เรื่อง ตกเป็นเมียโจร Omegaverse
“จับกูมาทำไม” เมืองแสนช้อนตามองคนที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่
“มึงใช่ไหมที่ฆ่าลูกน้องกู”
“ก็ลูกน้องมึงจะฆ่ากู” เขายกคิ้วขึ้นจะให้เขายืนเฉยๆ ปล่อยให้พวกมันฆ่าหรือไง...ถามโง่ๆ คล้ายกับรับรู้ถึงความกวนประสาท เสือโม่เดินเข้ามาไกลขึ้นกลิ่นประทินของโกสุม ทำให้กำแหงตรงหน้าสั่นเทาเล็กน้อยแต่ก็ยังสบตามองเขาอย่างไม่ยอมแพ้
“มึงฆ่าลูกน้องกูด้วยวิธีไหน?”น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมเอ่ยถาม ลูกน้องของเขามีวิชาอาคมทุกคนยิงไม่เข้า ใช้มีดแทงก็ไม่เข้า เขาจึงอยากรู้ว่าอีกฝ่ายทำด้วยวิธีไหนเพราะในแถบนี้ไม่มีใครสู้วิชาอาคมของเขาได้
“ก็ยิงสิ”
“มึงใช้ปืนกระบอกไหนยิง” เมืองแสนเม้มปากแน่น ดวงตาหลุมต่ำลงทำให้อีกฝ่ายต้องตะคอกเสียงถาม
“กูถาม!!”
“ปืนที่กูทำหล่นตอนต่อสู้กับมึงไง” เขาโกหก..มันไม่ใช่ปืน ถ้าอีกฝ่ายเห็นสภาพร่างของลูกน้องทั้งสาม ก็จะรู้ว่ามันไม่ได้เกิดจากปืนอย่างที่เมืองแสนกล่าวอ้าง..แต่จะให้เขาเอ่ยความจริงมันก็ไม่ใช่
“นี่ลูกพี่ผมเก็บมาด้วย”
“ไม่มีอักขระอะไร น่าจะเป็นปืนปกติ” เสือโม่พลิกปืนดู ไม่มีล่องลอยคาถา ไม่มีการลงอาคม มันแปลว่าอีกฝ่ายโกหกดวงตาคู่คมตวัดมองคนบนพื้น
“กูให้โอกาสมึงพูดใหม่”
"กูเป็นตำรวจมึงคิดว่า กูจะไม่มีฝีมือเลยเหรอ?"
“มึงจะเก่งขนาดฆ่าสามคนได้พร้อมกัน สารวัตรมีวิชาอาคมอะไรบอกมา"คราวนี้คำพูดจริงจังขึ้นเมือโม่ย่อกายลงมองใบหน้าฟกช้ำของอีกฝ่ายอย่างสนใจ
พระเอก เสือโม่ อายุ 37 ปี
นายเอก สารวัตรเมืองแสน อายุ 31 ปี
นักวาด :
คำเตือน
เนื้อหากล่าวถึงชายรักชายและผู้ชายท้องได้
มีการใช้พฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมตัวละครมีการใช้คำหยาบอย่างรุนแรง
ระหว่างมีเซ็กส์การร่วมเพศมีการบอกอวัยวะเพศอย่างชัดเจน
นิยายที่แต่งขึ้นเป็นจินตนาการของนักเขียนอาจจะมีฉากเกินจริง
สถานที่สมมุติขึ้นมา
โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน
เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปี ขึ้นไป
ฝากกดใจ คอมเม้นต์ กดเข้าชั้น
กดติดตาม นามปากชีริน ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ซัพพอร์ตค่ะ
Guest
