที่เครื่องบินส่วนตัวลงจอดที่สนามบินเอกชน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำก้าวลงจากเครื่องบิน แววตาคมกริบฉายแววเย็นชาไร้ซึ่งความอ่อนโยน
ราวิน วิริยะกุล ไม่ใช่เด็กหนุ่มใจดีที่เคยลูบหัวเด็กชายตัวน้อยอีกต่อไปแล้ว
เขากลับมา... พร้อมกับไฟแค้นที่ยังลุกโชนในใจ
ไม่มีคำว่าอภัย ไม่มีคำว่าสงสาร และไม่มีคำว่ารัก
มีเพียงการชดใช้เท่านั้นที่รออยู่!
Guest
