ข้าไม่ขอเป็นชายาของท่าน

“บอกข้ามา ยาแก้พิษอยู่ที่ไหน”ชินอ๋องเฉิงซีไห่บีบคอพระชายาของตัวเองที่วางยาผู้หญิงที่เขารัก 

           ความริษยา เกิดได้ในผู้หญิงทุกเวลา 

           โดยเฉพาะผู้หญิงที่หึงหวงสามีตัวเองกับผู้หญิงอื่น 

           “ในเมื่อท่านบอกว่าข้าวางยาพิษหมายจะฆ่านาง เช่นนั้นแล้ว ข้าจะมียาแก้พิษไปไย”ซูหลิงซิงมองสามีด้วยน้ำตานองหน้า 

           ตอนนี้นางโดนมัดไว้เพื่อเค้นเอาความจริง 

           ทว่า นานข้ามวันแล้วซักถามไปก็ไม่ได้อะไร 

           “ถ้าเจ้ายังไม่พูดอีก อย่าหาว่าข้าใจร้าย”เฉิงซีไห่กล่าว  

           “หึ!”นางยิ้มเยาะ “นี่ท่านยังไม่ใจร้ายกับข้าอีกหรือ” 

           เขาปล่อยมือที่บีบคออีกฝ่ายออกอย่างไม่สบอารมณ์ 

           “แคร๊กๆ”ซูหลิงซิงไอระรัวก่อนจะสูดหายใจเข้าปอด เพื่อเอาอากาศเข้าไป  

           เฉิงซีไห่มองสภาพของชายาของตัวเองแล้วเมินหน้าไปทางอื่น 

           “จะบอกได้หรือยัง หรือจะให้ข้าสั่งเฆี่ยนเจ้าจนตาย” 

           “ตอนนี้ท่านก็สั่งให้คนเฆี่ยนข้าจนปางตายแล้ว อีกก้าวเดียว ข้าก็คงจะก้าวลงปรโลก” 

           “เจ้าโดนไปแค่ไม่กี่ไม้ จะตายได้อย่างไร” 

           “หึ!”ซูหลิงซิงแค้นยิ้มมุมปากราวกับเยาะหยันสายตาของอีกฝ่าย 

           นางเจ็บปางตายเช่นนี้ เขายังบอกว่าเล็กน้อย 

           ถ้าเปลี่ยนจากนางเป็นผู้หญิงอีกคน ..ต่อให้บาดแผลนิดหน่อย เขาคงมองเป็นเรื่องใหญ่ 

           คนไม่สำคัญ ยังไงก็ไม่สำคัญ 

           นางเหนื่อยแล้ว ล้าแล้ว 

           พอแล้วกับความรักที่มอบให้ไป 

           “ ...”ซูหลิงซิงน้ำตาไหล “ต่อให้ข้าตาย ข้าก็ไม่มียาถอนพิษให้” 

           “ยังจะไม่ยอมมอบยาอีกหรือ จะดื้อรั้นไปถึงเมื่อไหร่ อยากให้ข้าสั่งโบยเจ้าจนตายหรืออย่างไร” 

           “ต่อให้โบยข้าจนตาย ข้าก็ไม่มียาถอนพิษจะมอบให้” 

           “ดี เจ้าดื้อรั้นนัก”เฉิงซีไห่โมโห “โบยนางต่อไป โบยจนกว่านางจะยอมบอกว่ายาถอนพิษอยู่ที่ใด” 

           พูดจบเขาก็เดินออกไป 

           บ่าวรับใช้ทำหน้าที่โบยตามคำสั่งของเจ้านายอย่างไม่ลดละ 

           “อึก!”ซูหลิงซิงเจ็บทั้งใจและกาย 

น้ำตาไหลหลั่งริน สายตามองพระสวามีที่เดินจากไปจนลับตา 

“ชาตินี้ผิดที่ข้ารักท่าน จึงต้องมาเจ็บตัวเจ็บใจเช่นนี้”นางสำนึกผิดแล้วที่รักเขา 

“หากชาติหน้ามีจริง ข้าจะไม่รักท่าน”ซูหลิงซิงสาบานกับตัวเอง “ระหว่างเรา ขอให้จบลงแค่เพียงชาตินี้ ชาติหน้าอย่าได้พบเจอ” 

นางรู้สึกผิดที่ไม่ฟังคำพ่อแม่ เอาแต่ใจตัวเอง ดื้อรั้นจะแต่งงานกับเขาให้ได้ 

สุดท้ายแล้วอย่างไร 

เป็นนางเองที่ไม่เหลือใคร 

           “ท่านพ่อ ท่านแม่”ซูหลิงซิงนึกถึงบิดามารดาและพี่ชาย “อาหย่ง” 

           “ฟึบ!”เสียงไม้ฟาดลงบนแผ่นหลังของนางครั้งแล้วครั้งเล่า “ฟึบ!” 

         เลือดไหลนองลงสู่พื้น 

           “ ..”ซูหลิงซิงมองเลือดที่ไหนจากช่วงล่างของตัวเอง 

           “เลือด!”คนโบยตกใจ “เหตุใดมีเลือดไหลเยอะเช่นนั้น” 

           “หรือนางจะตกเลือด”เสียงพวกเขาพูดคุยกัน 

           ขณะที่สติสัมปชัญญะของซูหลิงซิงค่อยๆ เลือนราง 

           นางไม่อาจรับรู้สิ่งใดได้อีก 

           โลกดับมืด พร้อมกับลมหายใจที่สิ้นสุดลง 

           ทุกอย่างว่างเปล่า โล่งสบาย 

           ร่างกายนางเหมือนได้หลุดพ้น 

           ความตายเป็นเช่นนี้เองหรือ 

           เหตุใดยามตายแล้วรู้สึกดีกว่าตอนมีชีวิตอยู่เล่า 

           ร่างกายไม่เจ็บปวดทรมานอีกแล้ว