ดวงใจคณิกา

อารัมภบท

ท่ามกลางผู้คนภายใต้โคมสีแดง จ้าวอี้ ได้แต่นึกโทษตนเองซ้ำๆ 

เป็นเขาที่ผลักให้นางต้องมาถึงขั้นนี้

ท่วงทำนองล้วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดบาดลึก

คล้ายผู้เป็นนายต้องการร่ำไห้ผ่านผีผา

เหล่าบุรุษย่อมพิศเพียงท่วงท่าอ่อนช้อย

นิ้วเรียวที่กรีดกรายอยู่บนผีผาด้วยห้วงคิดอันแสนโสมม

หากแต่เหล่านางคณิกานั้นกลับเข้าใจถึงบทเพลงที่นางกำลังกรีดร้องออกมาผ่านการบรรเลง

ความรู้สึกที่แน่นในอกคล้ายมีมือมาบีบที่ใจตน ช่างแสนทุกข์ทม

 ดวงหน้างามที่แต่งแต้มเสียจนหนาเตอะเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใด 

คล้ายจะเป็นหน้ากากที่เผยให้คนได้แย้มชมภาพลวง

“เปรี๊ยะ” โลหิตหยดแล้วหยดเล่าพรมลงผีผา

เสียงสายเส้นสุดท้ายสะบันขาด 

มันไม่ได้เพียงบาดที่มือเล็ก กลับบาดลึกไปหัวใจของเขา 

หากแต่กลับเรียกเสียงปรบมือของผู้ชมได้เป็นอย่างดี

สายเส้นนั้นคล้ายกันกับความรักของเราทั้งสอง 

เมื่อขาดแล้ว มีเพียงต้องเปลื่ยนสายใหม่

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นมาเท่านั้น

เหตุการณ์ และ ตัวละครในเนื้อเรื่อง

เป็นเพียงเรื่องที่ถูกประดิษฐ์ขึ้น

ไม่มีเจตนาในการพาดพิงผู้ใด หรือเหตุการณ์ใดทั้งสิ้น

P.S. Realwrite

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หากชื่นชอบผลงาน สามารถกดติดตาม และ กดหัวใจ หรือ คอมเม้นท์พูดคุยกับนักเขียน

เพื่อเป็นกำลังใจให้กับนักเขียนด้วยนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนค่ะ

ช่องทางการติดตามผลงาน และ อัพเดทต่างๆ

Facebook : Psyche_write

IG : Psyche.Real

Tiktok : @real_psyche

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ.2537

ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง และ เผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงานโดยเด็ดขาด

การละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นการกระทำที่ผิดกฏหมายตาม พระราชบัญญติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

ผู้กระทำความผิดต้องรับโทษตามพระราชบัญญัติที่ได้ระบุไว้ และ ชดใช้ค่าเสียหายตามแต่เจ้าของผลงานจะกำหนดตามเห็นสมควร

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------