บทนำ
"หมาป่า จะกลับกลายเป็นมนุษย์ธรรมดาเมื่อได้รับบาดเจ็บ ซึ่งนักล่าแวมไพร์สามารถที่จะตามรอยเลือดได้ วิธีการฆ่ามนุษย์ หมาป่า คือ การยิงด้วยลูกปืนหรือแทงด้วยใบมีดที่ทำมาจากเงินและจะต้องเป็นเงินที่หลอมมาจากกางเขนเงินด้วย ศพของมนุษย์หมาป่าควรนำไปเผาดีกว่าฝัง เพราะนำไปฝังอาจทำให้มนุษย์หมาป่ากลับคืนร่างมาเป็นแวมไพร์หรือมนุษย์หมาป่าได้อีกครั้ง"
"เล่าอะไรกัน ไม่เห็นว่าจะมีจริงตรงไหน เห็นก็มีแต่ในหนังทั้งนั้น"
เด็กสาวทำหน้าหน่าย กับเรื่องเล่าที่เพื่อนของเธอเพิ่งเล่าให้ฟัง จากหนังสือที่ค้นเจอในห้องชมรมของพวกเธอ
ตอนนี้ก็เวลา หกโมงเย็น แล้ว ทำไมวันนี้มันรู้สึกว่า ดวงอาทิตย์มันลับขอบฟ้าไวกว่าปกติ เด็กสาวในชุดนักศึกษา นั่งมองขอบฟ้าผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ในห้องชมรม
ทำไมมันถึงมีแต่เรื่องที่น่าเบื่อแบบนี้นะ เธอถอนหายใจ และลุกขึ้นเก็บกระเป๋า พร้อมทั้งหยิบหนังสือ "เรื่องตำนาน มนุษย์หมาป่า " ที่เพื่อนเธออ่านเมื่อสักครู่ ติดกระเป๋าไปด้วย เธอและเพื่อนๆก็พากันเดินออกจากห้องชมรม และแยกย้ายกันกลับบ้าน
ถนนที่มีแสงสลัวจากหลอดไฟ พร้อมกับสาย ลมที่พัดเย็นเฉื่อยๆ และแสงจากดวงอาทิตย์ที่หายลับขอบฟ้าลงไปทุกที แต่ร่างของเด็กสาว ก็เดินไปบนถนน อย่างเรื่อยเปื่อย เหมือนกลับไม่กลัวความมืด เหมือนช่วงเวลานี้สว่างอยู่
เมื่อแสงดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ความมืดมาแทนที่ ดวงอาทิตย์ที่เคยอยู่ ก็เปลี่ยนเป็นดวงจันทร์แทน
ดวงจันทร์เต็มแวงฉายแสงเจิดจรัส ของวันขึ้น 15 ค่ำ ส่องแสง ลงมายังพื้นโลก
" ไม่นะ อีกแล้วหรอเนี่ย"
"พี่ครับ วันนี้มัน... มัน.."
"จะทำอะไรได้หละ มันเป็นโชคชะตาของเรา สามพี่น้อง"
อร๊ากกกกกกกกกกกกก. ไม่นะไม่
เมื่อไหร่จะหลุดพ้น.
อร๊ากกกกกกกก. บรู๊วววววว~~~~
เสียงร้องโหยหวน ในคืนจันทร์เต็มดวง เปลี่ยนเป็นเสียงหอนที่ชวนขนลุก
ดวงตาสีแดงเมื่อสะท้อนแสงไฟ ใบหูตั้งชี้ขึ้น จากเดินสองขา เป็นเดินสี่ขา
ขนตามร่างกายที่ดกฟูก็เพิ่มพูนจนปกปิดผิวผนังทั้งหมด เขี้ยวที่ยาวแหลม กว่าปกติหลายเท่า กงเล็บที่พร้อมสังหาร ทุกชีวิต แลดูน่าขยะแขยงปนขนลุก กลับความน่ากลัว ถ้าแลเห็น
บรู๊ววววว~~~~
บรู๊วววว~~
เสียงหอนก้องกังวานชวนขนลุก ปลุกพวกพ้องที่ห่างใกล้ ให้รับทราบ เพื่อเตรียมพร้อมออกหาเหยื่อ
บนถนนอันเงียบสงัดมีเพียงความมืด เสียงของจิ้งหลีด และแสงสลัวจากดวงจัทร์ที่ส่องลงมาเท่านั้น
"อย่านะๆ อย่าทำฉันเลยฉันไหว้หละ "
ใบหน้าเปื้อนเหงือ บวกกับมือสั่นเทาที่ยกไหว้
"หึหึ ฮ่าๆๆ"
อร๊ากกกก ~~ อรั๊กก. ตุ๊บ
ร่างที่น่าสยดสยอง ลอยปริ้วตามแรงขว้างหลังจากที่ร่าว ถูกกลืนกิน เป็นแผลเหวอะหวะ ความคมของเขี้ยว ฉีกร่างคนทั้งคน ให้ขาดวิ่น ได้ชั่วพริบตา กลิ่นคาวเลือดน่าอิดสะเอียนคละคลุ้ง ไปทั่ว ถนนสายมืดและเยือก เย็นเส้นนี้
แล้วเจ้าของดวงตาสีแดง ก็จากไปอย่างไร้ความสนใจ
Guest
