" เชน ราเชน พัฒนวิบูรณ์ "
อายุ 45ปี เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มที่มีพร้อมในทุกๆด้านทั้งรูปร่าง หน้าตา ฐานะ การงาน การเงิน และอำนาจทั้งด้านสว่างและด้านมืด เจ้าชู้ตัวพ่อเปลี่ยนคู่ควงไปเลื่อย สำหรับเขาผู้หญิงก็เป็นได้เพียงแค่ที่ระบายกามารมณ์ ผู้หญิงเปรียบเสมือนงูพิษที่เลี้ยงยังงัยก็ไม่เชื่อง เพราะเขาเคยมอบความให้รักกับผู้หญิงคนนึงไปทั้งใจ แต่สิ่งที่เขาได้กลับมาความผิดหวังและโดนคนรักหักหลัง ทำให้เขาเกลียดความรัก และสำหรับเขา"ความรักแท้" ไม่มีอยู่จริง
"อ๊ะ อ๊ะ อ่ะ อ๊าาา..."
"พั๊บ พั๊บ พั๊บ"
"อือ อ่าาา..."
สองร่างที่นอนหมดแรงหลังเพิ่งเสร็จสมกับเพลิงสวาท ราเชนลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินออกไปที่ระเบียงเพื่อดูดบุหรี่ สายตาเขามองออกไปด้านนอกด้วยสายตาว่างเปล่า
"คุณราเชนคะคืนนี้แอนขออยู่กับคุณถึงเช้านะคะ"
หญิงสาวที่ลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินมากอดจากทางด้านหลังแล้วดันหน้าอกบดเบียดเสียดกับแผ่นหลังของราเชน เพื่อหวังให้ฝ่ายชายตอบตกลง
"ไม่จำเป็น หมดหน้าที่เธอแล้วหยิบเงินบนโต๊ะแล้วออกไปซะ!!"
ชายหนุ่มตอบแบบไม่ใยดี สำหรับเขาผู้หญิงก็มีแค่นี้ เสร็จกามากิจเเล้วก็ทางใครทางมัน ไม่มีทางได้ค้างคืนกับเขาแน่นอน
"ครืด ครืด ครืด"
เสียงโทรศัพเครื่องหรูของราเชนดังขึ้นทำให้เขาต้องดับบุหรี่ในมือแล้วเดินมาดูว่าใครโทรมาเวลานี้ เมื่อเห็นชื่อเพื่อนรักโทรมาจึงกดรับสาย
"ไอ้เสือมีอะไร โทรมาตอนนี้" เสือ พยัคฆ์ เลิศสมบัติ เพื่อนสนิทของราเชน
"กูโทรมาขัดจังหว่ะมึงหรือป่าวว๊ะ" เสือถามเพื่อนรักแบบเกรงใจนิดๆ
"ไม่หรอก กูเสร็จแล้ว"
ราเชนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบปกติ
"กูว่าจะชวนมึงออกมาดื่มที่ผับไอ้เจไดน์หน่อยว่ะ"
"อือ เดี๋ยวกูไป"
หลังจากวางสายจากเสือ ราเชนก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปตามนัด
.......................
.......................
"พาย พรรณาราย เพชรหงษ์"
อายุ 22 ปี หญิงสาวที่มองความรักเป็นเรื่องสวยงามเสมอ จนเธอได้เจอกับเอ็มผู้ชายที่อบอุ่นอ่อนโยนและแสนดี พายตกลงคบกับเเอลผู้ชายที่เธอหวังจะฝากชีวิตไว้กับเขา แต่เมื่อเวลาผ่านไปสิ่งที่พายคิดไว้กลับไม่เป็นอย่างหวัง เมื่อผู้ชายที่เธอรักทำร้ายร่างกายและจิตใจเธอเป็นประจำ คนรักของเธอเปลี่ยนไปกลายเป็นคนที่เธอไม่เคยรู้จักอีกต่อไป
"แอลคะ แม่นี่เป็นใครคะ"
เจนผู้เป็นผู้หญิงคนใหม่ที่เเอลพามาเพื่อที่จะมาอยู่ที่บ้านด้วยในฐานะแฟนใหม่ของเเอล เอ่ยถามฝ่ายชาย
"แค่แฟนเก่าที่ไม่ได้มีความหมายอะไรกับผมเท่ากับแฟนใหม่อย่างคนหรอกเจน"
เเอลหันไปหอมแก้มเจนฟอดหนึ่งหลังจากที่พูดจบการกระทำทุกอย่างในสายของพายทั้งหมด น้ำตาที่ที่คิดว่าจะไม่ไหลแล้วแต่กลับไหลลงมาอาบใบหน้าสวยอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดได้พายได้แต่ร้องไห้ และเธอเลือกที่จะเดินออกมาจากที่ตรงนั้นเดินออกมาจากชีวิตของคนที่เธอรักมากและทำร้ายเธอได้อย่างแสนสาหัสเช่นกัน
"พาย พาย เธอฟังฉันอยู่ไหมเนี่ย"
เหมียวร้องถามเพื่อนทางโทรศัพที่อยู่ๆปลายสายก็เงียบไป
"อือ ฟังอยู่"
พายตอบเพื่อนรักเพียงแค่นั้น
"ฉันว่าจะชวนเธอไปเปิดหูเปิดตาหน่อยอ่ะ คืนนี้เราไปดื่มกันไหม ฉันไม่มีเพื่อนไปน่ะแก" เหมียวที่เห็นพายเอาแต่เก็บตัวเงียบหลังจากเหตุการณ์วันนั้นพาย็ไม่ออกไปไหนอีกเลย นอกเสียจากเธอจะมาหาพายที่ห้องเอง
"แกก็รู้ว่าฉันไม่ดื่ม"
เพราะพายแพ้แอลกอฮอร์เธอจึงไม่เคยคิดจะดื่มมัน
"ฉันรู้ แต่ฉันไม่อยากเห็นแกเป็นแบบนี้หนิ่ กินนิดเดียวก็ได้ หรือไม่ก็ไปนั่งเป็นเพื่อนฉันเฉยๆก็ได้นะนะน๊าาาา..."
เหมียวที่พยายามอ้อนพายด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"อือ ก็ได้ แต่ฉันไปเป็เพื่อนเฉยๆนะ.."
"เคร เพื่อน แล้วเจอกัน21.30ที่ผับxxx นะ"
................
................
Guest
