🩷นิยายรักฟีลกู้ด ฟีลใจ
หลงรักอติกานต์ หรือ #ผู้กองแสนดีกับนางเมรีขี้เอา
พระเอกธงเขียว🟩💚เข้มมากกกก
รักชาติยิ่งชีพ แต่ก็รักเธอยิ่งกว่าใคร
นางเอกตามจีบ ตามง้อ รุกหนักมาก
เขาทำหน้าที่ปกป้องชาติ ส่วนเธอจะขอทำหน้าที่ปกป้องเขาเอง
วาววา วาศิตา ลูกสาวนายตำรวจใหญ่ที่ตายจากไปแต่ทิ้งบ้านหลังใหญ่และเงินไว้ให้มากมาย
ทั้งชีวิตเธอไม่เคยพบกับความลำบากเลย จนกระทั่งได้มาเจอกับ มาวิน ชายหนุ่มผู้เป็นรักแรก
ก่อนจะมารู้ทีหลังว่าเขามี รัมภ์รดา เป็นภรรยาอยู่แล้วและเธอก็กำลังตกอยู่ในสถานะเมียน้อย
ความเสียใจทำให้เธอตามเพื่อนขึ้นเป็นครูอาสาที่โรงเรียนภูผาห่มดาวบนยอดดอยสูง จนทำให้เธอได้พบกับ ร้อยเอกอติกานต์
นายทหารหนุ่มขี้เก๊ก เจอกันครั้งแรกก็ดันไม่ชอบขี้หน้าเขาแต่ดันถูกผีผลัก เมื่อเธอเผลอกินเหล้าหมักชั้นดีของชาวบ้านจนเมาไม่ได้สติ
ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองเสียเอกราชให้เขาไปเสียแล้ว
ตอนแรกตั้งใจจะชิ่งหนี แต่ถูกชาวบ้านจับแต่งงาน ข้อหา อมของหลวง เอ้อ...เพราะทำผิดผี
หลังแต่งงานเสร็จ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกัน วาศิตาตัดสินใจเดินทางกลับกรุงเทพ ฯ ส่วน ผู้กองก็ยังคงปฏิบัติหน้าที่ต่อ
แต่แล้วเคราะห์ดันซ้ำกรรมดันซัด เมื่อไปถึงกรงเทพ ฯ ก็พบว่าบ้านตัวเองถูกทางการยึดไปเพราะพ่อมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดียาเสพติด
ซ้ำร้าย มาวิน แฟนเก่าที่เธอพยายามบอกเลิกก็ยังตามราวี ถึงขั้นเอาปืนขู่บังคับ
คนไม่มีทางเลือกจึงต้องหนีไปหวังพึ่งอติกานต์อีกครั้งแต่เหตุการณ์กลับวุ่นวายตาลปัตร
เมื่อเขากับรัมภ์รดาเคยรู้จักกัน แถมเขายังเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นเมียน้อยของพ่อไปอีกก
งานนี้บอกเลยว่าไม่ง่าย แต่อุตส่าห์ดั้นด้นมาถึงยอดดอยแล้ว ยังไงคนอย่างวาศิตาก็ไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด
ต่อให้ยากลำบากขนาดไหน เธอก็จะเดินหน้าจีบเขาให้ได้ !
Intro
คืนเข้าหอ
“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย” อติกานต์เข้ามารั้งมือเรียวที่กำลังยกเหล้าเข้าปากอีกครั้งด้วยความตกใจ
“ซักผ้ามั้ง ไม่เห็นเหรอว่าจะดื่ม จะเอาสักหน่อยไหมล่ะ พอกรึ่ม ๆ”
“อย่างคุณไม่กรึ่มแล้ว เดี๋ยวก็เดือดร้อนอีกหรอก”
“เดือดร้อนอะไรผู้กอง”
“ก็เดือดร้อนผมนี่ไง” นิ้วเรียวชี้ไปที่ส่วนกลางของร่างกายตัวเองจนวาศิตาชะงัก
“ลามก ฉันไม่ทำแบบนั้นแน่”
“พนันกันไหมล่ะ” เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง ทำให้หญิงสาวเริ่มไม่ไว้ใจตัวเอง รีบวางกระบอกไม้ไผ่ลงที่เดิมด้วยความจำยอม
“ไม่ดื่มแล้วก็ได้”
“งั้นก็ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวผมออกไปนอนที่ระเบียงด้านหลังเอง” คิ้วเข้มได้รูปขมวดเข้าหากันเป็นปมแล้วสั่งเธอด้วยเสียงเข้ม ๆ เหมือนสั่งผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชา “ไปนอน!”
“นี่คุณกล้าสั่งฉันเหรอ ฉันไม่ใช่ลูกน้องคุณนะ”
“ไม่ใช่ลูกน้อง แต่อยู่ที่นี่คุณคือเมียผม คุณต้องฟังผม” เขากำชับอีกรอบด้วยใบหน้าถมึงทึง ทำให้วาศิตานึกหวาดกลัวจึงรีบมุดตัวเข้าไปในมุ้ง
ส่วนอติกานต์ก็เดินไปหยิบยากันยุงขึ้นมาจุด คว้าผ้าห่มกับหมอนมาแล้วเดินดุ่ม ๆ ออกไปนอนที่ระเบียงด้านหลัง แต่ในตอนที่กำลังจะเคลิ้มหลับ เขาก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังทับอยู่บนหน้าอกจนหายใจไม่ออก
“ผู้กอง...ฉันขอนอนด้วยคนสิคะ” เสียงหวานหยาดเยิ้มดังขึ้นใกล้ ๆ ทำให้นายทหารหนุ่มต้องลืมตาขึ้นมองก่อนจะพบว่าวาศิตากำลังทามทับอยู่บนกาย
“นี่คุณ”
“อือ...ขอนอนด้วยคนนะคะ”
“ไม่ได้ กลับไปนอนที่ของคุณสิ” เขาพยายามดันร่างเล็กออกไปเพราะกลิ่นเหล้าที่ลอยหึ่งมาแตะจมูกมันบอกให้รู้ว่าเธอกำลังเมาหนัก “บอกแล้วไงว่าอย่าดื่ม”
“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย เดี๋ยวแม่ก็จับปล้ำซะหรอก” วาศิตาขยับลุกนั่งทามทับบนกายแกร่งแล้วจับมือหนากดเอาไว้เหนือศีรษะ “มองไปมองมา...ผู้กองก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย ดูสิ หน้าอกก็แน่น กล้ามเป็นมัด น่ากิ๊น...น่ากิน”
“อย่ามาตลก เดี๋ยวผมเอาจริงคุณจะเสียใจอีก”
“ฉัน...อึก...” คนบนร่างสะอึกเล็กน้อยด้วยความเมา มือเรียวทั้งสองข้างเลื่อนมาจับประคองใบหน้าเขาไว้แล้วหรี่ตามองเพราะดวงตากำลังพร่าเลือนลงทุกที “ฉันไม่เสียใจหรอก...ถ้าได้อีกสักที...จะไม่ลืมพระคุณเลย”
อ่านฟรีและติดเหรียญตอนอ่านล่วงหน้าเหมือนเดิมครับผม
อย่าลืมคอมเมนต์ พูดคุย ติชม เป็นกำลังใจให้กันโหน่ยน้า
Guest
