หวานร้าย

ชี้แจงสักหน่อย 

สำหรับใครที่อ่านแล้วอยากรู้ว่าจอมทัพกับน้องหนูเนยเขาไปตอกตรึงกันตอนไหน 

แนะนำให้ไปอ่าน #เร้นรู้สึก กันก่อนนะคะ แต่หากไม่ซีเรียสก็มิเป็นไรค่ะ 

---------------------------- 

“เธอพูดบ้าอะไร”

“คิดว่าหนูโง่มากเหรอ หนูมีสมองนะ คุณเพิ่งหายออกไปคุณลิเดียมาครึ่งวัน ให้คิดว่าคุณกับเธอไปซื้อตั๋วเดินดูแคพิบาราหรือไง”

“หึงหนักมากไปนะเรา”

“เหอะ หึงเหรอ ตลก หนูกลัวติดโรคต่างหาก” ถุงยางก็ไม่ได้ใส่ กลัดมันซะจนทนกันไม่ได้ ทุเรศ!

คนตัวเล็กแต่ไวไม่ใช่เล่นหันไปทุบแผงกันระหว่างห้องโดยสารดังปัง

“พี่จอดด้วยเนยจะลง จอดเดี๋ยวนี้เลย” ให้ตายห่า แม่คุณคิดว่านี่มันรถตู้โดยสารสายสาทร-บางกรวยหรือไงวะ

มินิแวนเริ่มชะลอตัว จอมทัพรีบกดปุ่มอินเตอร์คอลสั่งเสียงดุกระด้าง

“ถ้ามึงจอดกูไล่มึงออก”

“คุณจอม!”

“หยุดทำตัวเรื่องมากสักที”

“เรื่องมากเพราะหนูมีศักดิ์ศรี ไม่ได้ง่ายให้กับคนมักมากอย่างคุณ” น้ำหนึ่งถลึงตาเขียวปัดใส่ ไม่มีสักนิดที่คิดเกรงกลัวคนหน้าดุเหมือนเทพกวนอูตรงหน้า

“ศักดิ์ศรีอะไรของเธอ เธอเป็นเด็กฉัน”

“หยุด! หนูไม่ใช่เด็กคุณ ระหว่างเราจะไม่มีสถานะอะไรทั้งนั้น"

"...." เขานิ่งฟังอยู่ก็จริง ทว่าในใจยังครางแครงกับคำพูดของเธอ

"เราแค่คนเคยนอนด้วยกัน สนุกด้วยกัน เสียวด้วยกันแค่นั้นค่ะ"

"แล้วมันต่างกันยังไง กับการที่เธอมาเป็นเด็กฉัน เป็นผู้หญิงของฉันคนเดียว"

"ต่างกันตรงที่หนูมีอิสระ"

'อิสระ'

คำนี้ฟังแล้วไอ้จอมเริ่มไม่โอเคละ ถ้าเธอมีอิสระนั่นหมายความว่า ร่างที่เคยนอนเปลือยอยู่ใต้ร่างเขา ควบเขย่มจนเขาคำรามลั้นในโรงแรมครั้งล่าสุด หรือแม้แต่อยู่ในกอดของเขาตอนนี้ สามารถไปเป็นเดจาวูกับใครก็ได้อย่างนั้นเหรอ

อย่าถามว่า 'ยอม' มั้ย

‘ข้ามศพกูไปก่อน’ 

------------------------------------ 

ใครจะร้ายกว่าใคร แล้วจะหวานกันขนาดไหน ไปติดตามกันจ้า  

////////////////// 

สำหรับเรื่องนี้ มี e-book ในรี้ดอะไรต์แล้วนะคะ สามารถไปติดตามกันได้  

แต่หากใครสะดวกอ่านธัญวลัยเดี๋ยวไรต์จะลง E-book ให้เร็ว ๆ นี้ พร้อมจะจัดโพรโมชันให้ด้วยค่ะ 

และสำหรับรายตอนจะเปิดให้อ่านฟรี เท่ากับตัวอย่างใน E-book จากนั้นไรต์จะขอติดเหรียญนะคะ