That's wonderful! ขอโทษทีโลกนี้ของผม(รวมนายด้วยนะ)
เรื่องนี้เกี่ยวกับนิทานโลกเวทมนต์ ที่ทุกอย่างทำได้เพียงแค่กระดิกนิ้ว
หากแต่ในนั้นมันมีความมืดดำซ่อนอยู่ อยู่ในจิตใจของคนที่พยายามจะทำเรื่องน่าเหลือเชื่อขึ้นมาก็ตาม ยังมีกลุ่มคนที่เรียกตัวเองว่า public จะทำงานตามที่ตัวเองได้รับมอบหมายจากราชินีโดยตรง และทำงานในระยะเวลาอันรวดเร็ว เข้าทำงานและหายตัวไปจนเหมือนกลุ่มคนทั่วไป
ปล. โลกนี้เพศเดียวกันก็คบกันได้
ปล.แต่ว่าผู้ชายท้องไม่ได้
ปล.เรื่องเป็นเรื่องแรกที่แต่งในธัญวลัยอาจจะไม่ค่อยดีแต่ว่าจะพยายามปรับปรุงนะ
คารัส
นักตีสองหน้าชั้นเยี่ยม เก่งไปซะทุกเรื่องจนน่าอิจฉา มีเวทที่สามารถว่านล้อมใจคนได้ แต่นิสัยที่แท้จริงค่อนข้างจะอยู่นิ่งๆ(แม้ว่าจะกระเสือกไปหางานมาทำก็เถอะ) ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ราชินีพอใจ ถึงแม้ว่าเขานั้นจะต้องซวยเสียเอง
(วาเลน)ไทน์
มีเวทมีสามารถแปลงกายเป็นครึ่งคนครึ่งแมว ฉลาดและว่องไวแต่ดันเป็นพวกตีสองหน้าเก่งซะงั้น? แถมนิสัยยังจอมยุ่งเรื่องชาวบ้านอีกเพราะเหตุที่ชอบไปป่วนเลยรู้เรื่องบ้าๆเข้าทำให้เขาต้องกลายมาเป็นนักวางแผนขึ้นตรงต่อราชินี แล้วจะทำยังไงต่อละในเมื่อต้องย้ายเข้าครัวเรือนเดียวกับผู้ชายที่ตีสองหน้าเก่งไม่แพ้เขาง่ะ!
"อยากตายหรือไง หาเรื่องอยู่ได้" ร่างสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นและโทสะที่พลุ่งพล่าน
"เปล่า ที่ทำใช่ว่าอยากทำซะหน่อย" ร่างเล็กของคนตรงหน้าส่ายหัวไปมาลอบมองการกระทำของอีกฝ่ายเป็นระลอก ดูเหมือนว่าร่างสูงจะทำท่ากระฟัดกระเฟียดอยู่เงียบๆ คิดได้ก็แอบระบายยิ้มในใจ
...โกธรหรือไงกัน...
เขานึกตรองในจิตใจจนไม่ทันได้สังเกตมือหนาเข้ามาโอบล้อมตัวเขาจากทางด้านหลัง
"อ๊ะ..." คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งเฮือกรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง เงยหน้ามองคู่กรณีให้ชัด ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยสีแดงคล้ายกลีบกุหลาบเมื่อพบว่าใบหน้าคนตัวโตอยู่ใกล้กว่าที่คิด จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน เขาคิดว่าถ้ายังเงยหน้าต่อไปนานๆคงเป็นอะไรที่แปลกประหลาดสิ้นดี
...ทำอะไรอีกละ...
ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยคำอะไรออกมา ใบหน้าคมคายก็เริ่มทำการลงโทษอย่างดุเดือด...
"ดะ...เดี๋ยวสิ! มันจั๊กจี้ อ๊ะ!" ร่างเล็กหน้าแดงใสเมื่อร่างสูงไซร้คอขาวเนียน ขบเม้มจนเกิดเป็นรอยประทับตราว่า
นายคือของฉัน!!
มือหนาล้วงเข้าไปในสาปเสื้อสัมผัสถึงหน้าอกของอีกฝ่าย ลูบไล้อย่างมันส์มือ ใบหน้าหวานเป็นสีเเดงระเรื่องพยายามกลั้นที่เสียงน่าอายของตัวเองไว้สุดจะกลั้น มือบางรีบหยุดการกระทำของร่างสูงแต่เขารู้ดีที่สุด ถ้าดูโดยคราวๆ เขาไม่มีทางหลุดพ้นการลงโทษนี้ได้นอกจากอีกฝ่ายจะพอใจ ถึงจะรู้อย่างนั้นมือเล็กต้องขัดขืนเอาไว้
ฟุ่บ!
มือหยุดการกระทำทั้งหมดลง ปล่อยมืออกจากเสื้อและผละออกจากคอขาวเนียนที่เป็นรอยแดง ต่อให้เขาจะมีอารมณ์ขนาดไหนแต่การอย่างย่อมมีการเลิกราทั้งที่ตั้งใจไว้แบบนั้นแต่หัวสมองกับว่างเปล่าตอนที่มือเรียวเล็กพยายามจะหยุดการกระทำของตัวเอง มันทำให้เขาแทบคลั่งจนเกือบจะทำเรื่องแบบนั้นลงไปแล้วด้วยซ้ำ ดีที่ว่ายังพอมีสติอยู่บ้าง จึงค่อยถอนออกคนตัวเล็กและเอ่ยคำพูดหนึ่งออกมา
"ถ้านายยังทำแบบนี้อยู่อีก ฉันจะทำมากกว่านี้แน่!"
Guest
