บ่วงสวาทอดิศร

อดิศร อาร์มัน ลูกครึ่งไทยอเมริกา น้าสอนของนกยูง

มยุรา ลายหงส์ หลานสาวนอกไส้ ลูกบุญธรรมของอาภาพี่สาวของอดิศร

โปรย

“หายดีแล้วหรือไงถึงมาตากแดดตากลมแบบนี้”

พอได้ยินเสียงของคนที่คิดถึง มยุราก็สะดุ้งเฮือกไม่ตอบแต่เดินหนีเพื่อกลับบ้านทันที นั่นทำให้อดิศรขุ่นเคืองใจ เอื้อมมือไปคว้าต้นแขนเล็กออกแรงบีบ

“น้าถาม ทำไมไม่ตอบนกยูง”

“นกยูงเจ็บนะ” หญิงสาวดิ้นต้นแขนร้าวจากแรงมือของอดิศร

เขาคลายแรงลง สายตาคมอ่อนแสงแต่ไม่ยอมปล่อยดึงร่างบางเข้ามากอด จากนั้นก็ปล้นจูบอย่างโหยหา คิดถึงกลีบปากนุ่มๆ ไม่สนใจว่าใครจะมองว่ายังไง หรือมีใครเอาไปนินทายังไง

มยุราหลงใหลไปกับจูบหิวโหย เพราะเธอเองก็คิดถึงสัมผัสของเขา สองมือเรียวยกขึ้นคล้องคอแกร่ง สองมือใหญ่ช้อนก้นงอนขึ้นยก หญิงสาวก็รู้ว่าต้องตวัดขารัดเอวเขาเอาไว้ เขาโหยเขาหิว อยากฟัดอย่างกอดรัด อยากขย่มร่างเล็กนี้ให้สมกับความคิดถึง

อ่านแล้วชอบขอ 1 เมนต์เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์มีแรงปั่นต่อด้วยนะคะ ไม่ต้องโหวตก็ได้ไม่ต้องให้ดาวก็ได้ ขอคอมเมนต์ก็พอ หนึ่งคอมเมนต์เท่ากับหนึ่งกำลังใจค่ะ

คำเตือน

1 นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์โดยชอบธรรมของStangbaipun ห้ามทำซ้ำลอกเลียนแบบทุกกรณี โดยไม่ได้รับอนุญาต

2   นิยายเรื่องนี้มีฉากรักบรรยายเร่าร้อนและถ้อยคำไม่เหมาะกับเด็กอายบุต่ำกว่า 18 ปี ควรพิจารณาก่อนอ่าน

3  อ่านแล้วชอบขอคอมเมนต์เป็นกำลังใจ นิยายเรื่องนี้สั้นมาก อัพให้อ่านจนจบและลบในวันนั้นเลย ลงตอนจบภายในสองชั่วโมง

ขอบคุณที่เข้าใจ นิยายสั้นๆ เท่านั้น