ต่ำกว่าไพร่

เพราะเป็นแค่ลูกเมียทาส ในวันที่ไม่มีใครปกป้องจึงถูกขายไปยังโรงน้ำชาที่ใคร ๆ ก็รู้ว่ามันคือโรงชำเราบุรุษ!

"สาแก่ใจยิ่งนัก เป็นถึงลูกชายเจ้าพระยาขายได้แค่สี่บาทราคาต่ำกว่าไพร่เสียด้วยซ้ำ"

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แม้นจะเป็นลูกเจ้าพระยา แต่เพราะเกิดจากแม่ที่เป็นเพียงทาสสินไถ่ ถือเป็นสมบัติของนาย จะฆ่ารึจะขายก็เป็นสิทธิ์ขาดของเจ้าของ ในวันที่ไร้คนปกป้องจึงถูกขายให้โรงน้ำชาตลาดจีน ที่ใครต่างรู้กันว่าลับหลังร้านน้ำชาแห่งนี้คือซ่องโคมแดงของพ่อค้าชาวแผ่นดินใหญ่

ตึกไม้เก่า ๆ สูงสองชั้นตั้งริมคลองปากพญาท้ายชุมชนตลาดจีน ชาวบ้านเรียกกันโรงน้ำชาแต่สัญลักษณ์หน้าตึกที่แขวนโคมไฟกระดาษสีแดงสดเรียงราย บนโคมวาดรูปกระต่ายขนฟูขาวนวลกำลังถูกราชสีห์ตะปบกัดที่หลังคอ บ่งบอกถึงสถานที่ที่เหล่าผู้มีอำนาจและกำลังอย่างราชสีห์สามารถข่มเหงผู้อ่อนแอที่บริสุทธิ์ขาวผ่องอย่างลูกกระต่ายได้ตามอำเภอใจเพียงแค่มีกำลังทรัพย์ หาใช่โรงน้ำชาแต่มันคือ...ซ่อง

"เพราะอีเป็นทาส นายขายยังไงก็ต้องยอม อั๊วะมีเงินก็แค่จ่ายซื้อมา"

"ไม่ใช่ว่าอีราคาถูกหรอกรึ"

"นั้นก็ใช่ อียังหนุ่มยังสดอยู่ขายได้แน่ ๆ ทำเงินให้เราพอจะนั่งสำเภากลับแผ่นดินใหญ่แน่นอน"

"ก่อนจะขายไปชำเราให้ใคร ข้าซื้อขาดได้หรือไม่"

"ลื้อเป็นใคร?!"

-----

"ชื่อเจ้าคือผลไม้รสเปรี้ยวอมหวานใช่หรือไม่"

"ขอรับ"

"มะเฟืองรสหวานอมเปรี้ยว แต่ดูท่าเจ้าจะเปรี้ยวซ่าเฉพาะยามอยู่บนตัวพี่...ถูกมั้ย"

"!!!"

"ยามหมดฤทธิ์รัก อาอารมณ์ร้อนแรงทุเลา เจ้าก็หลงเหลือเพียงความหวานจนพี่อยากทำให้เจ้าเปรี้ยวเข็ดฟันอีกสักครา"

"พะ พอแล้วขอรับ"

-----

"คุณเฟืองไม่ได้มีอะไรเสียหายนะขอรับ น้องเป็นถึงลูกเจ้าพระยา"

"น้องงั้นรึ? แต่แม่มันก็เป็นแค่ไพร่ใต้ถุนเรือน ทั้งคนที่เจ้าเรียกว่าน้องบอกว่าเป็นคนรักอย่างเต็มปาก ก็ได้มาจากการซื้อไถ่มาจากซ่อง! แค่นี้ก็เพียงพอให้เก็บมันไว้ได้แค่ท้ายครัว อย่าได้เอามาออกเรือนเคียงคู่ลูกของแม่!"

-----

"งั้นข้าขอซื้อลูกข้าคืน! กี่เบี้ยคุณหลวงรีบบอกมา"

"ไม่ขายขอรับ ถึงขายเห็นทีเจ้าพระยาจักไม่มีเบี้ยพอซื้อ"

"กระไรนะ!" จากที่อยากจะจบเรื่องราวโดยเร็วและถูกต้องตามกฎมณเฑียรบาลในการซื้อขายทาส เจ้าพระยากลับต้องเลือดขึ้นหน้าเมื่อถูกหาว่าไม่มีเบี้ยที่จะไถ่ตัวลูกคืนมา