เรื่องรักตลกร้าย...ของนายตัวแสบ

บทนำ

ก๊อกๆๆ

งืมมม... ใครมาเคาะประตูห้องแต่เช้าเนี่ย ผมเงยหน้าขึ้นจากหมอนอันแสนนุ่มไปดูนาฬิกาปลุกที่ตั้งอยู่ที่หัวเตียง

เจ็ดโมง!!!

ตายแล้ว!!!

“โบ! โบ! ตื่นแล้วยัง เจ็ดโมงแล้วนะ เปิดประตูให้พี่หน่อย!” เสียงพี่เอกดังมาจากข้างหน้าประตูห้อง ผมรีบลุกจากเตียงวิ่งไปเปิดประตู

แกร่ก!

พอเปิดประตูให้พี่เอกปุ๊ป ผมก็วิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนต่อ ในมือคว้าเอาผ้าเช็ดตัวได้ก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

สิบห้านาทีผ่านไป ผมออกมาจากห้องนอนในชุดนักเรียนมัธยมปลายพร้อมกระเป๋า เจอพี่เอกนั่งอ่านหนังสือรออยู่ที่โซฟาหน้าทีวี บนโต๊ะมีถ้วยใส่โจ๊กร้อนๆตั้งอยู่ ผมเดินเข้าไปนั่งข้างพี่เอก

พี่เอกปิดหนังสือแล้วหันมายิ้มให้ผม “เสร็จแล้วเหรอโบ”

“ครับ แหะๆ” ผมหัวเราะแห้งๆอย่างรู้สึกผิด “พี่เอก โบขอโทษนะที่ทำให้พี่เอกต้องรอโบอ่ะ เมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย พอดีวันนี้มีสอบเก็บ”

พี่เอกยีหัวผมเบาๆ พลางหัวเราะ “เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก พี่รู้ว่าที่โบตื่นสายก็เพราะว่าโบอ่านหนังสือ พี่ไม่ว่าหรอก ทีจิรงพี่เองก็ขี้เกียจตื่นเช้าๆเหมือนกัน ฮ่าๆๆ”

“ที่จริงพี่เอกไม่ต้องมารับแบบนี้ทุกเช้าก็ได้ พี่เองก็ต้องไปมหา’ลัยเหมือนกันไม่ใช่รึไง โบไปเองก็ได้นะ” ผมพูดพลางเอื้อมมือไปเลื่อนถ้วยมาตรงหน้าผม แล้วรีบตักเข้าปาก... อร่อยจัง

“เอ้าๆ ค่อยๆกินก็ได้ เดี๋ยวสำลักหรอก โบไม่ต้องกลัวว่าพี่จะลำบากหรอกครับ ก็นี่แฟนพี่นี่ครับ พี่ก็อยากจะมาให้โบเห็นเป็นคนแรก และคนสุดท้ายของวันนี่ครับ ไม่ลำบากหรอก”

คำพูดของพี่เอกทำเอาผมเขินจนแทบจะเอาหน้าจุ่มลงไปในถ้วยโจ๊กซะให้รู้แล้วรู้รอด

“พี่เอกอ่ะ พูดอะไรไม่รู้ เล่นเอาโบอิ่มเลยเนี่ย” พูดจบผมก็ลุกขึ้นจากโซฟา ถือถ้วยโจ๊กเดินเข้าไปตั้งไว้ที่อ่างล้างจานในห้องครัว แล้วเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อดื่มน้ำ จากนั้นก็เดินออกไปหยิบกระเป๋าที่ตั้งไว้ที่โซฟาแล้วเดินไปหาพี่เอกที่รออยู่ที่หน้าประตู

“ไป ไปกันเถอะ” พี่เอกพูดพลางโอบไหล่ผมเดินออกไปจากห้องลงไปที่ลานจอดรถหน้าอพาร์ทเมนท์ หลังจากนั้นเราก็ออกเดินทาง

เอาล่ะ ระหว่างที่กำลังไปโรงเรียนเนี่ย ผมขอเวลาแนะนำตัวนิดนึงละกัน ผมชื่อโบ เป็นนักเรียนชั้นม.6 ที่โรงเรียนนานาชาติดัลลิช อาศัยอยู่ที่อพาร์ทเมนต์คนเดียว คือพ่อแม่อยู่ต่างจังหวัดอ่ะ ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมหรอก ส่วนใหญ่ก็จะโอนเงินมาให้ แล้วก็โทรมาหามากกว่า แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เหงาหรอก เพราะเพื่อนๆมักจะมาทำงานที่ห้องผมกันบ่อยๆ และอีกคนที่มาหาที่ห้องเป็นประจำก็คือ... พี่เอก... แฟนผมเอง

...เขินจน...

ผมเจอพี่เอกเมื่อตอนม.5 ตอนนั้นมหาวิทยาลัยที่พี่เอกเรียนมาจัดนิทรรศการที่โรงเรียนผม พี่เอกเป็นนิสิตปีสามคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ขณะที่ผมเดินชมนิทรรศการของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ที่จัดอยู่ที่ลานอเนกประสงค์นั่นเอง พี่เอกก็เดินทางด้านหลังผม พอหันกลับไปก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่ ที่คอมีป้ายห้อยอยู่ เขียนว่า ‘พี่เอก’

ให้ตายสิ! ผู้ชายบ้าอะไรหล่อจัง หน้าอย่างกับนักร้องเกาหลีที่ผมชอบฟัง ผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตา จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากรูปกระจับ ผิวขาว ไหนจะร่างที่สูงประมาณร้อยแปดสิบอีก....หล่ออ่ะ (ความแรดที่ซ่อนภายใต้ความใส)

‘ชอบเหรอครับ’ พี่เอกถามพร้อมกับโปรยยิ้มละลายใจมาให้

‘อะ... เอ่อ... ชอบครับ สวยดี’ ผมก้มหน้าพูดตะกุกตะกัก ให้ตายสิ! ทำไมต้องมาอยู่ใกล้ขนาดนี้ด้วยนะ

‘แล้วน้องสนใจรึเปล่าล่ะ’

‘ที่จริงผมชอบภาษามากกว่า’

‘เหรอ... แต่พี่ชอบน้องมากกว่า’

เฮือก!!  บอกกันโต้งๆอย่างนี้เลยเหรอเนี่ย ให้ตายสิ! ไม่เคยมีใครชมผมแบบนี้มาก่อนเลย แล้วผมก็เป็นเด็กเรียนที่ดันเรียนเก่งซะด้วยสิ ก็เลยไม่เคยมีแฟนมาก่อน พอเจอเข้าแบบนี้เป็นใครก็อดเขินไม่ได้ เพราะพี่เอกเป็นคนที่จัดว่าหน้าตาดีมาก เรียกได้ว่าเป็นขวัญใจของเด็กผู้หญิงหลายคนเลยล่ะ แต่ก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าเขาจะเป็นแบบเดียวกับผม

‘เอ่อ... เหรอครับ... ขะ ขอบคุณครับ’ ผมพูดตะกุกตะกักก่อนจะเลี่ยงเดินออกมาจากตรงนั้น โอ๊ย!! ทำไมหน้าแดงไม่หยุดเลยเนี่ย >/ / /<

หลังจากที่ออกมาจากซุ้มของพี่เอก ผมก็ไปเดินชมซุ้มของคณะอื่นต่อ แต่พอผมหันออกไปมองที่ซุ้มพี่เอกทีไร ก็เจอสายตาของเขาจ้องมาที่ผมทุกที เล่นเอาผมทำตัวไม่ถูกไปเลย

หลังจากที่เดินไปเดินมาอยู่สักพัก ผมก็ปวดฉี่เลยต้องรีบเข้าห้องน้ำ >_<… ฮู่ว์!!! เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ เมื่อเช้าไม่น่ากินน้ำเยอะเลย หลังจากนั้นผมเดินก้มหน้ามาล้างมือตรงอ่าง โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครยืนอยู่ด้านหลังผม... หลังจากที่ล้างมือเสร็จ ผมก็เงยหน้าขึ้นมองในกระจกเงาที่อยู่ตรงหน้า...

ใครอ่ะ... ทำไมด้านหลังคุ้นๆจัง... เอ๊ะ!!... หรือว่า...

‘อ้าว! น้องอีกแล้ว’ พี่เอกหันกลับมาก็เห็นผมยืนอ้าปากค้างมองเขาผ่านกระจกพอดี ‘เมื่อกี้เรายังคุยกันไม่จบเลยนะครับ’

‘คุย... อะไรอ่ะครับ’

‘เมื่อกี้... พี่บอกว่าอะไรนะ’

‘บอกว่าอะไรอ่ะ’ ผมแกล้งถามไปเรื่อย ที่จริงจำได้แหละ (ทำไมแรดจัง ฮ่าๆๆ)

‘พี่ว่า... เราไปคุยกันข้างนอกดีกว่ามั้ย’

ผมกับพี่เอกออกมานั่งคุยกันที่สวนหย่อมในโรงเรียน

‘เออ จริงสิ พี่ยังไม่ได้ถามชื่อเราเลยอ่ะ ชื่ออะไรครับ’

อ๊ากกก เขิน  ‘โบครับ’

‘ชื่อน่ารักจัง’

โอยยย~ ไม่ไหวแล้วววว~

‘ขะ... ขอบคุณครับ’ ผมก้มหน้าพูด

‘พี่พูดจริงๆนะ พี่ชอบโบอ่ะ’ พี่เอกพูดพลางเอามือมาโอบไหล่ผม...  ตายจริง นี่พี่เขารุกมามากไปรึเปล่าเนี่ย

‘ฮะๆ... จะดีเหรอครับ’ ผมค่อยๆแกะมือพี่เอกออกจากไหล่ผม แล้วค่อยๆเขยิบตัวออกห่างพี่เขาเล็กน้อย

พี่เอกขมวดคิ้ว ‘เอ๋? ทำไมล่ะ’

‘ก็... โบไม่เคยมีแฟนมาก่อน... แล้วโบก็... กลัวจะเสียการเรียนด้วย’

พี่เอกยิ้มบางๆ... อ่า... หล่อ -.,- ‘พี่สัญญานะว่าพี่จะไม่ทำให้โบต้องเสียการเรียนเพราะพี่เด็ดขาด และพี่ก็รู้ว่าโบเป็นคนเก่ง’

นี่แหละ... ตอนนี้เราสองคนก็คบกันมาได้ปีนึงแล้วล่ะ

“อ่ะ ถึงโรงเรียนแล้ว ไว้ตอนเย็นพี่จะมารับนะครับ” พี่เอกพูดขึ้นหลังจากที่รถมาจอดสนิทอยู่ประตูโรงเรียน

ฟึ่บ!

ผมยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่เอกหนึ่งที “ครับผม ไปแล้วนะ ไว้เจอกันตอนเย็น” พูดแค่นั้นแล้วผมก็ลงจากรถ ยืนมองรถพี่เอกวิ่งออกไปจนลับสายตา ผมหันหลังกลับจะเข้าไปในโรงเรียน ก็เจอเพื่อนคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่

“แหมๆๆ ฉันล่ะอิจฉาจริงจริ๊งงง ขนาดเป็นชายไม่แท้ยังมีแฟนดีขนาดนี้ ฉันสิ เป็นหญิงแท้ยังหาดีเท่าแกไม่ได้เลยยยยย” ยัยปูลากเสียงยาว

ผมเดินเข้าไปตีแขนมันเบาๆ “บ้า แกก็ พูดอะไรไม่รู้ ไป เข้าโรงเรียนกันเหอะ วันนี้มีสอบด้วย แกช่วยติวให้ฉันที”

หลังจากที่เสร็จพิธีการหน้าเสาธงอันแสนร้อนระอุ พวกเราก็กลับขึ้นมาที่ห้องเรียน ขณะที่พวกเรากำลังช่วยกันติวหนังสือในวิชาที่จะสอบกัน อาจารย์ที่ปรึกษาก็เดินเข้ามาปรบมือให้พวกเราเงียบเสียงลง

“อ้าว เด็กๆจ้ะ วันนี้พวกเราจะมีเพื่อนใหม่ย้ายมาอยู่กับเราหนึ่งคนนะ เอ้า เชิญจ้ะ” อาจารย์หันไปด้านประตูห้องแล้วพยักหน้า แล้ว ‘เพื่อนใหม่’ ที่อาจารย์ว่าก็เดินเข้ามา