"ดรีม" เสียงทุ้มเย็นชาเอ่ยออกมาแผ่วเบา ตาคมมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่เจ็มไปด้วยความโหยหาและความคิดถึง
เขาตัดสินใจมาประเทศนี้...เซ็นสัญญากับบริษัทนี้...บริษัทที่เขามีความรู้สึกว่า...เขาจะต้องได้เจอคนที่ตัวเองตามหาอย่างแน่นอน
"ห้ะ! เอ๊ะ? คุณเรียกผมเหรอ?"
แล้วในที่สุดเขาก็ได้เจอ...เจอคนที่เขาอยากเจอมากที่สุด
หมับ!
"ดรีม ฮึก! เป็นมึงจริง ๆ ด้วย... กูเอง...กูอคิน ฮึก! กูคิดถึงมึงมาก...ในที่สุดกูก็ได้มึงแล้ว มึงกลับมาหากูแล้ว ฮือออ"
อคินโผเข้ากอดแอลและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
นี่ก็ผ่านมา 6 ปีแล้ว...ที่เขาตื่นมาในโลกที่ตัวเองไม่รู้จักและพยายามสุดความสามารถเพื่อที่จะตามหาดรีม
เพื่อนสนิทของเขา...ที่เขาอยากเจอมาโดยตลอด
"อ๊ะ!...ด เดี๋ยว คินเหรอ? ทำไม? โอ๋ ๆ ไม่ร้อง ๆ ทำไมตอนนี้มึงถึงกลายไปเป็นขี้น้อยแยไปแล้วล่ะ หึ!"
แอลที่ในตอนแรกตกใจมาก...ที่คู่ค้ารายใหญ่ที่เพิ่งจะเซ็นสัญญาไปหมาด ๆ คนนี้ เรียกชื่อเก่าของเขาในโลกก่อน แถมยังโผเข้ากอดเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาตกใจมาก!
แต่เมื่อคนที่กอดเขาอยู่นั้นบอกว่าตัวเองนั้นคือ อคิน เพื่อนสนิทและเป็นท่านประธานที่เขาวางใจให้บริหารบริษัทแทนก็เบาใจ...
แต่ทำไมเพื่อนของเขาคนนี้ถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ? แอลคิดอย่างสงสัย
เพราะเพื่อนที่แต่ก่อนเป็นคนนิ่ง ๆ แต่ตอนนี้กลายเป็นเด็กน้อยขี้แยไปแล้ว ทำให้แอลต้องเอ่ยปลอบเพื่อนโดยที่ตนนั้นหลงลืมบ่างอย่างไป
แล้วในตอนนั้นเอง...สิงห์และอาร์มก็เดินกลับเข้ามาในห้องอาหารเมื่อไม่เห็นแอลออกไปสักที…
แล้วภาพที่ได้เห็นก็คือ...ฝรั่งตาน้ำข้าวตัวโตนั้นกำลังกอดแอลอยู่
แอลสบตากับคนรักแล้วส่ายหน้าเพื่อเป็นสัญญาณบอกให้ใจเย็นเดี๋ยวเขาจะเล่าให้ฟัง ซึ่งคนรักของแอลก็ยอมแต่โดยดี ถึงยังมีอาการหึงหวงก็เถอะ
แต่สิงห์นั้น...
พลั่ก!
"มึง! ไอ้ฝรั่งเก๊ (เพราะอคินพูดไทยชัดมาก) มึงมากอดเพื่อนกูทำไม? นี่มึงกำลังตีท้ายครัวเพื่อนกูเหรอห้ะ!"
สิงห์พุ่งตัวเข้าไปผลักคนตัวโตออกจากเพื่อนสนิทแต่ผลักก็เหมือนไม่ได้ผลักเพราะคนตรงหน้าไม่แม้ที่จะสะเทือนเลย
"ดรีมก็เพื่อนฉัน" อคินกล่าวออกมาอย่างไม่ยินยอม แถมยังใช้แขนคล้องคอเพื่อนสนิทที่เคยตัวเล็กแต่ตอนนี้นั้นสูงขึ้นกว่าเดิม
"ดรีมอะไรไอสัส เพื่อนกูชื่อแอล ส่วนแอล...มึงก็ออกมาจากมันได้แล้ว ยืนอยู่นั่นแหละ มึงอยากได้ผัวเพิ่มเหรอ"
สิงห์ว่าคนตัวโตไปหนึ่งทีโดยไม่สนว่าคนตรงหน้าคือคู่ค้ารายใหญ่ที่เพิ่งเซ็นสัญญาไป ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนสนิทที่ยืนนิ่งให้เขากอดทั้งที่ผัวก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคน
"..." อาร์มที่ยืนหัวโด่
"..." แอลที่โดนด่าว่าแรดอย่างเนียน ๆ
"พอ ๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว เราค่อยไปคุยกันที่บ้านกูนะคิน ส่วนมึงสิงห์! ไปได้แล้วค่ะ เครื่องจะออกแล้ว"
"เออ ๆ กูไปก่อนแล้วกัน ส่วนมึงอย่ามาตีท้ายครัวเพื่อนกู เพราะ! มัน! มี! ผัว! แล้ว!"
สิงห์ตอบแอล ก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวใส่อคิน แล้วรีบเดินออกไป เพราะตนนั้นมีงานต่อที่ต่างประเทศ
"หึ" อคินยิ้มมุมปากมองตามหลังคนที่ขู่ฟ่อ ๆ ออกไป
"มึงอย่าไปถือสามันเลย มันก็เป็นอย่างนี้แหละ แล้วเดินตามกูมาล่ะ" แอลบอกอคินก่อนจะเดินไปหาคนรัก
"ไปครับแด๊ด ไม่งอนนะเดี๋ยวหนูเล่าให้ฟัง" อาร์มพยักหน้าตอบคนรักก่อนจะมองไปที่คนที่กอดเมียตนที่ตอนนี้กำลังเดินตามหลังพวกเขามา
ไม่รู้อาร์มคิดไปเองหรือเปล่าว่าคนคนนี้ไว้ใจได้เหมือนกับสิงห์
แต่คนนี้ดูเหมือนจะคิดถึง... โหยหา... และขอโทษ...ขอโทษงั้นเหรอ?
เรื่องที่สองของไรท์
น้องสิงห์เพื่อนสนิทของแอล
Guest
