คำโปรย
“เธอพูดมาสิ ว่าเธอเป็นยังไง ทำไมพี่ดิศต้องสงสารเธอ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยมีใครจะชนะใจพี่ชายฉันได้เลยสักคน”
กรวิชญ์เปิดการสนทนากับเด็กสาวคนนี้ทันที สายตาของเขากวาดมองใบหน้าขาวเนียนที่ตอนนี้ซีดจนแทบจะเป็นกระดาษ ดวงตากลมโตของเธอฉายแววของความหวาดหวั่นกังวลใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากบางอวบอิ่มดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย
“หนูไม่มีบ้านค่ะ แม่หนูเสียชีวิตไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว และเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ คุณยายของหนูก็พึ่งจะเสียไป หนูโดนป้าไล่ออกจากบ้าน ไม่มีที่อยู่ หนูก็เลยมาสมัครงานที่นี่ค่ะ
“แล้วฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง ว่าเรื่องที่เธอพูดมันคือความจริง”
“หนูพูดเรื่องจริงค่ะ ถ้าท่านไม่เชื่อ หนูเองก็ไม่รู้จะอธิบายให้ท่านเชื่อหนูได้ยังไง หนูมีความบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้คิดที่จะมาหลอกคุณท่านเลยนะคะ หนูอยากทำงานที่นี่จริงๆ ค่ะ”
น้ำเสียงของภริตาในตอนท้ายเริ่มสั่นเครือ เธอไม่รู้ว่า การที่เธอมาสมัครงานเพื่อดูแลคนป่วยนั้น ทำไมมันจะต้องอธิบายกันถึงขนาดนี้นะ ภริตาต้องการแค่ที่ซุกหัวนอนและหาเงินเพื่อไปตั้งตัวก็เท่านั้นเอง ทำไมถึงต้องคิดว่าเธอจะมาหลอกเขาด้วยเล่า...
…………………..
Guest
