เฟรย่า คหบดินทร์
หญิงสาวเจ้าสำราญชอบเที่ยวบาร์โฮสเป็นชีวิตจิตใจแต่ในความร่าเริงสดใสนั้นใครจะรู้ว่าเธอเก็บงำเรื่องราวความเจ็บปวดเอาไว้มากมาย
"ชีวิตคนเรามันเรามันต้องเดินไปข้างหน้าเฟรเธอจะจมปลักอยู่กับอดีตแบบนี้ไม่ได้"
"เลิกทำตัวแบบนี้เสียที"
นั่นคือคำพูดของผู้เป็ยพี่ชายแท้ๆ ของเธอแม้เธอจะอยากลืมเรื่องราวในอดีตไปแต่เธอก็ไม่อาจตัดภาพในอดีตออกไปจากความทรงจำได้แล้วเธอจะเริ่มต้นใหม่แล้วก้าวต่อไปข้างหน้าได้อย่างไร
“อยู่ไหนน่ะ! ออกมานะ ออกมา! เลิกเล่นแบบนี้สักที! เฟรไม่ตลกนะ”เฟรย่าตะโกนร้องออกมาราวกับคนเสียสตินั่นทำให้จัสมินพอจะเดาได้ว่าเฟรย่าวิ่งตามอะไรออกมา
“เฟรใจเย็นๆ ไม่ใช่หรอก เฟรแกแค่ตาฝาด”จัสมินโผเข้ากอดเพื่อนรักน้ำตาคลอความเจ็บปวดนี้นับวันมันยิ่งหนักหนาขึ้นทุกวันจนจัสมินหวั่นใจ
“แต่ฉันเห็น ฉันเห็นจริงๆ นะ จัสมินแกก็เห็นแกอย่ามาอำฉันเลย”น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรินออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่ฉันจะตื่นจากฝันร้ายนี้เสียทีนั่นคือคำถามที่เฟรย่าเฝ้าถามตัวเองทุกค่ำคืน
“ฉันไม่เห็นเฟร มันเป็นไปไม่ได้หรอก แกตั้งสติก่อนนะ”
จัสมินพยายามหว่านล้อมให้เฟรย่าสงบสติอารมณ์ให้กลับสู่สภาวะปกติ
"ฉันเห็นจริงๆ นะ จัสมินแกไม่เห็นจริงๆ เหรอ"
"ไม่เฟร ฉันไม่เห็นแกตั้งสตินะแกเมาหรือเปล่า"จัสมินเองก็ดวงตาแดงก่ำด้วยความสงสารเพื่อนจับใจ เธอได้แต่หวัง หวังว่าสักวันเฟรย่าจะก้าวผ่านเรื่องราวเลวร้ายนี้ไปได้เสียที
"ฉันไม่ได้เมาจัสมิน ฉันเห็นจริงๆ"เฟรย่ายังคงยืนยันว่าสิ่งที่เธอเห็นนั้นเธอไม่ได้ตาฝาดไป
ภูผา ณชานันท์
เด็กหนุ่มนักเรียนทุนของมหาวิทยาลัยเอกชน K
"ว้าย~ ขะ ขอโทษค่ะ"เฟรย่าระล่ำละลักกล่าวขอโทษเมื่อเดินชนใครก็ไม่รู้แถมยังทำไวน์หกใส่เขาอีกต่างหาก
"..."
"ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันซุ่มซ่ามเอง ฉันจะชดใช้ค่าชุดให้นะคะ"
"ไม่เป็นไรครับแค่ชุดพนักงาน"น้ำเสียงทุ้มตอบกลับในระดับเสียงปกติแต่เพราะทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากทำให้เฟรย่าได้ยินมันอย่างชัดเจน
"ภูผา?"ทันทีที่เงยหน้าขึ้นเฟรย่าก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาของภูผา พอมองดีๆ เด็กคนนี้ก็หล่อใช้ได้เลยนะไม่สิหล่อมากต่างหากถ้าบอกว่าเขาเป็นซุปตาร์เธอยังเชื่อเลยจมูกก็โด่งตาก็คมกลิ่นก็หอมทะลุกลิ่นแอลกอฮอล์เลย
"ช่วยปล่อยมือจากผมด้วยครับ"
"ดะ เดี๋ยว ฉันสนใจนายอ่ะ เลิกทำงานนี้แล้วมาเป็นเด็กฉันไหม"
"เธอนี่มันเป็นผู้หญิงแบบไหนกันวะ! เอามือออกจากแขนฉันได้แล้ว"
"หึ~ เวลานายโมโหแล้วน่ารักดีนะ เหมือนแมวขี้วีนเลย"
Guest
