เมื่อพยาบาลสาวกำลังจะข้ามถนนไปซื้อส้มตำทว่ากลับถูกรถชน ตื่นขึ้นมาอีกทีพบว่าตนเองอยู่ในร่างของเซียวฮวา ฮองเฮาผู้ที่พระสวามีเกลียดชังจนไม่อยากเห็นหน้า แต่ไม่สามารถปลดนางลงจากตำแหน่งฮองเฮาได้เนื่องฮ่องเต้ต้องใช้อำนาจจากตระกูลของนางคานอำนาจขุนนางในราชสำนัก มิหนำซ้ำร่างที่เธอมาอาศัยอยู่ยังถูกฮ่องเต้กล่าวหาว่ามีชู้อีก นี่มันพล็อตนิยายน้ำเน่าชัดๆ!!
“โอ๊ย! อยากจะบ้าตายจะน้ำเน่าไปถึงเมื่อไหร่ ทำไมไม่ให้ฉันย้อนไปในหมู่บ้านชนบทแบบในนิยายสร้างตัวปลูกผักทำฟาร์ม เลี้ยงหมู เลี้ยงไก่ แบบนั้นยังดีเสียกว่า"
ผิงกั่วมองหน้าผู้เป็นเจ้านายอย่างงง ๆ ว่าฮองเฮากำลังพูดถึงเรื่องอะไร พระนางเคยทำอะไรแบบนั้นเสียที่ไหน ขนาดปลูกดอกไม้สักต้นก็ยังไม่เคยทำ
“งงใช่ไหม ไม่เป็นไรโชคชะตาคงอยากให้ฉันมาช่วยเธอมั้ง งั้นต่อไปนี้ฉันจะปกป้องเธอเอง"
ผิงกั่วร้องไห้โฮออกมาถึงนางจะไม่รู้ว่าฮองเฮาหมายถึงสิ่งใด แต่ประโยคหลังก็ทำให้นางซาบซึ้งจนพูดไม่ออก
“ไม่ต้องร้องนะ ไหนดูสิเจ้าได้อะไรมาบ้าง"
ผิ่งกั่วยื่นแตงกวากับหมั่นโถวสองลูกให้เจ้านายดู
“ห๊ะ! ถูกตีจนม่วมได้มาแค่นี้" ชีวิตยัยฮองเฮานี่ช่างรันทดยิ่งนัก ไอ้ฮ่องเต้นั้นก็คงจะโง่เง่าเหมือนในละครที่หลงสนมจนโงหัวไม่ขึ้น แต่ช่างมันเถอะ! ตนต้องเป็นที่พึ่งแห่งตน
“เพคะ วันนี้โชคไม่ดีที่เจอพวกนางเลยได้มาแค่นี้"
“เจ้ากินอะไรหรือยัง"
“...”
“แสดงว่ายัง งั้นมากินด้วยกัน" ปิ่นมุกยื่นหมั่นโถวคืนให้หญิงสาว
“ไม่เพคะ ฮองเฮารีบเสวยเถอะ”
“ถ้าเจ้าไม่กิน ข้าก็ไม่กิน"
“ก็ได้เพคะ" ทั้งสองนั่งกินหมั่นโถวด้วยกันอย่างเศร้า ๆ อยู่หน้าตำหนัก ตอนนี้ปิ่นมุกรู้สึกท้อแท้และปลงกับชีวิตสุดๆ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้แต่ง ชื่อตัวละครและสถานที่ไม่อยู่จริง ทุกอย่างเป็นเรื่องสมมุติ อาจจะหลุดโลกไปบ้างไม่ค่อยสมเหตุผล ขอให้ทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านเพื่อความสนุกและความบันเทิงเท่านั้น
ผู้เขียน นามปากกา ดอกไม้หนาม ขอสงวนลิขสิทธ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ 2537 และฉบับเพิ่มเติม พ.ศ 2558
ไม่อนุญาตให้คัดลอก ถ่ายรูป แคปหน้าจอ หรือสแกนเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ เพื่อจำหน่ายหรือเผยแผร่ส่งต่อให้กับผู้อื่น
เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์แล้วเท่านั้น หากฝ่าฝืนจะดำเนินการตามกฎหมายให้ถึงที่สุด
Guest
