รู้แค่ว่านิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับอายุ 18 ปีขึ้นไป
ห้ามคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งไปโดยไม่ได้รับอนุญาต
พ่อเลี้ยงกาน
ลูกหว้า
“ไม่ได้นะคะลูกว้าไม่ให้ไปอย่าไปเลยนะคะ…ฮึก”ลูกว้ากอดแขนลำของพ่อเลี้ยงกานตอนเช้าตรู่ขณเตรียมส่งเะขาขึ้นรถทั้งขู่ทั้งร้องไห้พ่อเลี้ยงกานก็ไม่ยอมอยู่ดี
“ลุงขาแค่ไปแปปเดียวคะรับรองไม่นาน”
พ่อเลี้ยงกานจับมือบางขึ้นมาจูบเบาๆในใจนึกอยากพาเมียรักตามไปด้วยแต่อาจจะทำให้เขาเสียงานได้จำต้องอดทนข่มความอยากเอาไว้ทิ้งให้ลูกว้ารออยู่มี่ไร่ส่วนตนเองจะลงไปเคลียร์โดยมีมาร์กที่อาสาไปด้วยไม่ยอมอยู่เฝ้าไร่
“แต่…ลูกว้ากลัว”ลูกว้ายังยืนกร้านไม่ให้พ่อเลี้ยงกานไป
“โธ่ ลูกว้าขาอย่าร้องนะคะดูสิคะตาแดงหมดลุงขาไม่อยู่ดีจนตะวันเริ่มสูงขึ้นน้ำตาใสๆก็ไม่มีท่าทีจะยอมหยุดลงไปก็ได้ค่ะ”สุดท้ายพ่อเลี้ยงกานก็ตอบรับเมียรักขี้แย
“ฮึก…ลูกว้ารักลุงขาที่สุดเลย”
ลูกว้ากระโดดกอดรอบคอของพ่อเลี้ยงพร้อมจูบแก้มสากแล้วพาเดินเข้าข้างในบ้านอาการขี้แย้ร้องไห้จะเป็นจะตายหายไปไหนหาไม่เจอเลยมือหนายกขึ้นลูบศีรษะเล็กของลูกว้าอย่างเอ็ดดูก่อนจะหันไปสั่งงานมาร์ก
“ส่งคนของเราไปตรวจความเสียหายแล้วคอยรายงานฉันตลอด”
“ครับพ่อเลี้ยง”
มาร์กโค้งรับคำสั่งก่นจะเดินออกไปทิ้งให้เจ้านายตนเองอยู่กับเมียรักตามลำพังส่วนตัวเองหลังจากทำตามคำสั่งเสร็จก็ว่าจะไปรับธัญญ่ามากกสักสองคืนแค่คิดถึงร่างนิ่มนวลใจเลือดในกายก็ฉีดพล่าน
“ไหนคะไม่ให้ลุงขาไปต้องมีของแลกเปลี่ยนไม่งันลุงขาไม่ยอมจริงๆด้วย”
????? ????????
????? ????????
Guest
