“อืม พอแต่งงานมา ผมไม่มีความสุขเลย ผมอยากมีชีวิตที่อิสระ ไปไหนมาไหนก็ได้โดยที่ดาวไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องฝืนกินอาหารฝีมือดาว ผมรู้ว่าดาวเองก็รู้สึกแย่ที่ผมเลือกจะกินแกงถุงมากกว่า ผมเลยอยากให้เราถอยออกจากกันก่อน แล้วเราค่อยมาตกลงสถานะกันอีกที”
ดารินทร์ยืนนิ่ง แข้งขาของเธออ่อนแรงแต่ก็ยังทรงตัวยืนได้ เขาพูดออกมาขนาดนี้ เราตกลงสถานะกันวันนี้ก็ยังได้ แต่เธอก็นับว่าเขายังใจดีที่ไม่ได้ใช้คำว่า ‘เลิก’ เพราะเธอเองก็คงตั้งตัวไม่ได้แน่ ๆ แค่นี้เธอก็รู้สึกเหมือนโดนของแหลมกรีดลงบนหัวใจจนเจ็บปวดมากแล้ว
วินาทีนั้นเธอรู้สึกราวกับโลกทั้งใบของเธอกำลังแตกสลายลง ดารินทร์มองรถของพนธกรที่เคลื่อนตัวออกจากบ้านไป น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลลงมาอาบแก้ม
ในบ้านเงียบงันมีแค่เสียงสะอื้นของดารินทร์ ทุกคำพูดของพนธกรยังดังก้องในใจ คำเหล่านั้นก็เหมือนมีดที่ทิ่มแทงหัวใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอเจ็บปวดจนแทบขาดใจ…
แล้วเธอจะใช้ชีวิตอย่างไรต่อจากนี้ แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้บอกเลิกแต่ก็ไม่ต่างกันเลย นอกจากชีวิตตนเองที่ต้องกลับไปอยู่จุดเดิม
แล้วลูกในท้องล่ะ?
***************
แววโบ้มาเต็ม รอชมและรอป้อนอาหารเม็ดได้ทั้งแบบเปียก แบบแห้งเลยค่ะ
อย่าลืมกดใจ กดติดตามและกดเข้าชั้นกันด้วยนะค้า จะได้ไม่พลาดการอัพเดทค่า
ทำตากะพริบ ๆ อ้อนแม่ ๆ ค่า
Guest
