ที่นี่..... นอธ์ทบลู
สายลมอันอ่อนโยนในยามเช้าได้พัดเข้ามาทางหน้าต่างของห้องๆหนึ่ง ซึ่งที่นั่น... ได้มีเด็กหนุ่มกำลังเข้าสู่นิทราอย่างเป็นสุข หากแต่กำลังมีอะไรบางอย่างคืบคลานเข้ามาจนเขาไม่ทันตั้งตัว!!!!
โรซินันเต้: เฮ้! ลอว์ ตื่นเถอะน่า นี่เช้าแล้วนะ ลอว์.... ลอว์.... ลอว์!!!!!
ร่างสูงก้มมองเจ้าชายนิทราอย่างสงสัย เพราะปกติเด็กหนุ่มจะรู้สึกตัวทันทีที่มีใครเข้ามาใกล้ แต่ขนาดร่างสูงตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง เด็กหนุ่มคนนี้กลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆเลย แล้วความคิดอันแสนเจ้าเล่ห์ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขาทันที ร่างสูงค่อยๆโน้มตัวลงมาช้าๆจนใกล้กับใบหน้าที่ขาวนวลเนียนดุจหิมะนั่น ลมหายใจอันอบอุ่นที่เขาสัมผัสได้ พลอยทำให้ใจของเขาแอบเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงก้มลงไปเรื่อยๆจนริมฝีปากอันเรียวได้รูปกำลังจะประทับลงบนแก้มที่นวลเนียนนั่น แต่!!!!!!!!!!!!
ทันใดนั้นเองร่างสูงก็ถลาจากแรงถีบของเด็กหนุ่มจนล้มลงกับพื้น ร่างสูงใช้มือกุมท้องตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองเด็กหนุ่ม ที่บัดนี้ได้ตื่นจากนิทราขึ้นมาพร้อมๆกับแรงมหาสารที่สามารถถีบร่างสูงอย่างเขาก้นจ้ำเบ้าได้ในครั้งเดียว
ลอว์: ทำบ้าอะไรของคุณไม่ทราบ! คุณโคราซอน!
โรซินันเต้: นายต่างหากทำบ้าอะไร! ฉันเจ็บเป็นนะลอว์
ลอว์นั่งมองดูโรซินันเต้บ่นอะไรบางอย่างพลางชี้ไปนู่นมานี้ จนลอว์ตระหนักได้ในทันทีว่า เจ้าหมอนี่.... เผลอใช้พลังไม่รู้ตัว!!!
ลอว์: ผมฟังคุณไม่รู้เรื่องหรอกนะ คุณโคราซอน ถ้าขืนคุณยังใช้พลังอยู่อย่างนี้
ลอว์ถอนหายใจอย่างหน่ายๆ ในขณะที่โรซินันเต้ที่เหมือนจะเพิ่งเข้าใจก็ยกเลิกพลังในทันที ก่อนจะเดินกลับมาหาลอว์ที่นั่งอยู่ด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก โรซินันเต้แอบขำออกมาเล็กๆ เพราะเขารู้ดีว่าเด็กหนุ่มเจ้าอารมณ์คนนี้ ไม่ชอบให้ใครมาเห็นตอนที่กำลังหลับอยู่ โรซินันเต้เอื้อมมือที่แสนอ่อนโยนไปลูบศีรษะของลอว์ที่ยังคงทำหน้าบูดอย่างแผ่วเบา
โรซินันเต้: ขอโทษทีๆ แต่ฉันแค่จะมาบอกว่า ฉันจะต้องกลับศูนย์ใหญ่ก่อน จะไปรายงานเรื่องของที่นี่สักหน่อย นายอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?
ลอว์: จะไปก็ไปสิ ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมก็..... อยู่คนเดียวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนีด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ นั่นทำให้โรซินันเต้ต้องใช้มือดึงเขาเข้ามากอดเอาไว้ในอ้อมแขนทันที
โรซินันเต้: โอ๋ๆ เจ้าเด็กน้อยนี่! ปากไม่ตรงกับใจจริงๆนั่นแหละ เหงาก็บอกมาเถอะ แต่ว่านะลอว์..... นายไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ นายมีฉันอยู่ด้วยนี่ไง
รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนถูกส่งมายังลอว์ที่พยายามดิ้นอยู่ในอ้อมกอดที่แข็งแรงนั้น แม้ว่าเขาจะรู้ดีเรื่องที่โรซินันเต้รักเขามากแค่ไหน แต่นั่น.... กลับทำให้เขารู้สึกไม่ดีมากขึ้นเท่านั้น เด็กหนุ่มมองรอยยิ้มของร่างสูงด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย ก่อนจะหลบสายตาแล้วถามอะไรบางอย่าง
ลอว์: แล้ว..... คุณจะไปนานแค่ไหน?
โรซินันเต้: ก็คงจะสักอาทิตย์นั่นแหละนะ ถึงจะใช้เรือของกองทัพเรือข้ามคาร์มเบลได้ก็เถอะ แต่ก็ยังต้องใช้เวลาอยู่ดี
ลอว์: เดินทางดีๆก็แล้วกัน..... แล้วก็.... กลับมาเร็วๆนะ(กระซิบ)
ร่างสูงที่เห็นท่าทีอันแสนน่ารักนั้นของเด็กหนุ่ม ก็อดไม่ได้ที่จะจูบเข้าที่แก้มอันนวลเนียนนั้นอย่างแผ่วเบา เขารู้ดีว่าลอว์กำลังกลัว.... กลัวที่จะถูกทิ้ง กลัวที่จะถูกหักหลัง แต่เขาเองก็ได้ปฏิญาณกับตัวเองตั้งแต่พาตัวเด็กหนุ่มมาดูแลแล้วว่า เขาจะไม่ทิ้งให้ลอว์ต้องโดดเดี่ยวเดียวดายเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ร่างสูงก้มลงหมายจะจูบเข้าที่ริมฝีปากบางๆนั้น แต่ก็ถูกเด็กหนุ่มดันหน้าออกอย่างสุดแรง
ลอว์: จะทำบ้าอะไรของคุณอีกฮะ! จะไปก็รีบๆไปเลย ก่อนที่ผมจะส่งคุณไปลงนรกแทน!
โรซินันเต้: รู้ไหมลอว์ เวลาที่เราจะหยุดใครสักคนที่พูดมากๆให้เงียบลง ต้อง.... ทำยังไง?
ร่างสูงค่อยๆเขยิบเข้าหาเด็กหนุ่มที่พยายามถอยหลังหนีจนชนเข้ากับหัวเตียงอย่างจัง เด็กหนุ่มที่พยายามหนีก็ถูกแขนที่แข็งแรงของร่างสูงกั้นปิดทางเอาไว้ ร่างสูงส่งสายตาแสนเจ้าเล่ห์มายังเด็กหนุ่มที่ออกอาการประหม่าและพยายามใช้แขนทั้งสองข้าง ดันร่างของชายตรงหน้าให้ออกไปจากร่างกายของเขา ที่บัดนี้ได้ถูกร่างสูงคร่อมเอาไว้เสียแล้ว โรซินันเต้เอื้อมมือขวาไปจับศีรษะด้านหลังของลอว์อย่างแผ่วเบา ก่อนจะดึงเข้ามาใกล้ๆกับเขาจนลมหายใจของทั้งสองกลายเป็นหนึ่งเดียว สายตาของทั้งสองประสานกันอยู่เนิ่นนาน แววตาของทั้งคู่นั้นต่างสะท้อนภาพของอีกฝ่ายออกมาอย่างชัดเจน ร่างสูงก้มลงช้าๆก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากอันน่าหลงใหลของเด็กหนุ่มอย่างแผ่วเบา
เวลาล่วงเลยไปนานแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าร่างสูงจะถอนริมฝีปากนั้นออกเสียที มิหนำซ้ำยังใช้ลิ้นที่อ่อนนุ่มนั้นซุกไซร้เข้ามาในปากของเด็กหนุ่มอย่างต่อเนื่องจนเด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออกและเริ่มดิ้นอีกครั้ง ร่างสูงถอนริมฝีปากออกก่อนจะก้มลงกระซิบที่ข้างหูของเด็กหนุ่มอย่างแผ่วเบา
โรซินันเต้: หายใจเถอะลอว์ เพราะฉันคงจะจูบนายอยู่อย่างนี้อีกนานเลยล่ะนะ
ร่างสูงจูบลงที่แก้มอันขาวผ่องนั้นอีกครั้ง ก่อนจะส่งสายตาที่สื่อว่า "รัก" มาให้กับเด็กหนุ่มที่บัดนี้ได้เปลี่ยนสีของใบหน้าตัวเองให้เป็นสีแดงไปเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงประทับริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของเด็กหนุ่มอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ช่างดูดดื่มกว่าครั้งก่อนมากนัก เพราะไม่ใช่แค่ลิ้นที่ซุกซนของโรซินันเต้เท่านั้นที่ซุกไซร้เข้าไปในปากที่แสนหอมหวานนั่นของลอว์ แต่ลอว์เองก็ใช้ลิ้นที่เรียวบางนั้นตอบโต้ความซุกซนของโรซินันเต้เช่นกัน
ร่างสูงถอนริมฝีปากออกอีกครั้ง ก่อนจะมองเด็กหนุ่มที่ดวงตาฉ่ำวาวรับกับพวงแก้มสีแดงสดนั้นอย่างเอ็นดู เขาก้มลงจูบหน้าผากของเด็กหนุ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนจะยิ้มให้อีกครั้ง
โรซินันเต้: ฉันต้องไปแล้วล่ะนะ ขืนอยู่นานกว่านี้ อาจโดนข้อหาพรากผู้เยาว์เอาได้ ฮ่าๆๆๆๆ
ลอว์: ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเลย คุณโคราซอน! ผมก็ไม่อยากโดนข้อหา กระทำชำเราคนแก่เหมือนกัน
โรซินันเต้: ลอว์ กลับมาคราวหน้า ช่วยเรียกชื่อฉันทีนะ จะได้เหมือน...... คนรักกันสักที
โรซินันเต้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ลอว์อีกครั้ง แต่ก็ถูกแขนเรียวๆของลอว์ดันออกไปจนได้ โรซินันเต้หัวเราะกับท่าทีเขินอายนั้นของลอว์ออกมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปยังประตูที่อยู่เบื้องหน้า ร่างสูงหยุดยืนเกาะบานประตูอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับมามองเด็กหนุ่มที่อยู่บนเตียงอีกครั้ง
โรซินันเต้: แล้วเจอกันนะ ลอว์
ร่างสูงยิ้มกว้างอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่แสนจริงใจและอบอุ่นนั้นช่างเหมือนกันเหลือเกิน เหมือนกับวันที่ร่างสูงยื่นมืออันเรียวงามมาให้เขา แล้วบอกให้เขามาอยู่ด้วยกัน เด็กหนุ่มข่มความรู้สึกภายในใจเอาไว้ ก่อนจะยิ้มเล็กๆตอบกลับไป
ลอว์: แล้ว.... เจอกัน
......................................................
ลูฟี่: โทราโอะ!!!!! ซันจิทำอาหารเสร็จแล้ว ไปกินกันเถอะ!!!!!!!!!!!!
โรบิน: เดี๋ยวก่อนลูฟี่! ปล่อยเขาไว้แบบนั้นเถอะ ดูเหมือนเขาจะสร้างรูมรักษาอะไรบางอย่างอยู่
ลูฟี่: รักษาเหรอ? ฉันไม่เห็นว่าเขาจะมีแผลที่ไหนเลยนะโรบิน?
โรบิน: บางที.... อาจจะไม่ใช่แผลที่กายก็ได้นะ
ทั้งสองยืนมองดูชายหนุ่มนอนหลับอยู่ที่กาบเรือ โดยมีรูมครอบคลุมร่างกายของเขาเอาไว้ สายลมได้พัดเอาความหนาวเย็นกลับมาอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้.....
จะไม่มีลมหายใจที่อบอุ่นมาปลุกให้เขาตื่นจากนิทราอีกแล้ว.......
Guest
