เจ้าสาวในรอยชัง

“พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันจะหลุดพันธะนี้” 

เจ้าของเสียงอย่างภาธรก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างกายคนที่พูดด้วย ซึ่งนั่นก็คือ ปวริศา ภรรยาที่ได้มาด้วยความไม่เต็มใจ 

หญิงสาวเม้มปากแน่น พร้อมกับต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ หล่อนรู้ถึงสิ่งที่ภาธรกำลังจะบอกดี ในเมื่อวันพรุ่งนี้คือ วันที่เขาและเธอจะหย่าขาดจากกัน 

ปวริศาเหลือบมองใบหน้าของคนพูด ก่อนก้อนสะอื้นจะวิ่งมาจุกอยู่ที่คอ เพราะทั้งน้ำเสียงและแววตาของภาธร มันสื่อได้ว่าเขาดีใจที่ได้เปลี่ยนสถานะเป็นวิวาห์ร้าง 

ไม่ได้มีความลังเลอยู่เลยสักนิด 

หญิงสาวยกยิ้มอย่างชอกช้ำ และเจ็บไม่ต่างจากมีฝูงมดมารุมกัดกิน ก่อนจะตอบเสียงสั่น 

“ค่ะ” 

“ยังอยากจะทำหน้าที่เมียอีกไหม ฉันจะได้ทนทำให้คืนนี้” พูดจบก็มีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏที่มุมปาก พร้อมกับสายตาเบนไปที่เตียง 

หญิงสาวส่ายศีรษะปฏิเสธพร้อมกัดปากแน่นกว่าเดิมจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บ นั่นคงไม่ได้เจ็บมากไปกว่าหัวใจซึ่งบีบรัดตัวอย่างรุนแรง เพราะรู้ว่าเขากำลังสื่อถึงอะไร ทั้งแววตาและน้ำเสียงมันมีแต่ความเหยียดหยาม 

“ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรือ หน้าที่นั้น” 

“คุณธรอย่าใจร้ายกับหวานสักวันจะได้ไหมคะ” 

“ใจร้าย…ฉันเคยทำแบบนั้นหรือหวาน…” ไม่เพียงพูดน้ำเสียงคล้ายจะหัวเราะ ยังเชยคางมนขึ้นให้สบตากับเขา ดวงตาคู่คมพบความสะใจวิบวับอยู่ในนั้น 

“อย่ากัดปากตัวเองสิ เดี๋ยวก็ช้ำกันพอดี คืนนี้จะไม่พร้อมสำหรับฉันนะ” 

“หวานขอร้อง” เธอได้แต่วิงวอน ก่อนจากกันหล่อนขอซึมซับความสุขบ้างไม่ได้หรือ เพราะที่ผ่านมามักได้รับความเย็นชา จนตอนนี้หัวใจหล่อนใกล้จะล้มเหลวเต็มทนแล้ว 

ภาธรคำรามฮึในลำคอ ก่อนจะผละออกห่าง “เจอกันที่เขตสิบโมง” 

“ค่ะ” 

จะให้หล่อนตอบอะไรได้อีกนอกจากคำนี้ต้องยอมรับความจริงว่าเขาไม่รักและไม่เคยรัก ก่อนจะได้ยินอีกหนึ่งประโยค 

“อยากได้หรือ เอาไปด้วยสิ ไม่งั้นมันจะจบลงที่ถังขยะ” สิ่งที่ภาธรหมายถึงคือรูปแต่งงานที่ปวริศายืนมองมันอยู่นานแล้ว