รักร้ายใต้เงาจันทร์ (Mpreg)
เปิดเรื่อง: 2/04/2568
โดย ซอ.ซี
เสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งเบา ๆ สายลมอ่อนๆ พัดผ่านสวนดอกเข็มสีแดงสดที่ปลูกเรียงรายอยู่หน้าคฤหาสน์ริมทะเล เด็กชายตัวเล็กนั่งกอดเข่าอยู่ใต้ต้นหูกวาง ใบหน้ากลมเงยขึ้นมองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาของเขาสะท้อนภาพของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน
‘ราวิน’ เด็กชายผู้เป็นเสมือนพี่ชายของเขา
"พี่วิน" เสียงเล็กเรียกอีกฝ่ายด้วยความคุ้นเคย "อีกหน่อยถ้าผมโตขึ้น ผมจะตามพี่ไปทุกที่เลย"
เด็กหนุ่มที่โตกว่าห้าปีหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะย่อตัวลงลูบศีรษะเด็กน้อยที่เขาเอ็นดูมาตั้งแต่จำความได้
"งั้นถ้าจันทร์อยากไปไหน พี่จะพาไปเองดีมั้ย?"
‘เจ้าจันทร์’ เด็กชายวัยสิบขวบ พยักหน้าและยิ้มกว้าง ดวงตากลมสดใสเป็นประกายราวกับจันทร์เต็มดวงในคืนฟ้าเปิด เขาเชื่อในคำพูดของพี่ชายเสมอ เพราะอีกฝ่ายไม่เคยโกหกเขาเลยสักครั้ง
แต่เขาไม่เคยรู้เลย... ว่าคำสัญญานั่นมันไม่มีอยู่จริง
คืนหนึ่ง.. ไฟไหม้คฤหาสน์ทั้งหลัง มันลุกโหมขึ้นสู่ท้องฟ้าสว่างไสวไปทั่วบริเวณ เสียงกรีดร้องดังระงม เปลวเพลิงเผาไหม้ทำลายล้างทุกอย่าง เด็กชายตัวน้อยถูกคว้าตัวออกมาจากห้องนอน เขาสะลึมสะลือและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
รุ่งเช้า... ข่าวการเสียชีวิตของครอบครัววิริยะกุลถูกเผยแพร่ออกไป ไม่มีใครรอดชีวิตจากกองเพลิง ไม่มีราวิน ไม่มีพ่อแม่ของเขา เหลือเพียงเถ้าถ่านกับซากปรักหักพังที่ถูกเปลวเพลิงเผาทำลาย
ไม่มีใครพูดถึงราวินกับครอบครัว…
ไม่มีใครเสียใจให้กับการตายของครอบครัวนี้…
และไม่มีใครรำลึกถึงผู้คนที่จากไปเลยสักนิด…
ทุกคนลืมเลือนราวกับพวกเขาไม่เคยมีตัวตนมาก่อน
ถึงแม้เสียงคลื่นจะยังคงกระทบฝั่งอยู่เหมือนเดิม เชกเช่นทุกวัน ทว่าหลังจากค่ำคืนอันโหดร้ายวันนั้น ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงอบอุ่นของคนคุ้นเคย ไม่มีพี่ชาย ไม่มีราวิน มีเพียงความทรงจำจางๆในใจเด็กคนหนึ่งเท่านั้น และเมื่อวันเวลาผ่านไปมันก็ค่อยเลือนหายจนจำพี่ชายที่แสนดีคนนั้นไม่ได้อีก
สิบห้าปีต่อมา...
“ยินดีต้อนรับท่านประธานกลับประเทศไทยครับ” เสียงของเลขาหนุ่มดังขึ้นขณะที่เครื่องบินส่วนตัวลงจอดที่สนามบินเอกชน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำก้าวลงจากเครื่องบิน แววตาคมกริบฉายแววเย็นชาไร้ซึ่งความอ่อนโยน
‘ราวิน วิริยะกุล’ ไม่ใช่เด็กหนุ่มใจดีที่เคยลูบหัวเด็กชายตัวน้อยอีกต่อไปแล้ว
เขากลับมา... พร้อมกับไฟแค้นที่ยังลุกโชนในใจ
ไม่มีคำว่าอภัย ไม่มีคำว่าสงสาร และไม่มีคำว่ารัก
มีเพียงการชดใช้เท่านั้นที่รออยู่!
Guest
