ธันวานี้เป็นวาเลนไทน์ของฉัน

มิถุนายน ** เปิดเทอมในรั้วมหาวิทยาลัยครั้งแรกในชีวิต

 "น้องสา! พี่รหัสเธอฝากของไว้ที่โต๊ะรวม รีบไปเอาเร็ว!"

 เสียงพี่ว้ากปีสามตะโกนไล่น้องปีหนึ่งให้แยกย้ายไปตามหาพี่รหัสของตัวเอง ฉันรีบวิ่งตามเพื่อน ๆ ไปที่โต๊ะรวม แต่ด้วยความซุ่มซ่ามของตัวเอง รองเท้าผ้าใบเจ้ากรรมดันไปสะดุดกับพื้นสนามหญ้า ทำให้ฉันเสียหลัก ล้มลงไปกองกับพื้น 

"โอ๊ย!" ฉันร้องออกมาเบา ๆ เจ็บแปลบที่หัวเข่า เจ็บไม่มากแต่อายมาก เสียงฮือฮาของคนรอบข้างทำให้ฉันรีบก้มหน้าลง ไม่กล้าเงยขึ้นไปสบตาใคร เพราะรู้ว่าทุกคนต้องมองฉันอยู่แน่ ๆ

 แต่ก่อนที่ฉันจะพยายามยันตัวเองลุกขึ้น มือใหญ่ ๆ มือหนึ่งก็ยื่นมาตรงหน้า 

"ลุกไหวไหม?" ฉันเงยหน้าขึ้นมอง... แล้วเหมือนเวลามันหยุดนิ่งไปชั่วขณะ 

คนที่ยื่นมือมาหาฉันเป็นผู้ชายตัวสูง ใบหน้าหล่อแบบที่ดูอบอุ่นแต่ก็ดุพอตัว ดวงตาคมเข้มของเขาสบเข้ากับฉัน แม้ไม่มีรอยยิ้ม แต่กลับมีแววห่วงใยอ่อนโยนจนฉันใจสั่น

 "เอ่อ… ละ… ลุกไหวค่ะ" 

ฉันพูดตะกุกตะกัก แต่สุดท้ายก็คว้ามือเขาไว้ สัมผัสของเขาอบอุ่นมาก มือของเขาใหญ่และแข็งแรง 

พอฉันลุกขึ้นยืนได้ เขาก็ปล่อยมือฉันช้า ๆ แต่ฉันกลับยังรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ติดอยู่บนปลายนิ้ว

 "เดินไหวไหม?"

 เขาถามอีกครั้ง สีหน้าของเขายังดูนิ่งขรึม แต่ฉันกลับรู้สึกว่าความห่วงใยของเขาไม่ได้ลดลงเลย

 “ไหวค่ะ” 

ฉันตอบรับด้วยพยักหน้าด้วย รีบปัดเศษหญ้าที่ติดตามตัว ก่อนจะถามเสียงเบา

 "พี่ชื่ออะไรเหรอคะ?" 

เขาเงียบไปนิดหนึ่ง ก่อนตอบสั้น ๆ

 "พี่ชื่อ ธัน...ธันวา" 

พี่ธัน… ชื่อของเขาเหมือนถูกสลักลงกลางใจฉันตั้งแต่วินาทีนั้นเลย

 ฉันไม่รู้ว่าตัวเองยืนมองพี่ธันนานแค่ไหน จนกระทั่งเขาเอียงคอมองฉันเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง 

"ทำไม?" 

"ปะ... เปล่าค่ะ!" 

ฉันรีบส่ายหน้าหลบตา หัวใจเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน

 ว่าฉัน...ตกหลุมรักเข้าแล้ว