ลภิสราใช้ความหวังและความใจเย็นเป็นอย่างมากที่อยู่ตรงนี้ แม้ว่าความหวังมันจะเลือนลางเหลือเกิน ถามว่าเธอเหนื่อยมั้ยที่ต้องอยู่ตรงนี้ เธอตอบได้เลยว่าเธอเหนื่อยมาก แต่เพราะความรัก มันเลยทำให้เธอยังอยู่ตรงนี้ หากว่าเขายังไม่มีใคร ก็แปลว่าเธอยังมีสิทธิ์ไม่ใช่เหรอ
ระหว่างที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ขณะที่เตรียมอาหารเช้าให้เขา แต่มันคงเรียกว่าอาหารเช้าไม่ได้หรอกนะ เพราะนี่มันจะเที่ยงกว่าแล้ว อยู่ดีๆ ร่างสูงก็เข้ามากอดจากด้านหลัง เขาไม่ได้กอดอย่างเดียว แต่เขายังลูบไล้ไปที่เนินอกตูมเต่งของเธอ
“หยุดเลยค่ะบอส” ลภิสราดุเสียงไม่จริงจัง เพิ่งจะตื่นยังไม่ได้รับประทานอาหารเลย จะมาสร้างอารมณ์อีกแล้วเหรอ ทำไมอยู่ดีๆ บอสของเธอถึงหื่นแบบนี้
“ทำไมล่ะ ก็คนมันหิวนี่นา” เชนเอ่ยเสียงอ้อน