ฉันสงสารเธอเหลือเกิน สุดที่รัก

ฉันสงสารเธอเหลือเกิน สุดที่รักของฉัน

เธอทำให้ฉันผ่อนคลาย เวลาที่ได้มองเธอ ได้ลูบคลำสัมผัสเธอ  ใด้เช็ดคราบความสกปรกต่าง ๆ ออกจากทุกส่วนของเธอ ทุกครั้งที่ฉันได้ทำ มันทำให้ฉันผ่อนคลาย มันทำให้ฉันสงบ หายจากความรุ่มร้อนรีบเร่งต่าง ๆ

ในเวลาที่ฉันหมกมุ่นครุ่นคิด เวลาแก้ปัญหาต่าง ๆ ไม่ได้  ในเวลาที่ฉันก้ำกึ่งในใจ เมื่อต้องเลือกอะไรสักอย่าง ฉันมักมองไปที่เธอ การจับจ้องที่เธอ มันทำให้สมองฉันโล่ง  สัมผัสที่เรียบลื่นของเธอ มันทำให้ฉันสงบ มันทำให้สมองของฉันวิ่งด้วยความเร็วที่ช้าลง ไม่วุนวาย ไม่สับสน ไม่ร้อนรน หลังจากนั้น ฉันมักจะตัดสินใจได้ดี ฉันมักเลือกทางถูก

แต่ฉันไม่เคยพูดกับเธอแม้แต่คำเดียว  ไม่เคยสนใจเธอ ในเวลาที่ฉันไม่มีอะไรต้องคิด ในเวลาที่ฉันไม่มีอะไรต้องตัดสินใจ ฉันไม่แม้แต่จะสัมผัสแตะต้องเธอ ทุกอย่างฉันยกหน้าที่ให้เป็นของแม่บ้าน ที่จะคอยดูแลเธอ ฉันไม่เคยเฉลียวคิดแม้แต่นิดเดียวว่าในวันหยุด ของแม่บ้านเธอจะอยู่ยังไง ในวันหยุดยาวเทศกาลต่าง ๆ ที่ทุกคนต่างไปผ่อนคลายในที่อื่น ๆ ไปสนุกสนานกับวันหยุด ไปกับคนที่พวกเขารัก ไปกับคนที่พวกเขาชอบ เธอจะอยู่ยังไง เธอจะเหงาบ้างใหม

แต่... แต่.... แต่..... ทุกครั้งที่ฉันกลับมาจากวันหยุดยาว ทุกครั้งที่ฉันกลับมาจากการทำงานที่ห่างไกล ฉันยังคงพบกับเธอ เธอยังคงไม่เคยหายไปใหน เธอยังคงอยู่ที่เดิมแม้จะดูหงอยเหงา และเศร้าหมอง  แต่เธอยังคงนิ่งสงบ การสัมผัสเธอ ลูบคลำเธอ ยังคงให้ความรูสึกเรียบลื่นเหมือนเดิม ผ่อนคลายเหมือนเดิม สงบเย็นเหมือนเดิม

วันนี้ ฉันเพิ่งได้สังเกตเธออย่างชัดเจน และความคิดเหล่านี้ก็วาบเข้ามาในหัวของฉัน มันนานเท่าใหร่แล้วนะแล้วที่เธอไม่ได้สัมผัสกับแสงแดด สายลม พื้นดิน หรือไอฝน

นานเท่าไรแล้ว ที่เธออยู่แต่ในออฟฟิศ อันจำกัดคับแคบนี้ เพียงเดียวดาย รอการสัมผัสจากฉันเมื่อฉันว่าง เมื่อฉันไม่มีอะไรอื่นต้องทำ

นานเท่าไรแล้วที่เธออยู่กับโต๊ะทำงานตัวนี้ ทุกคนที่ผ่านมา ล้วนแต่ชมเธอ “สวยนะเนี่ย” แต่ก็ไม่มีใครที่จะให้ความสนใจกับเธออย่างจริงจัง

วันนี้ฉันรูสึกสงสารเธอจับใจ ในขณะที่ฉันจ้องมองเธอ

วันนี้ฉันนึกสงสัยว่า ที่ผ่านมาเธอรู้สึกยังไง เหงา เศร้า รำคาญ ขบขัน เบื่อหน่าย หงุดหงิด หรือโกรธแค้นต่อฉันบ้างใหม

วันนี้ ฉันตัดสินใจแล้ว สุดที่รักของฉัน ฉันจะพาเธอไปสัมผัสกับแสงแดด ฉันจะพาเธอไปสัมผัสกับไอฝน ฉันจะพาเธอไปสัมผัสกับผืนดินที่กว้างใหญ่

ฉันจะพาเธอไป สุดที่รัก ฉันจะทำทันที ฉันจะทำเดี๋ยวนี้เลย

เสียงแม่บ้าน ถามแว่ว ๆ ห่าง ๆ แต่ฉันไม่ได้สนใจที่จะฟัง ฉันยังคงพาเธอเดินไป

“ผู้จัดการคะ นี่จะพาไปใหนคะ”

ในที่สุดฉันต้องหยุดเพื่อตอบคำถามเธอ เพราะเธอยืนขวางหน้า พร้อมกับส่งสายตา สงสัยเต็มเปี่ยมมาที่ฉันแล้ว สุดที่รัก

“เอ่อ... ผมจะเอาไปข้างนอก รับแดดหน่อย”

“โอ้ย ! แค่นี้เองเดี๋ยวหนูจัดการให้คะ เจ้านี่มันไม่ต้องการอะไรมากหรอกค่ะ แค่มีแสงไฟในออฟฟิศก็อยู่ได้แล้วค่ะ หนูนึกว่าผู้จัดการจะทิ้ง”

แล้วแม่บ้าน ก็คว้าเธอไปจากมือฉัน

“เดี๋ยวพาไปอาบแดดซักสองชั่วโมง แล้วเดี๋ยวหนูพามาคืนที่เดิมให้นะคะ รับรองสดใสขึ้นแน่ค่ะ”

ฉันได้แต่ มองตามแม่บ้าน ที่เดินจากไปพร้อมเธอด้วยความสงสัยในหัวของฉัน แม่บ้านจะรู้มั๊ยนะ ว่าฉันคิดอะไรอยู่ เธอละเธอรู้หรือเปล่า สุดที่รักของฉัน เธอรู้หรือเปล่าว่าฉันคิดอะไรอยู่

ฉันสงสารเธอจริง ๆ พลูด่างสุดที่รักของฉัน ในที่สุดเธอก็ยังจะไม่ได้ สัมผัสกับพื้นดิน ไม่ได้สัมผัสกับสายฝน ตามที่ฉันตั้งใจกับเธอไว้

เธอเหมือนกับฉัน ที่ไม่สามารถสัมผัสกับสิ่งที่โหยหา สุดที่รักของฉัน แล้วฉันจะเล่าเรื่องของฉันให้เธอฟัง

โดย นิธิรุจน์