สมบัตินาคราช

"อัน...ชะตาฟ้าลิขิต

กำหนดพิศคนึ่งหา

ผลิกผันวงจันทรา

มอบน้องยามาครองใจ "

"เกิดเหตุอันใดขึ้น ตัวข้าจึงร้อนคล้ายดังไฟมาต้องกาย" ร่างของชายหนุ่มผู้ที่ถือว่าเป็นเจ้าแห่งนาคาทั้งปวง เกินร้อนขึ้นมาไม่ทราบสาเหตุอันใดได้ทั้งที่ รักษาศีล บำเพ็ญเพียรมาช้านานนับพันปี เหตุใดวันนี้ถึงร้อนจนไม่มีกระจิตกระใจบำเพ็ญเพียรต่อ

"เพราะเหตุใดกัน ข้าทั้งปวดแสบปวดร้อนไปทั่วกาย หรือมีเหตุเภทภัยใดจะมีเยื่อน" เสียงร้องครวญครางของ พญานาคาราชร้องดังขึ้นเลื่อยๆแว่วๆมาทำให้ ข้าทาสบริวารที่รอรับใช้ต่างแตกตื่น เพราะความไม่สงบของจิตใจพญานาคาราชทำให้วัง "ปทุมคีรี"สะเทือนไปหมด เกินกระแสน้ำวนดูดกินสัตว์เล็กสัตว์น้อยในน้ำลงไปหมด

"ราคิน เจ้าอยู่ไหนมานี้เดี๋ยวนี้พาข้า ขะ "แต่ยังไม่ทันจะลงจากบัลลังก์นาคา สายพระเนตรพร่ามั่ว วิงเวียนพระเศียร พระหัตถ์ปัดไปมาจนของที่อยู่ข้างๆล่มระเนระนาดไปหมด นาคินเป็นชื่อของข้ารับใช้สนิทที่สุดก็เข้ามาพอดี "จ้าวจอมคีรี" ได้สิ้นสติพอดีและพอดีกับนาคินก็รีบมารับพระวรกายไม่ให้ตกต้องลงพื้น

"จ้าวจอมพะย่ะค่ะ พระองค์ทรงเป็นอย่างไรบ้างพะย่ะค่ะ พระองค์ๆ" นาคินประคองร่างที่สิ้นสติ ให้บรรทมที่บัลลังก์

"นี้มีเรื่องอันใดกัน ไม่มีศาสตราวุธหรือพระเวทไหนทำอันใดพระวรกายพระองค์ได้รึแม้กรงเล็บของพระยาปักษาก็ขาดสะบั้นเมื่อต้องพระวรกายแล้วนี้มัน.....เรื่องนี้ต้องให้ พระอาจารย์ทราบให้ได้" เมื่อกล่าวถึงผู้บำเพ็ญทรงศีลที่สามาถรอาจจะช่วยได้ นาคินคิดว่านี้คือหนทางช่วยเจ้าแห่งนาคได้ พอจะออกไปตามใจคิดได้ต้องแปลกใจเมื่อผู้ที่กล่าวถึงมาปรากฎกายต่อหน้า

"ถึงเพลาอันสมควรเสียที เพลาชี้เป็นตายของท่านจ้าวจอมคีรี" นี้คือคำกล่าวของผู้ทรงศีลเมื่อเห็น เหตุการณ์เบื่องหน้า

"ใช่แล้วถึงเวลา ของวังปทุมนาคีรีเช่นเดียวกัน" นาคินได้แต่นั่งฟังคำพึมพำของผู้บำเพ็ญทรงศีลไปมา รอเวลาให้เจ้าจอมได้สติฟื้นขึ้นมาอีกที