และเนื่องจาก

ขบวนท้ายขาดไปทำให้รถไฟต้องหยุดการเดินทางและลงจอดสถานีข้างหน้า

ณ สถานีรถไฟ

และแล้วอาโอโกะก็มา

แต่ใบหน้าของทุกคนดูไม่ค่อยโอเคสักเท่าไร

ไคโตะตอบไป

สีหน้าของอาโอโกะเริ่มเปลี่ยนไป

ฝั่งรันที่สมองไม่ตอบสนองอะไรเลย

สมองรันเริ่มตอบสนองแล้ว

ฝั่งชั่วๆ&ตำรวจทั้งหลาย

ส่วนเคียนติที่บาดเจ็บสาหัสเนื่องจากว่าโดนอากาอิยิงใส่นั้นหนีไปได้พร้อมกับว็อคก้าและยิน

ฝั่งรัน&ซาโต้

โซโนโกะวิ่งเข้ามาเพื่อมาว่าทาคางิโดยเฉพาะ

ว้าว ปรบมือแป็ป 👏👏👏

และแล้วฮัตโตริสุดหล่อของเราก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับคาซึฮะสุดสวย

คาซึฮะกระซิบกับทาคางิและซาโต้เพราะไม่อยากรันรู้มันเหมือนกระทบจิตใจของรัน

ทาคางิตกใจมากเกินไปเลยเผลอพูดดังๆออกไป

ไม่ทันแล้วจ้า

ได้ยินกันทั้งสถานีแล้วจ้า

ฝั่งรัน

เบลมอทเดินเข้าไปหารันเพื่อไปปลอมใจ

ส่วนชิโฮะที่ยืนอยู่ข้างถึงกับทำหน้าไม่พอใจและจะเดินหนีไปที่อื่นซะด้วยสิ

แต่.........

ชิโฮะเริ่มทำหน้าเป็นมิตรแต่ยังไม่ค่อยเชื่อใจสักเท่าไร

ฝั่งซาโต้&ทาคางิ

แล้งทาคางิก็เดินไปตรงพวกของรันเพราะไม่ค่อยมีใครบาดเจ็ยนอกจากรันและพวกของรัน

และแล้วพวกรันก็ขึ้นรถตำรวจไปโรงพยาบาบ

ฝั่งเซระ&แมรี่&พี่ชายที่คิดว่าตายไปแล้ว

และเซระก็พุ่งเข้ากอดพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันมานาน

ใบหน้าของเซระดีใจมากกกกกกกก

รวมถึงแม่ของเขาเหมือนกันที่ได้เจอหน้าลูกชายอีกครั้งและต่อไปนี้เขาจะได้ไม่ต้องทำตัวลึกลับอีกต่อไปแล้ว(ไม่แน่นะ)

ฝั่งรันที่กำลังไปโรงพยาบาล

ไม่นานนักก็ถึงโรงพยาบาล

เพราะ

"เวลาผ่านไปไม่เคยรอใคร" อิอิ

ณ โรงพยาบาล

แหมๆ

โซโนโกะ

ตวาดหมอได้ไงเนี่ย

พยาบาลหันไปหาชิโฮะ

ณ ห้องปฐมพยาบาลเบื้องต้น

ชิโฮะหันขอบคุณรันก็ที่จะเข้าห้องปฐมพยาบาลเบื้องต้น

ฝั่งรัน&โซโนโกะ&ฮัตโตริ&คาซึฮะ

ที่นั่งอยู่หน้าห้อง

รันพูดออกมาดังมากแต่ไม่ถึงที่จะได้ยินกันทั้งโรงพยาบาลนะแค่คนที่เดินแถวๆนั้นจะได้ยิน

ชินอิจิพูดขึ้น

รันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าชินอิจิ

รันกระโดดกอดชินอิจิด้วยความดีใจมากๆๆๆที่ชินอิจิไม่ตาย

ทุกคนถึงกับอึ้ง

ว่า "มันรอดมาได้ไงว้า" ???

ย้อนกลับไปตอนนั้น

ชินอิจิ : ตอนนั้นน่ะฉันก็คิดไม่ออกหรอกนะ

ชินอิจิ : แค่เสี่ยววิเอง

ชินอิจิ : แต่ตอนก่อนหน้านี้น่ะฉันหันไปเห็นหน้าต่างที่มันเปิดอยู่เลยกระโดดลงมาและใช้เข็มขัดยิงลูกฟุตบอลรับแรงกระทบ

"ตู้ม" เสียงลูกฟุตบอลแตก

กลับไปปัจจุบัน

และพวกนั้นก็เดินออกไป

แล้วรันก็เข้าห้องผ่าตัดไปก่อนชินอิจิ

แล้วพยาบาลก็เดินออกไป

. . . . . .. ช่วงคนเขียน