[ อ่านฟรี ] ข้าหวังเพียงพบเจ้า (จบ)

คำโปรย

จะทำอย่างไรเมื่อ"จินหนี่ว์" ปลาคาร์ฟตัวน้อยที่เป็นธิดาเทพแห่งเผ่าหนี่วาลึกลับหายตัวไปในเทศกาลลอยดอยฉูจวี๋ โดยการลอบทำร้ายจากความอิจฉาริษยาของลูกสาวคนเดียวของหัวหน้าเผ่าอย่างฟางที่มี่ 

ทำให้จินหนี่ว์ได้ออกสู่ภายนอกเผ่า ได้สัมผัสความรู้สึกมากมายทั้งความรัก ความสัมพันธ์ ความเจ็บปวด และการจากลา

ภายหลังกลับจากโลกภายนอกแล้วแม้เสียความทรงจำไปทั้งหมดแต่ความรู้สึกยังคงเฝ้าคนึงหาอยู่ตลอด 

"เฉิงจื่อหาน"

ตัวอย่าง

จินหนี่ว์หลบสายตาคมกริบของเขาเล็กน้อย ก่อนจะล้วงเข้าไปในเสื้อของตนเอง แล้วหยิบวัตถุเล็กๆ ออกมา มันคือเกร็ดปลาประกายสีฟ้าใสที่ดูงดงามสะดุดตา นางยื่นมันให้เฉิงจื่อหานดูด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย

“บางที…ท่านอาจจะสัมผัสได้ถึงสิ่งนี้เจ้าค่ะ มันคือเกร็ดของปลาที่ข้าเก็บได้ระหว่างเดินทางมาที่นี่ ข้าเห็นว่ามันงดงามดีก็เลยเก็บติดตัวไว้ ไม่คิดว่ามันจะทำให้ท่านเข้าใจผิดได้ถึงเพียงนี้…”

คำพูดของจินหนี่ว์เต็มไปด้วยความจริงใจ แต่ก็มีความลังเลปะปนอยู่ ทว่ามันเพียงพอที่จะทำให้เฉิงจื่อหานชะงักไปเล็กน้อย เฉิงจื่อหานจ้องมองเกร็ดปลาที่จินหนี่ว์ยื่นให้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนางด้วยสายตาเฉียบคม ราวกับดวงตานั้นสามารถมองทะลุไปถึงจิตใจของนางได้ “ข้ายังไม่ได้บอกเลยแม้แต่นิดว่าสัตว์เลี้ยงของข้าคืออะไร…แล้วเจ้าไปรู้ได้อย่างไรว่าเป็นปลา?”

คำถามนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจของจินหนี่ว์ นางนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้สงบที่สุด แม้ภายในจะวุ่นวายราวพายุโหม “ข้า…ข้าแค่เดาเจ้าค่ะ” นางตอบเสียงแผ่ว

เฉิงจื่อหานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ท่าทีสงบนิ่งของเขากลับเพิ่มความกดดันขึ้นในอากาศ “เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นเพียงแค่การเดา? หรือเจ้ามีเรื่องอื่นที่ปิดบังข้าอยู่?”

จินหนี่ว์สูดลมหายใจลึก รู้ดีว่าทุกคำพูดที่หลุดออกจากปากจะต้องรัดกุมและไม่ก่อให้เกิดข้อสงสัยมากไปกว่านี้ “เป็นเพียงการคาดเดาจริงๆ เจ้าค่ะ” นางกล่าวพร้อมก้มศีรษะลงเพื่อแสดงความนอบน้อม “หากข้าทำให้ท่านไม่พอใจ ข้าขออภัยจริงๆ”

ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะพิสูจน์เองว่าคำพูดของเจ้าจริงหรือไม่” เขายกมือขึ้นและทันใดนั้นพลังก็แผ่กระจายออกมาจากร่างของเขา จินหนี่ว์รู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่ทำให้หัวใจนางเต้นระรัว ร่างของนางเริ่มสั่นไหว ราวกับพลังที่ซ่อนอยู่ภายในกำลังจะถูกเปิดเผย

“อย่า!” เสียงร้องของจินหนี่ว์ดังขึ้นโดยไม่ทันยั้งคิด นางรีบก้าวถอยหลังเล็กน้อย ใบหน้าซีดเผือดขณะที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ข้า…ข้าขอร้อง อย่าทำเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ! ได้โปรดเถิด!”

เฉิงจื่อหานหยุดชะงักกับปฏิกิริยาของนาง ดวงตาคมกริบของเขาจ้องลึกเข้ามาในสายตาของจินหนี่ว์ ราวกับต้องการเจาะลึกเข้าไปในจิตใจของนาง “เจ้าแค่พูดความจริงออกมา”

จินหนี่ว์ยืนตัวสั่น ริมฝีปากของนางเม้มแน่นจนแทบไม่มีสี น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้เริ่มเอ่อคลอในดวงตา นางรู้ดีว่าไม่อาจหลบเลี่ยงสถานการณ์นี้ไปได้อีกต่อไป หากนางยังปิดบังความจริง สิ่งที่เขาทำต่อไปอาจเลวร้ายยิ่งกว่าที่นางเคยจินตนาการ “ท่าน…ท่านอยากฟังความจริงหรือเจ้าคะ?” นางถามด้วยเสียงที่แผ่วเบาแต่ยังคงสั่นสะท้าน

เฉิงจื่อหานจ้องนางนิ่ง น้ำเสียงเย็นชาแต่หนักแน่น “พูดมา”

สถานะ : จบแล้ว