แวมไพร์ เจ้าสาวถูกสาป

ในค่ำคืนที่จันทร์เต็มดวงสาดแสงเหนือผืนดินอันเงียบงัน หญิงสาวผู้สูงศักดิ์ในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ วิ่งฝ่าความมืดออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ หัวใจเธอเต้นรัวด้วยความกลัว ปนกับความกล้า เธอกำลังจะเป็นเจ้าสาว…ของชายที่เธอไม่เคยรัก 

เสียงกีบม้าไล่หลัง ความวุ่นวายของผู้คนที่ออกตามหา เสียงเรียกชื่อเธอดังอยู่ไกลๆ ทว่าเธอไม่หยุดวิ่ง 

เธอหนี…ไม่ใช่เพราะเกลียดการแต่งงาน 

แต่เพราะหัวใจดวงนี้…เป็นของใครอีกคนมาตั้งแต่แรกแล้ว 

เจเซเบล — หญิงสาวข้างกายที่เธอเติบโตมาด้วยกัน ผู้เป็นทั้งเพื่อน คนรัก และทั้งหมดของหัวใจ 

ฝ่าเปลวลม ฝ่าสายหมอก เธอวิ่งไปจนสุดหน้าผา 

…แล้วร่วงหล่นลงไปในความมืด 

ในความหนาวเหน็บของเหวลึก เสียงหัวใจเธอยังไม่ยอมเงียบ 

“เจเซเบล…” 

เธอพร่ำเพ้อถึงชื่อคนรัก ราวกับเรียกให้ย้อนเวลากลับมา 

แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในความเงียบ 

“หัวใจเจ้ามิได้ดับสิ้น… มันยังเต้นเพื่อใครบางคน” 

“ข้ายังไม่อาจรับเจ้าไปได้” 

“จงฟื้น… จงมีชีวิต… เพื่อรักนั้น…” 

เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง 

—ไม่ใช่ในฐานะหญิงสาวคนเดิม 

แต่ในฐานะ “เจ้าสาวผู้ถูกสาป”…ผู้ที่ความตายปฏิเสธ และรักแท้กลายเป็นพลังที่ไม่มีวันจาง