"มึงจะรักกูไม่ได้ขนาดนั้นเชียวหรือ ต่อให้ต้องอยู่กับกูไปอีก 100 ปีก็ไม่ได้งั้นหรือไง" น้ำเสียงอ่อนยวบ ยิ่งเมื่อได้รู้ว่าต่อให้อีกฝ่ายจะตายจากมาอยู่กับเธอก็คงจะยังไม่รักเธออยู่ดี
"ไม่ค่ะ ปิ่นไม่ได้รักคุณ ปิ่นขอโทษ แต่ปิ่นโกหกไม่ได้" เธอเริ่มเจ็บไปทั่วทั้งตัว มันเริ่มคิดอะไรไม่ออก
"มึงนี่มัน . . . กูอยากจะฆ่ามึงให้ตายคามือจริงๆ แต่ว่าทำไมกัน . . พอถึงเวลากูกลับทำไม่ได้ เพราะกูรักมึงเกินไปงั้นเหรอ กูทั้งโกรธทั้งแค้น ตอนเห็นมึงอยู่กับมัน แค้นจนอยากจะฆ่าให้ตาย แต่ว่าพอมีโอกาส กูกลับทำมึงไม่ลง" แรงบีบคลายลง น้ำเสียงแข็งกร้าวเริ่มอ่อนลง ปลายนิ้วปาดไปที่พวงแก้มอย่างที่ชอบทำเหมือนตอนยังมีชีวิต
"เพราะฉันรักเธอมากไปงั้นเหรอ แล้วมันจะเป็นฉันไม่ได้จริงๆ ใช่ไหม คนที่เธอรัก จะเป็นฉันบ้างสักชาติไม่ได้เลยเหรอ"