ถ้าหากเรารักกันได้

เขาหล่อ เขารวย เขามีความสามารถ เขาดุดันแบบไม่เกรงใจใคร และเขาเกรี้ยวกราดต่อศัตรูเหมือน...เฉือ 

เกลียดนะ...แต่จำได้ว่าน้องไม่กินขิง ไม่กินผักชีในข้าวต้ม 

ไม่สนใจหรอก...แต่มาดักรอทันทุกครั้งที่น้องคิดหนี 

โกรธมาก...แต่มาอุ้ม มากอดน้องที่เจ็บเพราะตัวเอง 

ชังนำหน้าสุด ๆ ...แต่เอาโทรศัพท์น้องไปแอบไม่ให้ติดต่อใครได้ โดยเฉพาะผู้ชาย 

ร้ายถึงขนาดนี้ ถ้ายังไม่รักกันอีก จะร้องโฮกปี๊บแล้วนะ! 

--------------------------------- 

“ถ้าอยู่แบบสบาย ๆ มันลำบากนักก็อย่าออกไหนอีกเลย” ชายหนุ่มเท้าสะเอวมอง หันใบหน้าเครียดขึงไปทางภูตะวันและติณห์ที่ตามมาติด ๆ “ไปเอาโซ่กับกุญแจมา” 

เสียงตวาดจนน่ากลัวว่าคอจะแตกทำเอาชายหนุ่มทั้งสองคนพูดไม่ออก หากไม่มีใครยอมทำตามเขาสักคน รมย์มองกราดคนที่กล้าขัดคำสั่งเป็นครั้งแรกด้วยความไม่พอใจ หันหลังเดินออกไปจากห้อง ไม่นานก็กลับมาพร้อมเครื่องพันธนาการที่ต้องการ 

ร่างกายของสาริศารวดร้าวและอ่อนล้าเกินกว่าจะลุกหนีได้อย่างรวดเร็วตามที่ใจคิด เธอมองข้อเท้าตัวเองที่ถูกล็อกไว้ด้วยโซ่เส้นเขื่อง ส่วนอีกด้านพันอยู่กับเหล็กดัดหน้าต่าง ความยาวของมันแค่พอให้เดินไปมาในห้องนี้และเข้าไปในห้องน้ำเท่านั้น 

“เชื่องเมื่อไหร่จะปลดออกให้” 

----------------------------------- 

...ผิวกายขาวผุดผาด เอวคอด สะโพกกลมกลึง สาริศาคงไม่รู้ว่าเวลาที่ตัวเองปัดป่ายเรือนผมออกจากกลางแผ่นหลังแล้วเหลียวกลับมามองเขาด้วยดวงตาปรือฉ่ำกับริมฝีปากที่เผยอน้อย ๆ แบบนั้น มันดูเย้ายวนเพียงใด... 

...เธอเอนตัวไปด้านหลัง ยกสองมือจิกกำผ้าม่านตรงหน้าต่างเอาไว้ ดวงตาบนใบหน้าเหยเกมองร่างแข็งแรงที่ยังคงอุ้มตัวเองจนลอยเหนือพื้นอยู่มากโข...