ก็หัวใจ...มันรักโว้ย(จบแล้ว)

ฝากอ่านนิยายของไรท์(กระซิบแผ่ว)เขียนไว้ใน"ธัญวลัย"ด้วยนะครับ 

1 เรื่อง สืบพิศวาท(จบแล้ว)นิยายเรื่องนี้ได้รับการติดพิมพ์เป็นหนังสือและทำอีบุ๊ก 

2 เรื่อง ก็หัวใจ...มันรักโว้ย(จบแล้ว) 

3 เรื่อง ลวงรักหลอนสวาท(จบแล้ว) 

4 เรื่อง กระสุนรักฝังสวาท(จบแล้ว) 

5 เรื่องรู้นะว่ารัก แต่อะไรวะ?  

นิยายเรื่อง 

"ก็หัวใจ...มันรักโว้ย" 

นิยายรักโรแมนติก (ไม่มีบทอีโรติกนะครับ) 

โดย... 

..กระซิบแผ่ว.. 

ผู้ที่เคยอ่านนิยายเรื่อง"ก็หัวใจ...มันรักโว้ย"แล้วคอมเม้นต์มาให้.. 

"สนุกนะ ใครไม่อ่านเรื่องนี้จะเสียใจ" 

"เนื้อเรื่องสนุกมาก" 

"โอ้โห้โคตรสนุกเลย อ่านรวดเดียวจบ" 

"เข้ามาอ่านรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้" 

"อ่านที่ไร ฟินทุกที่" 

"อึงไปอ่านไป" 

"อ่านไปแอบยิ้มไป"ฯลฯ 

แล้วท่านจะรออะไรครับ... เข้ามาอ่านเถอะครับ... 

นิยายเรื่องนี้อยากจะบอกท่านว่า 

...คุณอย่าไปรักใครเลย..ถ้าหากรักแล้ว.คุณไม่คิดจะสู้เพื่อรักของคุณ และ  

ถ้าอยากรู้ว่าทำไมต้องสู้เพื่อรัก ก็จงอ่านนิยายเรื่อง"ก็หัวใจ...มันรักโว้ย" นะบัดเดียวนี้ 

ปฏิภาณ  ศรัณรัช 

ชายหนุ่มนิสัยรื่นเริง แต่ต้องแบกรับสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบเอาไว้ จนไม่สามารถจะมีอิสระในเรื่องของหัวใจ 

หญิงเนติกานต์  พิณินัณษ์ 

หญิงสาวที่มั่นในรักเดียว และ ยอมรับว่าเธอรักเขา แม้จะรู้ว่ารักของเธอมันเป็นไปไม่ได้ 

แต่หญิงสาวก็พร้อมจะบอกทุกคนว่า 

" 

ก็หัวใจ...มันรักโว้ย " 

บทนำ 

หญิงเนติกานต์ .พิณินัณษ์ ยืนนิ่งขณะเพ่งกระดาษเอสี่ที่ถูกติดเรียงชิดอยู่บนผนังห้องที่คาคร่ำไปด้วยผู้คน  และหญิงสาวเริ่มอ่าน ก็พบว่านั่นคือใบประกาศรายชื่อของผู้ที่มีสิทธิ์เข้าสอบสัมภาษณ์เพื่อคัดคนเข้าทำงานของบริษัทอินเตอร์คอปเรชั่น เจ้าของอาคารหลายสิบชั้นที่หญิงสาวกำลังยืนอยู่ในขณะนี้ 

“อัตราค่าจ้าง....หนึ่งล้านบาทต่อเดือน” 

หนึ่งในข้อความของประกาศ  ที่ได้ระบุถึงอัตราค่าจ้างที่มากจนแทบไม่น่าเชื่อ  และข้อความนั้นมันต้องทำให้หน้าสวยย้อนกลับไปอ่านทวนอีกครั้ง เพื่อเธอจะได้แน่ใจว่า..มันคืออัตราค่าจ้างที่เจ้าของอาคารแห่งนี้ ประสงค์จะจ่ายให้แก่ผู้ที่สอบผ่านการคัดเลือกในครั้งนี้จริง? 

เรียวคิ้วสวยขมวด ขณะ ริมฝีปากบางบิดเม้น  เมื่อหญิงสาวพบรายชื่อของเธอปรากฏอยู่ท้ายประกาศ.แต่ไม่นานนักดวงตาที่หรี่เล็กอยู่แล้วก็ต้องหรี่เล็กลงไปอีก  เพราะว่าสมองของหญิงสาวถูกสั่งให้คำนวณถึงลำดับที่สามสิบเจ็ด ว่ามันสมควรจะเป็นเวลาใด? 

“เนติครับ...เป็นไงบ้างครับ?“ 

เสียงทุมจากทางด้านหลัง กล่าวถามออกมาเป็นเสียงกระซิบ 

“อยู่ลำดับที่สามสิบกว่าๆคะ น่าจะเป็นช่วงบ่าย  ครั้งนี้เห็นทีว่า..ชาตรีคงต้องกลับก่อนเนติ.แล้วละค่ะ” 

“ผมรอเนติได้ครับ” 

สิ้นคำหวาน หญิงสาวหันหน้ากลับ ก่อนจะพบดวงตาที่มองจ้อง มันจึงทำให้เธอรีบหลบสายตาที่มองรอ แต่นั้นมันก็ใช่ว่า..หญิงสาวจะเขินอาย แต่เธอไม่ต้องการให้ชายที่อาสามาส่ง พบกับใบหน้าที่เบื่อคำหวาน ที่แสนจะเอาอกเอาใจนั้นต่างหาก 

“เนติกลับเองได้ค่ะและมันคงเป็นการไม่สมควร ที่จะให้ชาตรีต้องมานั่งรอเนติอีกตั้งห้าหกชั่วโมง และถ้าชาตรีทำเช่นนั้นจริง...เนติคงเกรงใจ และ อึดอัดจนเนติไม่มีสมาธิในการสอบ..กลับไปก่อนเถอะนะคะชาตรี” 

ปลายเสียงหวานหูที่กล่าวปฏิเสธความหวังดี ตามพื้นฐานความจริงล้วน โดยขณะที่พูด สายตาที่มองชายหนุ่มก็เป็นปกติ แต่มันกลับเสริมวัตถุประสงค์ของคำกล่าว... ให้มันเด็ดขาดยิ่ง ในความรู้สึกของผู้รับฟัง. 

“ถ้างั้น ผมคงต้องกลับก่อนนะสิครับ เนติ” 

“ค่ะ“ 

หญิงเนติกานต์กล่าวตัดสั้นและเร็ว ก่อนผู้อาสามาส่ง จำใจต้องกล่าวลา.. 

“งั้นผมขอให้เนติสอบผ่านนะครับ..แล้วผมจะรอฟังข่าวดีที่บ้านก็แล้วกัน” 

“ขอบคุณค่ะ” 

สิ้นเสียงสรุป ร่างสูงก็หันหลังพร้อมขยับเดินขณะผู้อยู่ต่อ ชายตาตามจนผู้ที่มาส่งเดินผ่านประตูห้องโถงออกไป ..และก่อนที่หญิงสาวจะละสายตากลับ ได้่มีหญิงสูงวัยผู้หนึ่งเดินผ่านประตูสวนชายหนุ่มเข้ามา 

"เอ๊ะ.." 

สิ่งนั้นมันทำให้ดวงตากลมโตของหญิงสาวลุกโชน...เพราะเจ้าของดวงตารู้ดีว่า..ผู้ที่พึงมาถึงใหม่คือคุณหญิงโสภิตา ศรัณรัช ผู้ที่มีฐานะเป็นภรรยาของอดีตรัฐมนตรีผู้เป็นเจ้าของบริษัทฯแห่งนี้ โดยในปัจจุบันเจ้าของบริษัทแห่งนี้กำลังหลบภัยทางด้านการเมือง ด้วยการหนีไปพักอาศัยอยู่ ณ.ต่างแดนมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว 

ร่างระหงส์ของคุณหญิงก้าวผ่านกลุ่มคน ที่ต่างพากัน นั่งและยืนรอการสัมภาษณ์งาน  โดยหญิงสาวหนึ่งในนั้น หัวใจของเธอกำลังเต้นแรง  

 แต่ก็ใช่ว่า หญิงเนติกานต์ .พิณินัณษ์ จะหัวใจเต้นแรงขึ้น เพราะได้พบคนดังของเมืองไทยอย่างเช่นคุณหญิง  แต่มันเป็นสิ่งอื่น? ที่ทำให้หญิงสาว ทั้งหัวใจเต้นแรง ทั้งลุ้น..ทั้งระทึก.อยู่ในขณะนี้ 

".........." 

สิ่งที่หญิงสาวรอมันก็คือความหวังในทุกๆวัน หลังจากที่เธอได้รับE – Mailแจ้งให้ทราบว่า เธอได้ผ่านการสอบคัดเลือกคุณสมบัติในขั้นตอนแรก จากการสมัครขอเข้าทำงานกับบริษัทฯแห่งนี้...และ จดหมายอิเล็กโทรนิกส์ฉบับนั้น มันก็ได้นำเธอมายืนอยู่ ณ.ที่ตรงนี้นั่นเอง 

”รุ่นพี่” 

เสียงแผ่วหลุดออกจากปากบาง... 

เมื่อสิ่งหวังปรากฏ และสิ่งนั้นมันทำให้หัวใจของหญิงสาวเพิ่มความถี่ ของการเต้นของหัวใจขึ้นอีก.  แต่ดวงตาสวยก็ไม่ยอมที่จะหยุดจับจ้องไปยังร่างสูงในสูทสีเทาอ่อนที่เดินตามคุณหญิงเข้ามาในห้อง จนสิ่งนั้นมันทำให้หญิงสาวเพ้อออกมา 

"........" 

ใบหน้าหล่อคมผิวเนียนขาว อยู่ในชุดสูทชั้นดีสีขาว ที่มันได้ช่วยส่งให้เขาดูดีมีสง่า...แต่ว่า..สิ่งที่บุรุษหนุ่มเป็นในขณะนี้ มันช่างเป็นอะไรที่ไม่คุ้นเคยเลยสำหรับหญิงสาว 

ชายหนุ่มรูปหล่อราวเทพบุตร ที่มีฐานะเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของบริษัทแห่งนี้  เร่งก้าวตามติดหลังผู้เป็นแม่เข้ามาในห้องโถ่งอันโอ่อ่า  ในขณะผู้คนในบริเวณนั้น ต่างพากันหันไปจ้องมองคนสำคัญของบริษัทฯที่พวกเขาหมายมั่นว่าจะเข้ามาทำงาน เพื่อจะรับเงินเดือนที่สูงลิบลิ่วในวันนี้ 

ทั้งคู่เดินเร็ว เข้าไปใกล้บริเวณที่หญิงเนติกานต์ยืนยิ้มรอทุกขณะ  และในจังหวะนั้นเอง ชายหนุ่มได้เหลือบสายตาไปสบเข้ากับตากลมโตที่กำลังเปล่งประกายถึงความดีใจรอ  แต่หน้าหล่อ กับสะบัดกลับแล้วเชิดขึ้น... 

"..........." 

เหมือนกับว่า...ชายหนุ่มไม่เคยรู้จักใบหน้าที่เพิ่งมองไปพบเมื่อสักครู่ แม้เพียงนิด  และ จากปฏิกิริยาที่แสดงออกมาเช่นนั้น มันทำให้ผู้ยื่นรอทัก เกิดอารมณ์บางอย่างขึ้น..จนทำให้เธอต้องกัดริมฝีปากบางไว้ 

”รุ่นพี่...นะรุ่นพี่” 

หญิงสาวบ่นเบา เพราะอึดอัดในสิ่งที่ชายหนุ่มเป็น..จนเธอไม่คิดที่จะทักทายเขา ดังที่หมายไว้ก่อนหน้า แล้ว 

"เอ้ย?.." 

แต่..ในขณะที่ร่างสูงใกล้จะก้าวผ่านพ้นตัวหญิงสาวไป..มันก็เกิดสิ่งที่ทำให้หญิงสาวหายใจโล่ง..ก่อนที่จะเกิดรอยยิ้มขึ้นบนหน้าสวย..อีกครั้ง 

”……….” 

มันเป็นภาพในเสี้ยววินาที..ที่ชายหนุ่มหันใบหน้าเย็นชากลับมา แล้วก้าวผ่านหญิงสาวไป.. .แต่นั่น มันก็หลังจากปลายคิ้วข้างหนึ่งของเขาจะขยับขึ้น.. 

ใช่แล้ว...เขายักคิ้วให้หล่อน... 

“.......” 

หญิงเนติกานต์อารมณ์โกธร และ สับสนเมื่อสักครู่ หดหายไปในบัดดล..จนทำให้ริมฝีปากบางแย้มยิ้ม จนเห็นฟันสวย  เพราะว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำ หญิงสาวจึงได้รับรู้ว่า.บุรุษผู้นี้..ยังคงยังเป็นนักเรียนรุ่นพี่คนเดิมของเธอ จนต้องเผลอกล่าวคำว่า 

”รุ่นพี่" 

ออกมาเป็นเสียงค่อยๆผ่านลำคออีกครั้ง...และในห้วงเวลานั้นเองที่ทำให้หญิงสาวหวนคิดย้อน ไป..ถึงเรื่องราวในอดีตเมื่อสักประมาณหกเจ็ดปีที่ผ่านมา 

......................................................................................... 

...ฝากนิยายรักโรแมนติก ของผมด้วยนะครับ...