Provo love ยั่วรักร้าย.........นายนักรัก

Provo love

ยั่วรักร้าย.............นายนักรัก

ดายน์ รัตนภพ   พิลาศศิริกุล

หนุ่มหล่อหน้าหวาน หนึ่งในกลุ่ม infinit

เรื่องโหดก็พอตัว แต่เรื่องหื่นไว้ใจผม

"อดีตยังไงไม่สำคัญ ปัจจุบันมีแค่มึงก็พอแล้ว"

เอพริล อริษา  วงศ์รัตนกุล

สาวหน้าสวย หวานใจนายขาหื่น

ผัวมันหล่อไง ไม่สวยเอาไม่อยู่ ฮึ่ย!

เสือ สิวพล เอกสันติกุล

เพื่อนสนิทดายน์

ไปไหนไปกัน มึงตายกูเผาเอง ฮ่าๆ

เปอร์ติส อิทธิพล คาเวล

ลูกครึ่งมาดเซอร์ สมชื่อเปอร์ติส

ใครทำเพื่อนกูเจ็บ!! ไอ่ห่า ออกค่าหมอไห้ด้วย ฮ่าๆ

ตึก....ตึก....ตึก ตุ้บ โอ้ย!! สงสัยใช่ใหมละค่ะว่าเสียงอะไร เสียงฉันคนนี้เอง เอพริล ฉันทำอะไรนะหรอ ตกบันไดสิค่ะ เจ็บก้นจัง ฮือ

เดี๋ยวน่ะ! ทำไมทุกคนมองฉับแบบนี้ล่ะ ดายย์ยืนอยู่ด้วยนี่แล้วทำไมมองฉันแปลกๆด้วยล่ะ สำรวจตัวเองแปป อ๋ออออ เฮ้ย!!

"กรี๊ดดดดดดเดดดดดดดดด" อะไรละค่ะ กระโปรงเปิดสิค่ะ โอ้ย ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย มันวันซวยอะไรของฉันน่ะ

ตกบันไดมาจากชั้น2ไม่พอ ยังมากระโปรงเปิดอีก กระโปรงเปิดไม่พอ ยังมาเปิดต่อหน้าดายย์อีก ฮือๆ ฉันตายแน่ๆวันนี้ ทำไมนะ

หรอ ดายย์จ้องจะฆ่าฉันนะสิ ส่วนจะฆ่าฉันทำไมนะเหรอ อีตานั่นน่ะ "ผัวเฮงซวยฉันเอง" เออ ได้ยินไม่ผิดหรอก ผัวฉันเอง มันยืน

มองตาเขียวปั้ดตั้งแก่เมื่อกี้และ จะอะไรล่ะ ก็เมียเล่นมาเปิดหวอกลางมหาลัยขนาดนี้ เหอะๆ ควันออกหูสิครับ คิดได้แบบนั้นฉัน

เลยรีบเอื้อมมือมาดึงกระโปรงลง ก่อนที่ฉันจะโดนฆ่าหั่นศพซะก่อน นั่นไง มันเดินเข้ามาแล้ว

"ลุกขึ้นสิว่ะ นั่งรอไห้หวอมันออกมาทักทายชาวบ้านรอบสองรึไง" อารมณ์มาเชียว ใจเย็นๆค่ะคุณสามี ทำไมต้องคะคอกเค้าด้วยT-

T

"เอ้า ลุกดิ นั่งเอ๋ออีก" มากไปแล้ว ฮึ่ม!!

"เจ็บตูด" ฉันบอกพร้อมทำหน้าเหยเก กูเจ็บจริงๆน่ะว้อยย ฮือๆ

"เฮ้อ ไหนดูดิ ลุกไหวใหม?" มันถอดเสื้อออกมาคลุมกระโปรงไห้ฉันพร้อมกับนั่งลงประคองฉันไห้ลุกขึ้นยืน แหมๆ ตอนแรกทำเป็น

เข้มไปได้นะมึง ชิ

"ไม่ไหวอ่ะ" ฉันบอกพร้อมส่ายหัวไปมา

"เฮ้อ" ถอนหายใจไปแต่มือกลับช้อนฉันขึ้นมาอุ้ม น่ารักจัง แฟนใครน้า

"เลิกใส่ได้ล่ะ ไอ้เศษผ้ามึงเนี่ย เดี๋ยวกูเอาไปเปาไห้หมด แม่ง! สั้นก็สั้น ใส่แล้วเห็นไปถึงไหนต่อไหน บอกแม่งก็ไม่ฟัง โว้ย!" ฉัน

ขอถอนคำพูดที่ว่ามันน่ารักน่ะ

"บ่นเป็นเมียพ่อที่บ้านไปได้ " ฉันพึมพำอยู่ในลำคอ

"ไม่ใช่พ่อเว้ย ผัว!" แน้ะ หูดีอีก

จากนั้นฉันก็ปล่อยไก้มันบ่นอะไรของมันไม่รู้ตลอดทางเดินกลับมาที่รถ ฮ่าๆ จะบอกว่ามันอุ้มฉันเดินเกือบรอบมหาลัยแหนะ

เพราะอะไรเหรอ ฟีไนต์ตัวดี เพื่อนมันนะสิยืมรถมันไปกินข้าวที่คณะแฟนพี่แก แล้วแฟนพี่แกเรียนสถาปัตไง แล้วคณะนั้นมันอยู่

คนละฝากกับคณะฉัน มันก็เลยต้องเดินจากคณะฉันมาสถาปัตเพื่อมาเอารถ ฉันถามว่าทำไมไม่โทรไห้พี่ฟีไนต์เอารถไปไห้ล่ะ

"ไอ้เวรนั่นมันไม่รับโทรศัพท์เวลาอยู่กับสาวมันหรอก กลัวกิ๊กโทรมา" อื้ม!! เหตุผลส้นตีนมากค่ะ

"โฮ้ะ ถึงสักที แฮกๆ" มันบ่นพร้อมกับปล่อยฉันนั่งลงบนม้าหินอ่อนแถวๆหน้าคณะสถาปัต ฉันได้แต่มองตามันปริบๆ

"นั่งรอนี่ก่อน เดี๋ยวไปเอากุญแจรถก่อน" มันพูดแล้วเดินหายเข้าไปหลังคณะ ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังของมัน แผ่นหลังที่ไม่รู้ว่า

ถ้าไม่มีมัน ฉันจะอยู่ได้หรือเปล่า เฮ้อ!

เอามาประเดิมก่อนนิดนึง เช็คสถานการณ์แปป แฮ่ๆ

บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเนื้อหา

มีคำไม่สุภาพและเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ขออภัย มือใหม่หัดเขียน หากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วย

เรื่องแรก ฝากไว้ในสายตานิดนึงน่ะค่ะ ขอความกรุณาอิอิ

อย่าเพิ่งไล่เค้าไปน้าาาา เค้าอยากลองเขียนมั่งอ่านมานาน แห่ะๆ