Hoax
ความฉลาด มักตกเป็นทาสของ ความกระหาย
ความตาย มักกลายเป็นเหยื่อของ ความยุติธรรม
ยามใดประตูแห่งกาลเวลาเปิดสู่สาธารณะ ยามนั้น...ขอจงยืนหยัดในตัวตน
จวบจนเผชิญหน้ากับผู้พิพากษาแห่งความตาย
อารัมภบท
ท่านรักชีวิตตนปานใด ใครก็รักชีวิตตนปานท่าน
ณิธาณ
“ช่างน่าสลดใจ...” เสียงหนึ่งดังแทรกความคิด ก่อนปรากฏกายเพื่อนสนิทยืนชิดด้านขวามือ “...ว่ามั้ย คณานับ”
คนถูกถามไร้ซึ่งการเอ่ยตอบ แววตาทั้งคู่ที่มองดูข้อความบนฐานของอนุสาวรีย์เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย มันมากมายจนเกินกำลังที่เขาจะอธิบาย สิ่งที่ชัดเจนที่สุดที่สามารถรับรู้ได้ในตอนนี้ คงเป็นแรงบีบเค้นหัวใจที่ทำให้เขารู้สึกถึง...ความทรมาน
ณิธาณ นามปากกาของนักเขียนสารคดีผู้โด่งดังเมื่อหลายร้อยปีก่อน ใครๆ ต่างก็ชื่นชมหลงใหลในผลงานของเขา เขาผู้เปี่ยมไปด้วยความสามารถในการค้นหา ความแปลก ที่หลบซ่อนทั่วทุกมุมโลก และเช่นเดียวกัน เขานี่แหละ ผู้พลิกผันชะตากรรมของโลก
ครั้งหนึ่ง เขาเคยสร้างผลงานอันเลื่องชื่อ บทความนามว่า ครั้นหลงใหลในเวทย์มนตร์ ที่ดึงดูดมวลชนมากมาย เรื่องราวจากบทความนี้ถูกตีพิมพ์เผยแพร่ไปอย่างรวดเร็วในทุกพื้นที่ ทว่าบทความนี้กลับเป็นผลงานที่มาพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายแห่งชีวิต
คำจำกัดความสิ่งมีชีวิตอันน่าพิศวงนามว่า แม่มด สร้างความหวาดกลัวไปทั่วทุกพื้นที่ โรคร้ายและมหันตภัยมากมายถาโถมเข้าสู่วาระแห่งยุคอย่างต่อเนื่อง ซึ่งผู้คนต่างเชื่อว่าเป็นฝีมือของเหล่าแม่มด มากไปกว่านั้น เหตุการณ์สำคัญแห่งยุคก็คือ...ชายหนุ่มเจ้าของนามปากกา ณิธาณ กลายเป็นบุคคลที่ไม่มีตัวตนบนโลกนี้อีกต่อไป
คืนหนึ่ง เมื่อร่างไร้วิญญาณของ ณิธาณ ประจักษ์แก่สายตาบรรดาคนจำนวนมาก ว่ากันว่า...พวกแม่มดโกรธแค้นเรื่องที่เขานำเรื่องราวของเวทย์มนตร์มาถ่ายทอดให้ทุกคนได้รับรู้ พวกมันจึงพรากเอาชีวิตไปจากเขา…
นับจากนั้นความเชื่อเรื่องความโหดร้ายของเหล่าแม่มดเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อเกิดพลังอำนาจให้แก่เหล่ามวลชน เกิดการต่อสู้เพื่อทวงคืนจิตวิญญาณให้แก่ ณิธาณ นั่นคือสงครามแห่งการไล่ล่าแม่มด
ภายหลังจากแม่มดถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น ผู้ศรัทธาในตัวของ ณิธาณ ต่างร่วมสร้างอนุสาวรีย์และปราสาทอันใหญ่โตเพื่อเป็นการไว้อาลัยนักเขียนสารคดีผู้จากไปด้วยความโหดร้ายของเหล่าแม่มด
“นายว่ามันแปลกมั้ย นักเขียนคนนั้นเป็นผู้ชาย แล้วทำไมอนุสาวรีย์ถึงถูกสร้างให้เป็นผู้หญิงกันล่ะ?” เพื่อนสนิทของเขาซักถามตามประสาเด็กช่างสงสัย คณานับเงยหน้ามองอนุสาวรีย์ตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะให้คำแนะนำแทนคำตอบ
“ไปถามคนนั้นสิ เธอน่าจะให้คำตอบนายได้ดีกว่าฉันนะ” ว่าพลางเอามือตบบ่าเพื่อนรักที่กำลังหันไปมอง คนนั้น ที่เขากำลังพูดถึง สีหน้าเหยเกทำให้เขารับรู้ได้ถึงประโยคที่กำลังจะได้ฟังจากเพื่อนรักทันที
“ยายอมหิตนั่นจะได้ฆ่าฉันตายน่ะสิ”
ดูเหมือนว่าเขาจะคาดเดาได้ไม่ผิดเสียด้วย แต่ที่แม่นไปกว่านั้นคือการที่คนที่พวกเขากำลังพูดถึงกำลังหันมามองด้วยสายตาที่อ่านออกได้อย่างชัดเจนว่า “ฉันรู้นะ ว่าพวกเธอกำลังนินทาฉันอยู่” มันเป็นแบบนี้เสมอ เวลาที่ใครกำลังพูดถึง เธอจะรู้ตัวทุกครั้ง ก่อนจะสงสายตาชวนขนลุกมาให้
ความจริงเธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ออกจะเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบเสียด้วยซ้ำ รูปร่างหน้าตาจัดว่าสวย ฉลาดที่สุดในบรรดานักเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายของโรงเรียนเดียวกันกับเขา แถมยังเป็นถึงลูกสาวอธิการบดีมหาวิทยาลัยชื่อดัง แต่ใครๆ กลับไม่อยากเข้าหา ก็ลองดูหน้าเธอสิ มองไม่เห็นวี่แววความเป็นมิตรเอาเสียเลย
“ให้ตาย ปัสสาวะจะราด สาบานได้ว่าเธอคนนั้นต้องเป็นแม่มดกลับชาติมาเกิดแน่ๆ” เพื่อนสนิทผู้ยืนหยัดข้างกายเริ่มพล่าม เป็นเหตุให้คณานับต้องรีบปรามก่อนจะเพื่อนตัวดีจะพลั้งปากเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรไปมากกว่านี้
“ไปกันเถอะ ชาจิณ” คณานับว่าพลางกระตุกแขนเจ้าของชื่อที่กำลังทำท่าจะพล่ามต่อ
ทั้งคู่ผละออกมาจากหน้าอนุสาวรีย์ เดินไปทางบ่อน้ำพุโบราณที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลเพื่อไปนั่งพักสำหรับการทัศนะศึกษาครั้งสุดท้ายของช่วงชีวิตเด็กมัธยมปลาย คงไม่มีอะไรดีกว่าการได้เที่ยวกับเพื่อนอีกแล้ว
ขอฝากด้วยนะคะ เป็นนิยายแฟนตาซีเรื่องแรก ยินดีรับทุกคำวิจารณ์ค่า ^^
Guest
