เสียงเปียโนเบาๆ ล่องลอยไปทั่วคฤหาสน์ซินแคลร์ บทเพลงคลาสสิกบรรเลงไปอย่างแผ่วเบา ก้องกังวานสะท้อนกับผนังหินอ่อนและเพดานสูงโปร่ง แสงแดดยามบ่ายรอดผ่านผ้าม่านสีทองซีด ทำให้ห้องทั้งห้องดูเหมือนภาพวาดเก่าๆ ที่ถูกทิ้งไว้ในกาลเวลา
ในมุมหนึ่งของห้องโถงสูง หญิงสาวคนหนึ่งนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟากำมะหยี่สีเข้ม เสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์สีดำตัดกับผิวขาวซีดของเธอ ผมดำยาวลื่นสลวยไหลผ่านบ่าลงมาถึงแผ่นหลัง ดวงตาคู่โตลึกซึ้งทอดมองออกไปยังหน้าต่างบานใหญ่ รอยยิ้มบางๆ แต้มอยู่บนริมฝีปาก เป็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา… หรืออาจเป็นอย่างอื่น
ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นมาไล้เส้นผมอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหัวเราะเบาๆ กับตัวเอง “วันนี้ก็มีหมอคนใหม่มาสินะ…”
เสียงประตูบานใหญ่ของคฤหาสน์ดังขึ้น “ปัง!” ก่อนที่พ่อบ้านจะรีบก้าวออกไปเปิดต้อนรับแขกผู้มาเยือน
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อน… เสียงเย็นชาแต่นุ่มลึกเอ่ยขึ้น
“ฉันคือ ดร.เอล โลร็องต์ หมอประจำตัวของคุณออเรเลีย ซินแคลร์”
ริมฝีปากของหญิงสาวบนโซฟาขยับขึ้นอีกนิด ขณะที่เธอยกมือขึ้นมาประคองศีรษะตัวเอง หันหน้าช้าๆ ไปยังต้นเสียง
แววตาสดใสเป็นประกาย ราวกับกำลังสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่ที่เพิ่งถูกส่งมาให้ถึงที่
“หมอเหรอ…” เสียงหวานของเธอลากยาวอย่างยั่วเย้า “คุณแน่ใจเหรอคะ ว่าคุณมารักษาฉัน… ไม่ใช่ตัวคุณเอง?”
Guest
