นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของผม เนื้อเรื่องและภาษาอาจจะไม่สะสวยไม่ลื่นไหลสักเท่าไหร่ ที่สำคัญถ้าหากมีเยาวขนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเข้ามาอ่าน ผมอยากบอกว่ากรุณณาใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ แล้วต้องขอโทษคนที่เข้ามาควานหาความเป็นอีโรติกจ๋านะครับ ผมไม่มีฉากร้อนแรงเยอะนะ ผมอินดี้เรื่องมันก็เลยออกแนวอินดี้ ถ้าชอบก็อ่านครับไม่ชอบก็กดผ่านไปได้ ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาอันมีค่าเข้ามาอ่านนิยายของผมครับ
แนะนำตัวละครหลัก
ไซม่อน : อายุ 24
น้ำขิง : อายุ 14
"ขิงฟังผมนะ. เราคบกันไม่ได้"
"แต่เรารักกัน ม่อนรักขิง ม่อนพูดเอง"
"นั่นมันก่อนที่เราจะเจอกันนะขิง"
[คุณเคยคิดเหมือนผมไหม ทำไมคนรอบๆตัวเราถึงมีชีวิตที่ต่างกัน นอกจากบรรทัดฐานทางสังคมแล้ว ผมคิดว่ายังมีอีกอย่างที่ทำให้ชีวิตคนเราดำเนินไปในทิศทางที่แตกต่างกัน. สิ่งนั้นคือ 'ความรัก' ความรักหลากหลายรูปแบบที่ทำให้คนเราแสดงความสุขและทุกข์ออกมาต่างกัน จนกลายเป็นตัวชี้วัดความเป็นคนๆนั้นไปเลยก็ว่าได้ แต่ถ้าถามผมว่า ผมคิดยังไงกับไอ้เจ้าความรัก. สำหรับผมแล้วการ รักตัวเอง คือความรักในแบบของผม โปรดรักตัวเองให้มาเข้าไว้เพราะท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีไครรักเราไปมากกว่าตัวเราเอง]
คลิก!
ผมกดโพสบทความของผมลงบล็อกส่วนตัว ซึ่งเป็นบล็อกที่เงียบเหงามากครับ แต่ก็อย่าว่าผมก็โพสมันได้ทุกวันแหละ. จะโพสทำหอกหักอะไรนักหนาก็ไม่รู้ อ้อ ลืมไปเลย. สวัสดีครับ. ผมชื่อ ไซม่อน. จะเรียกว่าม่อนเฉยๆก็ได้ครับ ผมเพิ่งเรียนจบและตอนนี้ก็เป็นพนักงานกราฟฟิกให้บริษัทโฆษณาแห่งหนึ่งอยู่ ชีวิตผมตอนนี้ค่อนข้างสมบูรณ์ ผมคิดว่างั้นนะ แต่ว่าผมยังขาดอะไรบางอย่างไป มันเหมือนกินเหล้าแล้วไม่ได้ใส่โซดา กินมาม่าไม่ได้ใส่ไข่ ใช่ครับ ผมยังไม่มีแฟนและผมกำลังตามหาคนๆนั้นอยู่
ตื่อดึ่ง!
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากคอมพิวเตอร์ทำงานของผม ผมรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยเพราะมันคือแจ้งเตือนจากบล็อกของผม ผมเลื่อนเมาท์ไปคลิกที่เมล์แจ้งเตือนทันที
และสิ่งที่ทำให้ผมถึงกับยิ้มได้นั่นมันอะไรกัน
'คุณมี 1 ความคิดเห็นไหม่'
พระเจ้า !! ความคิดเห็นแรกต่างหาก ผมเปิดบล็อกนี้มาตั้งนมนานเพิ่งจะมีคนหลงเข้ามาแสดงความคิดเห็น ผมรู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูกรีบเปิดอ่านความคิดเห็นที่ว่าทันที
[คห.1:
แล้วถ้าเกิด เรารักคนอื่นมากกว่าตัวเราเองล่ะ จะเป็นยังไง ]
ผมอ่านข้อความนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก. เอาล่ะสิถึงจะเป็นบล็อกที่เกี่ยวกับความรัก. แต่ประเด็นคือเจ้าของบล็อกอย่างผมเนี่ย มันอ่อนหัดเรื่องความรักขนาดที่ว่า ต้องสวดมนต์ก่อนนอนให้ได้พบนิพพานสักครั้งกันเลยทีเดียว. ผมมองรูปโปรไฟล์ของเจ้าของบัญชีที่แสดงความคิดเห็นบนบล็อกของผม. แล้วอมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย. รูปตัวการ์ตูนแรมโบ้ที่กำลังยิ้มยิงฟันอย่างอารมณ์ดีมันยิ้มให้ผมรึปล่าว ? (เจ้าวัวแรมโบ้จาก รีบอร์น). ผมเริ่มจรดปลายนิ้วลงแป้นพิมเพื่อตอบกลับคุณแรมโบ้ ขอเรียกงี้นะครับคุณแรมโบ้
จุดเริ่มต้นเล็กๆที่จะนำพาเขาและเธอมาพบกัน. หากแต่ไซม่อนจะต้องเจอเรื่องที่ประหลาดใจอีกมากมาย. ความรักที่เขาตามหากำลังรอเขาอยู่ข้างหน้า. หัวใจบอบบางอีกหนึ่งดวงกำลังรอเขาอยู่อย่างใจเย็น
@ภาพบุคลคล ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหา เพียงเพื่อเพิ่มอรรถรถในการอ่านเท่านั้น
Guest
