แทนกลั้นใจ จิ้มเบอร์พี่เขาลงไปในมือถือ imobile ที่โป๊ยก่ายให้มา กดไม่กี่ตัวเบอร์ที่เคยกดโทรออกก็เด้งขึ้นมา 123...กดปุ่มสีเขียวโทรออก ตอนที่ถือมือถือแนบใบหูอาการมันวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก...
เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้น ครู่เดียวก็หายไป...ยิ่งทำให้ใจเต้นตึกตัก นี่หรือที่เขาเรียกว่าอาการชอบเวลาได้รอสายคนที่แอบปลื้ม
[สวัสดีครับ...] พี่เขาเป็นฝ่ายพูดก่อน แค่เสียงแรกก็หน้าร้อนไปหมดแล้ว
“สวัสดีครับพี่...” คนตอบยิ้มไม่หุบ แม้จะพยายามขบเม้มริมฝีปาก ใจตุ้มๆ ต่อมๆ ปากเริ่มแห้งผากเหมือนปลากำลังขาดน้ำ
[แทนใช่ไหม?...]
“ชะ...ใช่ครับพี่...”
[ครับ...น้องแทนทานข้าวหรือยังครับ]
แทนแทบอยากจะตะโกนร้องออกมาแบบแมนๆ แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าเขาจะได้ฟังคำนี้ ใจเต้นกระหน่ำขึ้นอย่างทำตัวไม่ถูก พี่เขาเรียกน้องแทนด้วย อิ อิ
“แทน...แทนกินแล้ว...แล้วพี่ภีล่ะครับ”
[ทานแล้วครับ...น้องแทนกินข้าวกับอาไร]
“ขนมจีนกับพะแนงครับ...แล้วพี่ภีล่ะครับ”
[หม่าม๊าทำไก่ตุ๋นกับอบวุ้นเว้นให้ทานครับ...]
“แล้วเอ่อ...โป๊ยก่ายบอกว่าพี่ภีอยากคุยกับแทน มีอะไรเหรอครับ” แทนเลือกที่จะไม่อ้อมค้อม ถึงจะแอบคิดไปไกล และคำถามพี่เขามันก็ไปในทำนองนั้น แต่เขาไม่อยากเข้าข้างตัวเอง เลยต้องคิดเผื่อใจไว้ก่อน
พี่เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบให้คนคอยใจจดใจจ่อได้ฟัง
[อยากคุยด้วย...] ได้ยินเสียงหายใจพี่เขา [ให้คุยด้วยได้หรือเปล่า...]
แทนเข้าใจที่พี่เขาพูด
“แล้วพี่ไม่ได้กำลังคบกันกับพี่โมจิอยู่เหรอครับ”
[ไม่ได้คบครับ…ดึกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้โทรไปใหม่นะครับ]
“อ่อ...ได้ครับพี่...”
[พรุ่งนี้อย่าลืมรับสายนะครับ...ฝันดีนะครับน้องแทน...]
“อะ อะไรนะครับ” คนเขินใจลอยไปแล้ว
[พี่บอกว่าฝันดีนะครับ]
“พี่ก็ฝันดีนะครับ” แทนรอให้พี่เขาวาง แต่พี่ก็ยังไม่วางเหมือนจะรอให้น้องวาง “พี่ไม่วางสายเหรอครับ?”
[รอให้น้องวางอยู่ครับ...]
“อ่อ ครับ ...งั้นวางละนะครับ”
[ครับ....] พี่เขาขำเล็กน้อย
“จะวางแล้วนะครับ”
[คร๊าพพพพ.....]
ตู๊ด!!!
Guest
