ในยุคที่เวทย์มนต์ได้สาบสูญไปจากโลกนี้ และมันนานมาแล้วข้ารู้
ในวันและเวลาที่กำลังผ่านไปเงามืดของโลกแสงสว่างก็พร่างพราวลงบนแผ่นดินที่แตกระแหงหรือบ้างแห่งก็ชุ่มเสียจนแฉะเลยที่เดียวสิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นในยุคโบราณนั้นกลายเป็นเพียงแค่ตำนานที่เล่าขานกันสืบมาทั้งเทพนิยายต่างๆของที่ต่างๆกันออกไปในดินแดนอันไกลโพ้นออกไปไกลกว่าที่คนอย่างพวกเราๆจะไปถึงค่ำคืนอันโสมมในวันคืนเหล่านั้นช่างน่ารังเกียดหรือไม่ก็น่าชื่นชมมากเสียกว่าสินะแต่ในวันๆหนึ่งของเด็กน้อยทุกคนย่อมมีโลกแห่งจินตนาการที่เป็นของตนเองกันทั้งนั้นในยุคก่อนเคยมีคนเล่ากันว่าเราสามารถจะอธิฐานขออะไรบางอย่างกับดาวตกแต่ในปัจจุบันนี้เวทย์มนต์ที่ทำให้สิ่งที่ขอเป็นจริงนั้นได้สาบสูญอย่างไร้ร่องลอยไปนานมากแล้วโลกนี้จึงต้องจมปรักอยู่กับการเรียนรู้เศษซากของวิทยาศาสตร์ที่คิดโดยนักวิทยาศาสตร์เมื่อประมาณสักร้อยกว่าปีก่อนมานี้ซึ่งบางคนก็ว่ามันไม่น่าสนใจเท่าไรนักแต่สำหรับบางคนก็บอกว่ามันน่าท้าทายดีแต่ในความจริงแล้วบางอย่างที่ไม่คาดฝันกำลังจะเกิดขึ้นมาแล้วสินะ
ในวันที่เรากำลังทำอะไรต่างใครต่างมันอยู่นั้นในช่วงหนึ่งของสถานที่ที่เรียกกันว่าห้องสมุดนั้นเป็นที่นั่งเล่นหรือหาหนังสือดีๆมาอ่านสักเล่มแต่เรื่องที่เราจะเล่าถึงนั้นไม่ได้อยู่ในห้องสมุดหรอกมันเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนที่ที่คุณอาจไม่รู้จักมันเป็นป่ารกทึบแห่งหนึ่งมันผ่านมานานและแน่นอนนานมากเลยแหละจนผมไม่สามารถที่จะจำได้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ตอนที่ผมยังคงเล่นวิ่งไล่จับกับสุนัขตัวหนึ่งที่ชื่อว่าบอบโบอยู่ในสวนหลังบ้านเหมือนทุกๆๆวันมันเริ่มที่วันนั้นมีเด็กผู้ชายที่อยู่บ้านข้างๆอยากจะเข้ามาเล่นกับผมและเราก็ดูเหมือนจะสนุกอยู่เป็นอย่างมากเลยที่เดียวเจ้าบอบโบก็วิ่งเข้าไปในป่าที่อยู่ใกล้ๆนั้นและมันก็เห่าเสียงหลงเลยเชียวผมยังไม่ทันจะได้ถามแม้กระทั่งชื่อของเด็กสองคนนั้นด้วยซ้ำไปพวกเราสามคนวิ่งไปหาบอบโบ้ทันใดนั้นมันก็เกิดขึ้นมีชายแก่ผมขาวยาวแต่งตัวประหลาดนั่งอยู่บนท่อนซุงที่พร้อมสำหรับจะนำมาทำเป็นฟืนสำหรับหนาวนี้เขาใส่ชุดสีขาวที่แสนจะขาวโผลนราวกับหิมะช่วงคริสตมาสเลยที่เดียวดังนั้นพวกเราจึงเข้าไปใกล้ๆๆและแล้วตาเฒ่าคนนั้นก็ทำเหมือนจะเรียกให้เราเข้าไปนั่งด้วยผมและเพื่อนนิรนามของผมเข้าไปนั่งทันใดนั้นตาแก่นั่นก็เริ่มเล่าเรืองเกี่ยวกับเผ่าพันโบราณที่เรียกตัวเองว่าผู้มอบความหวังหรือภูตแห่งแสงกิจกรรมของเราดำเนินอยู่อย่านั้นหลายวันเลยที่เดียวพวกเราสนิทกันขึ้นเรื่อยๆแต่เพื่อนสองคนนั้นกลับทิ้งผมไว้กับเฮนดริโกเออผมลืมบอกคุณสินะครับว่าเขาชื่อนี้และเพื่อนผมก็กลัวเขาเกินกว่าที่จะมาเล่นกับผมอีกและผมกับบอบโบก็จะมารอฟังเรื่องเล่านี้ทุกบ่ายเลยละครับบ้างครั้งมันก็เป็นเหมือนประวัติศาสตร์ของบางที่นะครับเรื่องนั้นก็ดูเหมือนดังที่ผมจะเล่าต่อไปนี้นะครับ
( นิยายเรื่องนี้เป็นแนวนิยายรักแฟนตาซีนะครับ)
Guest
