ท่านแม่ทัพมีมารดาตัวน้อย

เหริ่นยี่หวา เด็กหญิงตัวน้อยวัยแปดหนาวไม่มีมารดาซบอก ไม่มีบิดาคอยปกป้อง เติบโตในบ้านเช่าหลังเก่าซอมซ่อบน ถนนปิงอัน ภายใต้การเลี้ยงดูของยายจวง แม่นมชั้นล่างที่มีหน้าที่เตรียมอาหารและของใช้ในจวนแม่ทัพแต่เนื่องจากเป็นสาวใช้ที่ไม่ค่อยสำคัญจึงพักนอกจวนเพื่อความสะดวก 

            มารดาของนางเป็นคนที่จวนแม่ทัพจงเกลียดจงชังที่สุด เพราะอดีตฮูหยินเส้าต้องผูกคอตายก็เพราะ เจียวหลาน มารดาของเหริ่นยี่หวา จึงทำให้ยายจวงเก็บเรื่องของหว่าหวาน้อยเป็นความลับจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต  

            เหริ่นยี่หวาอายุแปดหนาวได้รับรู้เรื่องราวอันน่าหดหู่ ทั้งยังเสียใจที่มารดาตนเองเป็นต้นเหตุให้ท่านแม่ทัพต้องกำพร้ามารดา แต่ก็ขัดต่อคำขอสุดท้ายของยายจวงไม่ได้ จึงเข้าไปทำงานดูแลท่านแม่ทัพให้ดีแทนท่านยายที่จากไป  

            หลังทำพิธีฝังศพท่านยาย เหริ่นยี่หวาเปิดกล่องเงินที่ท่านยายมอบให้ เป็นเงินทั้งชีวิตของท่านยาย ให้นางเก็บเอาไว้ให้ดี แต่ทว่ามันมีเพียงไม่กี่ตำลึงกับพวงอีแปะประมาณสักหนึ่งร้อยเหรียญได้กระมัง  

            “เฮ้อ...หว่าหวาน่าสงสารจริง ๆ ไร้ที่พึ่งแล้วยังมีเงินเท่านี้ แล้วจะเอาเงินที่ไหนดูแล้วแม่ทัพเส้าฉินของยายจวงล่ะ” แม้ว่านางจะเป็นเด็กขยันขันแข็ง ทำงานเก่งก็จริง แต่ทว่าไม่ได้เป็นบ่าวในจวนแม่ทัพ เบี้ยรายเดือนนางตั้งใจไม่รับเพื่อสะดวกในการออกจากจวนแม่ทัพเมื่อสมควรแก่เวลา 

แต่เพื่อไม่ให้ผิดคำสัญญาของยายจวง นางต้องทำงานสองที่อย่างแข็งขันคือตื่นเช้าทำซาลาเปาไปขาย กับทำงานในจวนแม่ทัพจนดึกดื่นค่อยกลับมานอน 

            เหริ่นยี่หวามองยังประตูจวนที่สูงตระหง่านเบื้องหน้าด้วยแววตามุ่งมั่น เพื่อชดเชยความผิดแทนมารดาและทำตามคำขอสุดท้ายของท่านยาย นางจะตั้งใจดูและแม่ทัพเส้าฉินของท่านยายอย่างดี และจะเก็บเรื่องมารดาของนางเอาไว้อย่างมิดชิด ไม่ให้เส้าฉินรู้เป็นอันขาด  

            แต่ไฉนพ่อบ้านให้นางให้ไปปรนนิบัติล่ะเส้าฉินล่ะ 

            “หว่าหวา...นี่เสื้อผ้าของท่านแม่ทัพเจ้าเอาไปวางที่ข้างอ่างน้ำเถอะ อย่าให้ท่านแม่ทัพรอนานเล่า”  

            “หา!...ให้หว่าหวาเตรียมชุดให้ท่านแม่ทัพหรือ”  

            “ใช่น่ะสิไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นผู้ใด แม่ทัพไม่อนุญาตให้สตรีอายุระหว่างสิบเอ็ดถึงสี่สิบเก้าปีเข้าห้องส่วนตัว” 

            “ทำไมเจ้าคะ” เหริ่นยี่หวายกมือขึ้นเท้าแก้มย้วย ๆ ของตัวเองพลางถามอย่างไม่เข้าใจ เหตุใดต้องห้ามสตรีอายุเกินสิบปีเข้าห้องด้วยล่ะ หรือว่ามีเหตุผลอื่น  

            “ก็ป้องกันสตรีปีนเตียงท่านแม่ทัพน่ะสิ ท่านแม่ทัพเกลียดสาวใช้ที่คิดปีนเตียงที่สุด”  

            เหริ่นยี่หวาสะดุ้งจนหลังตั้งตรง ‘คำว่าสาวใช้ที่คิดปีนเตียง’ ใช่หมายถึงมารดาของยี่หวาหรือเปล่านะ...แล้วถ้าหากแม่ทัพเส้าฉินรู้ว่าหว่าหวาเป็นลูกของมารดาคนที่ชิงชังจะฆ่าหว่าหวาทิ้งหรือไม่ 

            หึ๋ยยย…หว่าหวาก็กลัวนะ พ่อบ้านให้หว่าหวาไปได้อย่างไรหว่าหวากลัวจนแข้งขาสั่นไปหมดแล้ว (>_ 

            เส้าฉินเป็นแม่ทัพที่ทั้งเจ้าระเบียบและเย็นชา ทั้งยังเกลียดสตรีที่เข้าใกล้เป็นที่สุด แล้วเด็กน้อยอย่างหว่าหวาที่เป็นลูกของสตรีที่ชิงชังจะรอดหรือไม่นะ! ‘หว่าหว่าชักหวั่นใจแล้วสิ!’ 

            แต่ทว่าหว่าหวาไม่อยากใกล้ชิดเส้าฉินนี่นา กลัวว่าเส้าฉินจะรู้ว่านางเป็นลูกสาวของคนที่เขาเกลียด...หากเขารู้แล้วจะฆ่าหว่าหวาหรือเปล่านะ...ถ้าอย่างนั้นหว่าหว่าจะดูแลฉินฉินดี ๆ ให้ฉินฉินใจอ่อนก็แล้วกัน 

            อย่าโกรธหว่าหวาเลยนะ...หว่าหวาไม่ได้ตั้งใจปกปิด! 

*******************