หนูน้อยพัดแดง

หนูน้อยพัดแดง

-หนูน้อยพัดแดง = มาเก๊า

-คุณพ่อ = ไทย

-คุณตา = เกาหลีใต้

-คุณหมาป่า = อังกฤษ

-นางพราน = เวียดนาม

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านกลางป่าแห่งหนึ่ง มีหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่แต่ละบ้านจะอยู่กันห่างออกไป แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ของคนในหมู่บ้านห่างเหินกันเลย

ในหมู่บ้านแห่งนั้นมีบ้านหลังหนึ่งที่อยู่กันสองพ่อลูก คือคุณพ่อไทยกับหนูน้อยพัดแดงมาเก๊า ชายหนุ่มผมและตาดำสวมแว่นนามว่าไทยกำลังทำอาหารสุดอร่อยติดอันดับโลกอยู่ในครัว เพื่อนำไปมอบให้คุณพ่อของเขาเกาหลีใต้นั่นเอง เมื่อทำเสร็จก็เรียกมาเก๊า “มาเก๊าจ๊ะ อยู่ไหน มาหาพ่อหน่อยเร็ว มาเก๊า”

หนุ่มน้อยผมและตาสีเดียวกับพ่อตน แถมใส่แว่นเหมือนกันด้วยเข้ามาในครัวตามเสียงเรียก โดยถือพัดสีแดงอันเป็นเอกลักษณ์จนได้ฉายาหนูน้อยพัดแดง และเอ่ยถาม “มีอะไรหรอครับ”

“คุณพ่ออยากให้หนูนำอาหารนี่ไปให้คุณตาที่อยู่บ้านอีกหลังน่ะจ้ะ” ไทยบอกจุดประสงค์ไป

มาเก๊าเคาะพัดกับคางก่อนตอบ “เอ...เอางี้มั้ยครับ ถ้าคุณพ่อเล่นไพ่ชนะผม ผมจะไปให้ครับ แต่ถ้าผมชนะ ผมไม่ไปนะ”

ไทยคิ้วกระตุกเล็กน้อย แต่ยังคงยิ้มแย้มอยู่เป็นนิจ แล้วหักกระดูกนิ้วมือตัวเองดังกรอบแกร็บและพูดด้วยเสียงอันอ่อนโยน “อยากไปส่งของให้คุณตาดี ๆ ด้วยสุขภาพกายและใจที่สมบูรณ์ หรือจะเดินไปตามทางพร้อมน้ำตาหรือจ๊ะลูกรัก”

มาเก๊าได้ยินดังนั้นจึงคว้าตะกร้าอาหารออกไปทันที ไทยวิ่งตามไปหน้าประตูบ้านพลางตะโกน “มาเก๊าระวังหมาป่าที่กำลังอาละวาดในช่วงนี้ด้วยนะจ๊ะ ถ้าเย็นเกินไปที่จะกลับ ให้นอนที่บ้านคุณตานะจ๊ะ อย่ากลับกลางค่ำกลางคืน”

มาเก๊าเดินไปร้องเพลงไปอย่างสนุกและแวะดูนั่นนี่ระหว่างทาง จนเสียงนั้นลอยไปเข้าหูหมาป่าอังกฤษจอมโหดร้าย อังกฤษนั้นย่องมาแอบในพุ่มไม้ เห็นเหยื่ออันโอชะ จึงเดินเข้าไปทักทายด้วยหวังให้เหยื่อตายใจก่อนที่จะเขมือบเข้าไปในกระเพาะอาหาร

“สวัสดีหนูน้อย วันนี้อากาศดีนะ กำลังไปไหนหรือ” อังกฤษทักทายมาเก๊า

มาเก๊าหยุดชะงันเมื่อเห็นหมาป่า แต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนตอบอังกฤษ “อ๋อ...ผมกำลังจะนำอาหารของคุณพ่อไทยไปให้คุณตาเกาหลีใต้ครับ” มาเก๊าตอบแบบเปิดเผย เพราะรู้ว่าถ้าอังกฤษรู้ว่าเขาลูกใคร เขาจะปลอดภัย ความน่าเสน่หาของพ่อเขาเป็นที่ระบือนามทั่วป่า

เมื่ออังกฤษรู้ว่ามาเก๊าเป็นลูกไทย จึงเปลี่ยนความคิดไปเป็นมิตรแทน ด้วยหวังจะเคลมพ่อมาเก๊า โดยเสนอ “งั้นฉันจะไปส่งให้เอามั้ย ทั้งไปทั้งกลับ จริง ๆ ฉันก็ไม่อยากไปด้วยนักหรอกนะ แต่เห็นเธอยังเด็ก ในป่าระหว่างทางก็อันตราย เป็นอะไรไปเดี๋ยวพ่อเธอเสียใจน่ะ” มาเก๊าตอบตกลงไปกับอังกฤษตามแผนที่วางไว้ด้วยการใช้พ่อตัวเองเป็นของเดิมพัน

มาเก๊าเคาะประตูบ้านคุณตาเกาหลีใต้ เคาะเรียกอยู่นานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น อังกฤษจึงพังประตูเข้าไปแล้วพบกับความว่างเปล่าในบ้าน มาเก๊ามองอย่างสงสัยว่าเกาหลีใต้หายไปไหน อังกฤษจึงเสนอความเห็น “บางทีคุณตาเธออาจออกไปธุระข้างนอกที่บ้านอื่นหรือหมู่บ้านอื่นก็ได้นะ ฉันว่าเธอวางอาหารเขียนข้อความไว้แล้วกลับบ้านดีกว่า”

มาเก๊าเห็นด้วยจึงทำตามนั้น เมื่อทั้งสองมาถึงบ้าน มาเก๊าก็ร้องบอก “คุณพ่อครับ ผมกลับมาแล้ว”

ไทยโผล่ออกมาจากห้องเก็บของ ไม่ทันตอบก็อุทาน “ว้ายตาเถรแม่ร่วง! หมาป่านี่มาเก๊า ไปเอามาได้ยังไง” ด้วยความตกใจ

มาเก๊าบอก “อ๋อ...เขาไปส่งทั้งขาไปและขากลับน่ะครับ” ไทยได้ยินดังนั้นจึงคลายความตกใจเป็นยิ้มแย้มร่าเริงเป็นปกติ

“ขอบคุณนะจ๊ะที่ช่วยดูแลมาเก๊า ถ้ายังไงอยู่กินมื้อเย็นด้วยกันก่อนสิจ๊ะ” ไทยเอ่ยชวน

“จริง ๆ ฉันก็ไม่อยากอยู่หรอกนะ แต่ในเมื่อเธอชวน ก็ไม่อยากให้เสียน้ำใจ จะกินซักหน่อยก็ได้” อังกฤษเอ่ยพลางคิดว่านอกจากกินอาหารเป็นมื้อเย็นแล้ว จะกินคนทำมื้อเย็นเป็นมื้อดึกบนเตียงด้วย

ระหว่างกำลังรับประทานมื้อเย็นร่วมกัน จู่ ๆ ประตูก็โดนพังมาพร้อมปรากฏร่างหญิงถือไม้พายซึ่งก็คือนางพรานเวียดนามหัวหน้าสมาคมต่อต้านสัตว์ป่าที่ชั่วร้ายนั่นเอง ไทยจึงเอ่ยทักทาย “อ้าว ลมอะไรหอบมาล่ะจ๊ะ กินข้าวกินปลามารึยัง มาเก๊าไปเตรียมจานมาอีกชุดซิ”

เวียดนามบอกว่า “ไทยระวังเจ้าหมาป่าชั่วร้ายนี้ไว้ มันกินพ่อเธอ เกาหลีใต้ไปแล้วตั้งหลายวัน ป่านนี้ย่อยเป็นปุ๋ยหมดแล้วมั้ง”

“อะไรนะ! นี่คุณทำแบบนี้ได้ยังไง” ไทยพูดขึ้นด้วยเสียงที่เสียใจอย่างสุดซึ้ง แล้วออกศิลปะการต่อสู้ประจำตัวใส่อังกฤษ จนอังกฤษหมอบแทบเท้าไทย เวียดนามจึงดึงคอเสื้ออังกฤษลากออกไปให้สมาคมลงโทษ หลังจากนั้นสองพ่อลูกไทยมาเก๊าก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

(((((เกาหลีใต้ : ฉันยังจำเป็นอยู่มั้ย เรื่องนี้เนี่ย)))))