ฉันเป็นเด็กกำพร้า โตมาอย่างยากลำบาก หลังเรียนจบ ได้งานทำ พบกับผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นคนดีมาก คบกันอยู่สามปี เราก็แต่งงานกัน
ฉันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของครอบครัวเขา ทุกอย่างไปได้สวย จนกระทั่งสามีของฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิต
ในงานศพ ฉันและพ่อสามีร้องไห้ไปด้วยต้อนรับแขกไปด้วย กว่าจะเสร็จสิ้นพิธีในแต่ละวันก็เล่นเอาเหนื่อย
ผล็อยหลับไปพร้อมกับรอยน้ำตาอยู่นานนับเดือน
หญิงหม้าย สามีตาย ไม่พ้นขี้ปากชาวบ้าน เสียงซุบซิบนินทารอยมากระทบหูเป็นระยะ ๆ
'เดี๋ยวไม่แคล้วได้พ่อผัวเป็นผัวอีกคน'
'ความเหงามันไม่เข้าใครออกใคร ถ้าได้กันเองฉันไม่แปลกใจเลย'
คำพูดเหล่านี้ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดคับข้องใจ และตัดสินใจปรึกษาเรื่องนี้กับพ่อสามี
"หนูคิดว่าหนูจะย้ายออกค่ะ ไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้านด้วย"
"แต่มีหนูอยู่ด้วย พ่อก็ไม่เหงา อยู่บ้านนี้คนเดียวมันกว้างเกินไปจริง ๆ หนูไม่ไปไม่ได้เหรอ หนูย้ายออกไปก็ต้องไปเช่าเขาอยู่ วันเวลาผ่านไปเงินเก็บมันจะไม่เหลือนะลูก" เหตุผลที่อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงและสีหน้าท่าทางเศร้าสร้อยของพ่อสามีทำให้ฉันคิดหนัก
'นั่นสินะ ถ้าย้ายออกไป ฉันก็คงไม่มีเงินเก็บอย่างที่พ่อพูดจริง ๆ ตอนแก่ฉันก็คงลำบากแหละ'
"อย่าไปสนใจเลย นินทากาเลเหมือนเทน้ำ บนโลกนี้ไม่มีใครไม่โดนนินทาหรอกลูก พวกเราบริสุทธิ์ใจซะอย่าง อย่าไปใส่ใจมันเลยนะ"
สุดท้ายฉันก็พยักหน้า เปลี่ยนใจ ไม่ไปแล้ว
วันเวลาผ่านไป ฉันยังอยู่ที่บ้านหลังนี้ ดูแลพ่อของคนที่ฉันรัก และไม่ได้มีใครใหม่ จนกระทั่งถึงวันเกิดของเขา เรากินเลี้ยง ฉลองกันอยู่ที่บ้านโดยมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อยู่หลายขวด
เดิมทีมันก็คงจะครึกครื้นกว่านี้หน่อย เพราะพ่อเขานัดเพื่อนไว้ แต่เพื่อนดันติดธุระด่วน ไม่ได้มาร่วมด้วย ดังนั้นจึงมีเพียงเราสองคน
"ที่รักจ๋าาาา ที่รักกลับมาแล้ว" ฉันดึงคนที่อยู่ตรงหน้ามาจูบ คิดถึงเขาเหลือเกิน
เขาเองก็จูบตอบฉันด้วย
"อืมมมม..." ลิ้นของเราหยอกเย้ากันในโพรงปากอ่อนนุ่ม ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้ไปตามสีข้าง กระตุ้นความหงี่ง่านได้อย่างง่ายดาย
อ่านต่อได้ในตอนจบจ้ะ
Guest
