“แต่มันคงใช้ไม่ได้กับผมหรอกนะครับคุณปู่ แผลมันสด เวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาทุกอย่าง” ปองพลเอ่ยตามจริง
[ถ้าหลานต้องการเวลาปู่ก็ไม่ว่าอะไร แต่อย่าดื่มเยอะล่ะลูก ปู่เป็นห่วง] คุณบรรเจิดเอ่ยออกมาน้ำเสียงจริงจัง ท่านมีหลานชายเพียงคนเดียว ซึ่งบุตรชายของท่านทิ้งไว้ให้ และเขาก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ หากหลานชายคนเดียวของท่านเป็นอะไรไปอีก ท่านคงอยู่ไม่ไหวอย่างแน่นอน
“ครับคุณปู่ คุณปู่ก็เหมือนกันรักษาสุขภาพด้วยนะครับ ผมเป็นห่วงคุณปู่นะครับ” ผู้เป็นหลานชายเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน
สองคนปู่หลานสนทนากันต่ออีกเล็กน้อย ก่อนที่จะร่ำลาและวางสายกันไป ส่วนปองพลยังนั่งดื่มต่อ เพราะหากว่าเขาไม่ดื่ม เขาจะนอนไม่หลับ ภาพของเขาและพิมพ์ดาวจะวนเวียนเข้ามาในความคิดของเขาอีกครั้ง การดื่มจึงเป็นทางเลือกเดียวที่มีที่จะทำให้เขาหลับสนิทได้โดยไม่ต้องนึกถึงพิมพ์ดาว
ระว่างที่เขายังคงนั่งดื่มอยู่นั้น มีเสียงจากโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เขาหยิบโทรศัพท์มาดู เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ที่เขาไม่ได้บันทึกเบอร์ไว้ เขาจึงกดรับสาย
Guest
