พราวพร่างบุปผาตระการ เล่ม 7

คำโปรย

"เขายินดีเป็นการใหญ่ มีหรือจะกล้าพูดอะไรมาก รีบเร่งเป่าตะเกียงดับ ฟู่ถิงจวินจับหัวไหล่เขาไว้เพื่อทรงตัวแล้วนั่งคร่อมลงไปช้าๆ ลมหายใจของจ้าวหลิงสะดุดขาดห้วง เขาประคองเอวของนางไว้ ตั้งท่าจะเริ่มขยับ เรียวคิ้วงามของหญิงสาวกลับขมวดแน่น พูดเสียงค่อยๆ “ทะ...ท่านให้ข้าพักหายใจ...” เขาโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนและจุมพิตนางอย่างอ่อนโยน ตึงๆ เสียงฝีเท้าถี่รัวรีบร้อนของเด็กน้อยพลันดังขึ้นนอกประตู “ท่านพ่อๆ” เสียงประตูห้องนอนถูกเคาะดังปึงปัง “ข้าโยวโยวเอง ป้าถงบอกว่าท่านกลับมาเมื่อวานตอนกลางดึก"