สวัสดีค่ะ ไรท์กลับมาแล้วหลังจากหายหัวไปรักษาตัวจากโรคทางจิตใจมาปีกว่า ตอนนี้ดีขึ้นแล้วแต่ยังไม่หายแต่ก็พอจะเขียนนิยายเรื่องใหม่ได้ ฝากสนับสนุนคอมเม้นติชมด้วยนะคะ ไปเข้าเรื่องกันค่ะ
“ฉันขอโทษแทนพ่อ ฉันขอโทษ ฉันก็เสียใจที่พ่อทำแบบนั้น”
ม่านไหม
“หึ พ่อของเธอลอยนวลหนีคดีไม่ต้องรับโทษ สิ่งที่ฉันกับครอบครัวต้องเจอ แค่คำขอโทษของเธอคำเดียวคิดว่ามันพอเหรอ ห๊ะ!”
ชินณธร
ตัวอย่าง
“ไง...ตื่นแล้วเหรอ”
“นี่คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเหรอ”
“คิดว่าไงล่ะ เธอสกปรกมอมแมมแล้วก็เหม็นเหงื่อขนาดนั้น” ชินณธรเอ่ยพูดพลางเดินเข้าไปใกล้ๆ เตียงของม่านไหมก่อนที่เขาจะนั่งลงที่เตียงตรงหน้าม่านไหมพลางมองจ้องหน้าเธอ ในขณะที่ม่านไหมเธอก็มองจ้องหน้าเขากลับไปเช่นกันด้วยความรู้สึกหวาดระแวงพลางค่อยๆ ขยับตัวหนีไปพิงผนังหัวเตียง
“ฉันไม่ลดตัวลงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอหรอก ป้าสากับสาวใช้โน้นที่เปลี่ยนให้เธอ”
ม่านไหมรู้สึกโล่งใจกับคำตอบของชินณธรพลางถอนหายใจออกมา ก่อนที่ชินณธรจะใช้มือข้างหนึ่งรวบแล้วดึงเอวบางของม่านไหมเข้ามาใกล้ตัว ม่านไหมตกใจพลางทำท่าหวาดกลัว
“ฉัน...ฉันป่วยอยู่นะ” ม่านไหมเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“กลัวเหรอ กลัวอะไร ฉันหล่อขนาดนี้”
“ห๊ะ!” ม่านไหมสบถออกมา จากความกลัวที่เกิดขึ้นในใจเธอกลายเป็นความรู้สึกหมั่นไส้ชินณธรแทน
ตัดฉับ....ไปติดตามต่อในเรื่องจ้าาาาา #ชินม่านไหม
ปล. อัพจบไม่หนีไม่หายแน่นอนจ้า
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช 2537 (รวมถึงฉบับแก้ไขเพิ่มเติมทุกฉบับ) ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงเนื้อหาและนำไปเผยแพร่ในทุกกรณี
ปล. ฝากรีวิวคอมเม้นท์ติชมด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
Guest
